Autorzy

Bodaj najlepsze momenty sienkiewiczowskiej trylogii to opisy forteli obmyślanych przez imć Zagłobę. Dzięki znajomości ludzkiej psychiki z łatwością zwodził przeciwnika i realizował swoje cele, a także zdobywał szacunek swoich towarzyszy.

Najgłośniejsze dzieło Ossendowskiego Przez kraj ludzi, zwierząt i bogów to zapis przeżyć, jakie były jego udziałem, gdy w czasie wojny domowej uciekał przed bolszewikami przez Syberię, Mongolię i Chiny.

Wacek Wężyk, chłopiec przebywający w domu chłopskiej rodziny Siwików, przygarnia wilczura - Mikusia. Ich przyjaźń rozwija się pełniej w momencie, kiedy obydwaj znajdują schronienie u gajowego mieszkającego ze swoją żoną.

Prezentujemy Państwu książkę wyjątkową, bo będącą bezpośrednią kontynuacją bestsellerowej pozycji  „Małe kroki ku Wielkiej Polsce”. Zatem książka ta, nie tylko może wywrócić światopogląd niejednego człowieka do góry nogami, ale może też być biczem na lewacki brak rozumu i godności człowieka.

Najwybitniejszy felietonista doby obecnej, w swoim stylu rozprawia się z szubrawcami bez żadnych skrupułów. Czy jesteście Państwo gotowi na solidną dawkę jadu? Jeżeli tak, to książka  „Antysemityzm? – piękna idea!” Stanisława Michalkiewicza będzie doskonałym zakupem.

Ze wszystkich powracających na świecie najczęściej powracają: myśli. Może dlatego, że myśl nie ma w tym ani wyrachowania, ani celu. A ot, tak sobie, przy byle okazji, aby tylko powrócić. Jest na przykład jesień, liście żółkną. I nagle ni z tego, ni z owego myśl powraca do jakiejś tam byłej jesieni. Tak się złożyło raptem. Do zanotowanej kiedyś w mojej książce Bunt rojstów. Bardzo dawno temu. Ani tej jesieni nikt pamiętać nie może, a i książki nie pamięta, bo i po co ona - komu?

Jest to opowieść o miłości, ale nie jest to historia romantyczna, bo miłość przegrywa tu z niedojrzałością, rodzinnymi obciążeniami i codziennością. Jest to historia pełna obscenów, ale nie jest to powieść erotyczna, bo seks uczyniony neurotycznym przymusem nie daje spełnienia ani radości. Jest to historia upadku człowieka, ale nie moralitet, bo bohater do końca nie rozumie, co w życiu zrobił źle. Jest to wreszcie dzieło znanego komentatora politycznego, bezlitośnie pokazujące prawdę o III RP − ale zarazem Ciało obce to ostatnia rzecz, jakiej czytelnik spodziewał się po „prawicowym” publicyście.

Jest to jedyny tak bogaty zbiór wierszy w polskiej liryce, całkowicie poświęcony pięknu i tragedii ziem kresowych. Stanisław Srokowski od lat opisuje dramatyczne dzieje Polaków w opowiadaniach i powieściach. Jednakże w poezji dopiero teraz jawi się jako piewca polskiej duszy, sięgający do najgłębszych pokładów ludzkiej egzystencji. Wywodzi się z głośnej poetyckiej awangardy XX w., zwanej szkołą lingwistyczną i po raz kolejny wnosi do współczesnej literatury nowatorski ton, wzbogacając go oryginalną metaforyką, błyskotliwym obrazowaniem i subtelnym stylem.

Oto jakie opinie wydali wcześniej publikowanym w mediach społecznościowych wierszom pierwsi czytelnicy:

• Dorota Gościńska: „Jestem pod wielkim wrażeniem”.
• Marysia Olech: „Bardzo bolesna poezja, zmusza do refleksji”.
• Joanna Mencel: „Moja dusza krzyczy”.
• Daniel Obrzut: „Chwyta za serce”.
• Blandyna Rosół-Niemirowska: „Bezcenne źródło wiedzy i prawdy”.
• Jan Strządała: „Poruszające głęboko, piękne”.
• Kasia Czernatowicz: „Wstrząsnęły mną”.
• Dr Lucyna Kulińska: „Genialne!”.
• Prof. Dorota Heck z Uniwersytetu Wrocławskiego: „Nowe wiersze Stanisława Srokowskiego przypominają jego szczytowe osiągnięcia artystyczne w poezji XX w”.

Język tej liryki, jakby powiedział filozof, ujawnia nadwyżkę sensu, pogłębia nasze oswajanie z własnym istnieniem. Piękno spotyka się tu z dojrzałością, mądrość z prawdą, a powaga z godnością. To ważny, unikalny i dociekliwy głos polskiej poezji.

W Drodze donikąd przedstawione sprawy i losy dzieją się i są widziane za sprawą centralnej postaci powieści, Pawła, przedwojennego dziennikarza, mieszkającego pod Wilnem i imającego się różnych zajęć pozwalających uniknąć kontaktu z ideologią sowieckiego okupanta - od wyrębu lasu, przez przemyt, po zawód furmana. Wszystko to nosi w sobie niewątpliwe cechy doświadczeń samego autora.

Stanisław Srokowski ceniony jest głównie za ekspresyjny styl, wstrząsające opowiadania i powieści kresowe. Motywy z jego książek i wyznań złożyły się na wybitny film Wojciecha Smarzowskiego, „Wołyń”. Obecnie pisarz wrócił do poezji. I to w zaskakujący sposób. Związany z awangardą literacką XX w., jawi się w tym zbiorze, jako wysublimowany erudyta tradycyjnych wierszy klasycznych.

A świat duchów? Od dzieciństwa żył w takim świecie. Kresowe dwory, zamki i pałace, bujna natura, lasy i góry, czary, gusła i zaklęcia wypełniały jego wyobraźnię zjawami, widmami i demonami.

Z biegiem lat już nie fantazja przetwarzała je w koszmarne rojenia i sny, lecz brutalna rzeczywistość, z której wyłaniały się ukraińskie krwawe mordy, rzezie, zbrodnie i zagłada polskich ziem kresowych. Owe akty realnego ludobójstwa nakładały się na lęki i wizje wczesnych dziecinnych lat, tworząc w poezji ów szczególny związek sztuki z życiem, emocji ze zbrodnią, piękna z szaleństwem. Doszły do tego mity greckie, w których odnajduje poeta znakomity materiał twórczy dla analogii i metaforycznych skojarzeń, w brawurowy i fantazyjny sposób łączących głęboko ukrytą w naturze ludzkiej potrzebę przerzucania mostów ponad epokami. Ujawnia w nowym zbiorze poetyckim kod kulturowy, który każe powracać literaturze do źródeł, a kulturę, jako potężną, historyczną siłę zanurza w dramatycznej współczesności i poszukuje egzystencjalnego początku. Łączy odmienne czasy, zjawiska, legendy i postaci, rzeczy i fantasmagorie, i buduje ponadczasowe laboratorium jedności ducha. Ten śmiały i radykalny sposób widzenia zjawisk kulturowych, filozoficznych i metafizycznych otwiera ogromne możliwości interpretacyjne dla nowej mitologii świata. Z pewnością głos Srokowskiego w tej materii brzmi, jako głos porywający, nowatorski i oryginalny.

Słońce Rzymu powoli gaśnie, czarne chmury zawisły nad imperium, dżuma kładzie legiony powracające z wyprawy na Partów, a w pasach przygranicznych znów słychać pieśń wojenną.

Słońce Rzymu powoli gaśnie, czarne chmury zawisły nad imperium, dżuma kładzie legiony powracające z wyprawy na Partów, a w pasach przygranicznych znów słychać pieśń wojenną.

Teodor Jeske-Choiński po mistrzowsku kreśli obraz starożytnego Rzymu za panowania cesarza Marka Aureliusza i Lucjusza Werusa. Rzymu, którego świetność widoczna jest już tylko w architekturze pustych świątyń, w monumentalności pomników i w opowieściach o czynach przodków.

Niniejszą książkę napisałem dla osób, które pragną głębiej poznać przesłanie oraz duchowość Fatimy.
Pierwszym celem, jaki mi przyświecał przy jej pisaniu, było przedstawienie słów, gestów i działań Matki Bożej podczas tych objawień oraz komentarzy do nich. Będę również roztrząsał słowa Anioła Fatimskiego oraz reakcję trójki dzieci i tych wiernych, którzy byli wówczas obecni w Cova da Iria.
Drugim celem było udzielenie Czytelnikowi wskazówek, jak ma zastosować przesłanie Najświętszej Maryi Panny do swego własnego życia i jak ma wypełnić Jej prośbę dla swego własnego nawrócenia, uświęcenia i zbawienia.

Cud słońca z 13 października 1917 r. był jakby niebiańską pieczęcią, potwierdzającą orędzie Matki Bożej; jest to tak mocny dowód jego prawdziwości, że każdy człowiek dobrej woli bez wahania może w nie uwierzyć. Jednak historia Fatimy nie kończy się 13 października 1917 r. Po pierwsze, Matka Boża zapowiedziała kontynuację swoich objawień, dotyczących dwóch zasadniczych spraw: 1° wyjaśnienia, czym dokładnie jest nabożeństwo do Jej Niepokalanego Serca oraz 2° ukazania, co znaczy „poświęcenie się Jej Niepokalanemu Sercu". Po drugie, Matka Boża miała przekazać Łucji wskazówki dotyczące tego, kiedy, jak i komu powinny zostać ujawnione poszczególne części „wielkiej tajemnicy" z 13 lipca 1917 r. Pragnienie Matki Bożej, aby kierować czasem i okolicznościami ujawnienia owej „wielkiej tajemnicy", musi mieć szczególne znaczenie i duchowe uzasadnienie.

Określenie „wielka tajemnica fatimska" jest najczęściej używane w odniesieniu do słynnego trzeciego sekretu, który s. Łucja spisała w styczniu 1944 r. Owa tajemnica miała być wyjawiona w 1960 r., ale Watykan milczał na jej temat aż do 2000 r., kiedy to została – rzekomo – opublikowana. Zasadnicze rozdziały niniejszej książki zostały poświęcone tej ważnej kwestii.

Harda to opowieść o kobiecie niezwykłej, której losy nierozerwalnie wplatają się w dzieje Polski, Szwecji, Danii, Norwegii i Anglii. Namiętności, walka o tron, krwawe bitwy oraz zniewalające historie to królestwo, po którym Elżbieta Cherezińska porusza się z lekkością i drapieżnością sokoła.

Historia Polski od pierwszej wojny światowej do naszych dni

Książka wybitnego polskiego historyka Grzegorza Kucharczyka stanowi uzupełnienie słynnych Dziejów Polski Feliksa Konecznego. Obejmuje okres od momentu wybuchu Wielkiej Wojny, która odmieniła mapę Europy i przyniosła Polsce niepodległość, do roku 2022, który dobitnie pokazał, że historia wcale się nie skończyła, a wręcz przeciwnie – właśnie zaczyna przyśpieszać.

Dzieje naszego kraju w tym burzliwym okresie udowadniają, że nie można samodzielnie działać i myśleć, jeśli nie znamy własnej historii, która buduje naszą tożsamość i bez której nie ma nas jako niepodległego bytu kulturowego, a w konsekwencji i państwowego.

W książce „I otworzę wasze ogrody” poezja Srokowskiego bije jeszcze silniejszym blaskiem i ujawnia nowe fascynacje autora, pogłębia problematykę filozoficzną i egzystencjalną; poszerza także oryginalne pola metaforyczne. 

Książka, która obecnie trafia do rąk Czytelników, jest ukoronowaniem tego całego dzieła maryjnego, jakiego ks. Karol Stehlin dokonał przez dwadzieścia lat niestrudzonej pracy w Polsce.
Autor odważnie wnika w głębiny tajemnic Maryi… Książka stanowi prawdziwy traktat mariologiczny.

Czytelnik znajdzie w "Kapłańskiej Świętości" wszystko, co Arcybiskup powiedział lub napisał o kapłanach, o ich formacji, godności, posłannictwie, o ich trudach i radościach, a także o cnotach, które stanowią gwarancję ich wytrwałości. Na zasadzie kontrastu ukazany jest tutaj również obraz nowego kapłana, który pojawił się po II Soborze Watykańskim. Dalej mowa jest o Bractwie Kapłańskim Św. Piusa X i jego miejscu na łonie Kościoła.

Autor przemawia w sposób prosty i głęboki zarazem, żarliwy i spokojny, wymagający i łagodny. Dzięki tej książce czytelnik lepiej pozna i bardziej pokocha kapłaństwo, które odgrywa tak wielką rolę w życiu Kościoła, w życiu wszystkich wiernych.

Kontrę przeczytałem przed trzema laty. Co prawda późno, ale mimo wychowania w kulcie epopei napoleońskiej (?O roku ów?, ułany bijące pod Somosierrą itd.) doszedłem do wniosku, że polskie legiony za Napoleona, zwłaszcza San Domingo, Hiszpania, to polska wersja własowców z ich tragicznym końcem. Musieli ginąć, wracać w 1815 roku pod rozkazy nowego naczelnego dowódcy w osobie cara ? niepewność, strach, liczne wypadki samobójstw.

Drugi Tom epickiej powieści z czasów początków państwa Polskiego. Tytułowa Królowa - córka Mieszka I i Dobrawy, siostra Bolesława Chrobrego, żona i matka królów wikingów - Świętosława zwana Storradą. Jej życie przedstawione na tle epoki, wielkich wydarzeń historycznych i wspaniałej fabuły.

Podczas wizyty abp. Marcelego Lefebvre’a w opactwie Saint Michel (Domu Generalnym Sióstr Bractwa Św. Piusa X we Francji), dokąd często lubił przyjeżdżać na kilkudniowy odpoczynek, siostry wykorzystały sposobność, by poprosić go o wygłoszenie kilku wykładów. Jak dobry ojciec, wyczuwający ukryte pragnienia swych dzieci, Arcybiskup opowiedział im podczas kilku konferencji krótką historię swojego życia. Można jedynie podziwiać jego prostotę serca i pokorę, jaką okazał pomimo piastowanej godności.

Józef Mackiewicz na osnowie ludzkich przeżyć pisze historię, ona jest bohaterką książki. Nie umiem sobie inaczej wyjaśnić, dlaczego gdzieniegdzie świetną kompozycję powieści rozrywa, rozsadza jakby, publicystyka dowodów, cytatów, cyfr, skąd nagle pośrodku znakomitego toku narracji mapy, po co dokumentacja rozkazów dziennych, listów, telefonogramów, świadków i raportów?

„Ponieważ Pan przechowuje listy – jak się domyślam – dla potomności – będę je teraz pisała złośliwie”.

„…będę pisała już tylko na korektach, bo to tak, jakby się miało taśmę magnetofonową – co za przyjemność mówić wtedy?! Ach, naprawdę, dużo rzeczy jest wartych i ładnych tylko dlatego, że giną”.

„Polacy łatwiej opanowują sztukę pisania niż czytania. Chętniej piszą niż czytają. Więcej piszą niż czytają. Czasami nawet – lepiej piszą niż czytają.

Ten niewątpliwie polski fenomen można obserwować przede wszystkim w 'listach do redakcji'. Prawie na całym świecie każde pismo ma rubrykę 'listów do redakcji'. Rubryka musi być popularna, skoro niektóre magazyny, jak TIME, drukują ją na pierwszych stronach. 'Listy do redakcji' spełniają wiele funkcji, m. in. i tę, że demistyfikują rolę piszących zawodowo. Czytelnik poprawia, uzupełnia, kontruje. Jestem dość pilną czytelniczką prasy, i zawsze czytam 'listy do redakcji'. I nie pamiętam ani jednego wypadku, żeby amerykański, angielski, niemiecki autor 'listu do redakcji' polemizował z przekręconym przez siebie, czyli źle odczytanym, artykułem. Tymczasem w naszej prasie jest to zjawisko nagminne. Większość naszych 'polemik prasowych' polega na tym, że po artykule następuje 'list' lub 'listy', po czym autor artykułu poczuwa się do obowiązku prostować przypisane mu na zasadzie złego odczytania poglądy”.

Książka zawiera wybór publikacji zamieszczonych w ostatnich latach w portalu internetowym „Magna Polonia” i w czasopiśmie pod tym samym tytułem. Tytuł książki
jest efektem współdziałania autora z wydawcą. Małe kroki ku Wielkiej Polsce. „Wielkiej” – to znaczy – jakiej? Zasobnej, silnej, groźnej dla wrogów i pozwalającej  obywatelom – jak to zauważył kiedyś kanclerz wielki koronny Jan Zamoyski – na „wolności zażywanie”.

--Stanisław Michalkiewicz

Abp. Marcel Lefebvre przez całe życie wyrażał zachwyt nad niewyczerpanymi bogactwami, które nasz Pan Jezus Chrystus pozostawił swojemu Kościołowi w testamencie, mówiąc do apostołów: "To czyńcie na moją pamiątkę". Ten szczyt miłości, odnawiany codziennie na naszych ołtarzach stał się centrum jego życia i apostolatu. Abp. Lefebvre był przekonany, że Msza św. jest sercem Kościoła. Głosił więc rozliczne kazania, rekolekcje i wykłady duchowe, przekazując zawsze miłość do świętej ofiary Mszy. Aby móc lepiej rozważać to wielkie misterium, zebraliśmy w tym tomie liczne fragmenty jego mów oraz pism, które po połączeniu i pogrupowaniu, tworzą bardzo bogaty komentarz do liturgii Mszy św., jej istoty, struktury, poszczególnych tekstów liturgicznych, gestów kapłana czy też przedmiotów kultu. Ich lektura pozwoliła na nowo odkryć ów skarbiec którym jest święta ofiara Mszy, skarbiec dla wielu ukryty.

Powieść niniejsza jest, chronologicznie, dalszym ciągiem Drogi donikąd. To znaczy, przedłużeniem jej w czasie, ale tylko częściowo w tym samym terenie. Niektóre osoby z tamtej powieści grają w tej główną rolę; o innych nieraz się wspomina.

Nudis verbis to wybór artykułów Józefa Mackiewicza z lat 1922-1944 rozproszonych w różnych czasopismach. Do nowego wydania został dodany suplement w postaci jednego artykułu, który został odnaleziony po kilkudziesięciu latach poszukiwań. 

Trzy wrogie siły wypowiadają wojnę Królestwu. Rozpoczyna się starcie o przyszłość korony. Stary król rusza na swą największą wojnę...

Władysław nie zdejmuje wojennej korony i nie daje się zwieść rozejmom. Przygotowuje się do wielkiej wojny z Zakonem. Jemioła walczy o życie Kazimierza z coraz mroczniejszymi siłami. Zawiera z królem sojusz przeciwko Krzyżakom i wojownikom Starców Siwobrodych. W tym samym czasie w Malborku toczy się zażarta walka o wizję Zakonu. Wielki mistrz zostaje zamordowany, a jego następca kończy politykę ugody. Wystawia przeciw Polakom wielką armię.

Król Jan Luksemburski hołduje Śląsk, z rozmachem zdobywa północną Italię i wzmocniony sukcesami zwraca wzrok na Królestwo Polskie. Nowy mistrz proponuje mu coś więcej niż sojusz – rozbiór Królestwa. Rikissa decyduje się na ryzykowną grę. Płoną miasta, wsie i katedry. Wojownicy Trzygłowa tańczą na ołtarzach kościołów. W wielkiej wojnie każdy dzień jest nieprzewidywalny, nawet ostateczna bitwa do której pod Płowcami stają Zakon i Królestwo.

Odrodzone Królestwo to finałowa część pięciotomowego cyklu pod tym samym tytułem. Powieść przeprowadza nas przez świat średniowiecznych intryg od północnej Italii przez litewską Wielką Puszczę, krzyżackie zamki i wawelskie zbrojownie. Świat chrześcijański i pogański splatają się ze sobą jeszcze silniej, niż wcześniej. Walka z Zakonem wchodzi w decydującą fazę, a Elżbieta Cherezińska po raz kolejny udowadnia, że na polu bitwy czuje się równie dobrze, co w zamkowych komnatach. Wracają wątki i bohaterowie, znani z poprzednich tomów. Wszystkie tajemnice zostaną rozwikłane, misterne intrygi ujrzą światło dzienne, a nawet przypadkowe zdarzenia sprzed lat odegrają zaskakująco ważną rolę w wielkim finale cyklu.

„Dwa tomy wyborów tekstów przedwojennych Mackiewicza przynoszą rewelacje... Inaczej niż dotąd uważano – w latach 20. pisarz był już autorem poważnych i dojrzałych utworów literackich, nie tylko żurnalistą… Oba zbiory pokazują Józefa Mackiewicza jako pisarza należącego do tradycji szlacheckiej, czy – jak kto woli – będącego ostatnim elementem tej tradycji. Widać to nie tylko w tekstach literackich, chętnie nawiązujących do wzoru (i rytmu) szlacheckiej gawędy, lecz także w utworach dyskursywnych, w których pisarz z lubością odnotowuje świadectwa żywotności rycerskiej tradycji szlacheckiej rodzimych ziem, wyrażając nadzieję, że właśnie szlachecka mentalność obywatelska pozwoli kiedyś na odbudowę «kraju» – Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Trzecie wydanie książki w nowym przekładzie to obowiązkowa lektura każdego katolika. Arcybiskup omawia filozoficzne i historyczne przyczyny kryzysu, których efektem był Sobór Watykański II, nazwany tutaj rewolucją francuską w Kościele. Autor rozprawia na temat źródeł i zasad liberalizmu przyczyniającego się do zdetronizowania Jezusa Chrystusa, krytycznie analizuje liberalny katolicyzm oraz liberalną konspirację szatana przeciwko Kościołowi i papiestwu, a także opisuje rewolucję w tiarze i kapie, jaka się dokonała podczas i po soborze — tryumfie katolickiego liberalizmu.

Optymizm nie zastąpi nam Polski, Książka wydanej po raz pierwszy w Krakowie w październiku 1944 r., a obecnie wznowiona w tomie pod tym samym tytułem w ramach Dzieł wydawanych przez "Kontrę" (tom 18, Londyn 2005).

Antoni Ferdynand Ossendowski nie bał się żyć. Przygodami tego mistrza pióra i niepokornego podróżnika można by obdarzyć co najmniej kilka biografii. Dotarł do Wrót Agharty w Kraju Urianchajskim (obecna Tuwa) i usiłował rozgryźć mechanizm działania broni psychotropowej.

Książę Władysław powrócił z banicji i Kraków odtworzył przed nim swe bramy. Ale Królestwo wciąż jest podzielone, w Starszej Polsce władają książęta Głogowa, w Czechach trwają zawirowania tronowe, a na północy Krzyżacy zaczynają swą grę o Pomorze. Grę, która rozpętała gdańskie piekło.