Autorzy

a książka powstawała przez trzy lata. Zawiera zapis rozmów o polityce międzynarodowej, które z Grzegorzem Braunem przeprowadził dziennikarz Jan Piński od wiosny 2017 r. do późnej jesieni 2019 r. Braun w rozmowie z Janem Pińskim przedstawił aktualne scenariusze geopolitycznej gry.

„A nie mówiłem” Grzegorza Brauna dziś jest bardziej aktualna niż kiedykolwiek. Tezą wiodącą publikacji jest uświadomienie Polakom, że w sprawach bezpieczeństwa narodowego mogą liczyć tylko na siebie. A także, że zbliża się nieuchronnie konfrontacja mocarstw: poprzedniego hegemona – Stanów Zjednoczonych, z pretendentem, jakim są Chiny.

Gdy książka została oddana do druku, jak na dłoni widać, że polityką międzynarodową rządzą żelazne zasady geopolityki i zwykła ochrona własnych interesów narodowych, czego dobitny przykład obserwujemy przez ostatnie miesiące. Gdy Europę dopadła „pandemia koronawirusa” granice Unii Europejskiej zostały zamknięte, a każde państwo ratuje się na własną rękę. Ostatni rozdział książki wprost traktuje o tym, czym naprawdę jest epidemia koronawirusa – III wojną światową czy może próbą jej uniknięcia. 

Ze wszystkich powracających na świecie najczęściej powracają: myśli. Może dlatego, że myśl nie ma w tym ani wyrachowania, ani celu. A ot, tak sobie, przy byle okazji, aby tylko powrócić. Jest na przykład jesień, liście żółkną. I nagle ni z tego, ni z owego myśl powraca do jakiejś tam byłej jesieni. Tak się złożyło raptem. Do zanotowanej kiedyś w mojej książce Bunt rojstów. Bardzo dawno temu. Ani tej jesieni nikt pamiętać nie może, a i książki nie pamięta, bo i po co ona - komu?

Klasyczne dzieło Stanisława Lema

Jedna z najlepszych powieści o kontakcie z obcą cywilizacją w historii literatury fantastycznej

Uczeni przypadkiem odkrywają, że na Ziemię dociera z kosmosu sygnał, który może być komunikatem od rozumnych istot. Jednym z naukowców, którzy mają za zadanie rozkodowanie tajemniczego impulsu neutrinowego, jest sławny matematyk Piotr E. Hogarth. Ale jak odczytać przesłanie, skoro nie wiadomo nawet, czy nadawcy rzeczywiście istnieją? A jeśli istnieją, kim są i jakie mają wobec ludzkości zamiary?

Głos Pana, który powstał tuż po powieści Solaris, to popis kunsztu pisarskiego Lema: brak w tej książce awanturniczej akcji, ale zmagania uczonych z tajemnicą poruszają i przykuwają uwagę bardziej niż w niejednej powieści przygodowej, a dotknięcie Nieznanego prowokuje do zadania najważniejszych pytań o istotę świata i naturę człowieka.

Kontrę przeczytałem przed trzema laty. Co prawda późno, ale mimo wychowania w kulcie epopei napoleońskiej (?O roku ów?, ułany bijące pod Somosierrą itd.) doszedłem do wniosku, że polskie legiony za Napoleona, zwłaszcza San Domingo, Hiszpania, to polska wersja własowców z ich tragicznym końcem. Musieli ginąć, wracać w 1815 roku pod rozkazy nowego naczelnego dowódcy w osobie cara ? niepewność, strach, liczne wypadki samobójstw.

Kto zamordował księdza Jerzego Popiełuszkę? Dlaczego i z czyich rąk zginęli księża Stefan Niedzielak, Sylwester Zych, Stanisław Suchowolec? Dlaczego prokuratorowi IPN-u nie pozwolono posadzić zabójców na ławie oskarżonych? Ta książka ujawnia szokujące kulisy zbrodni z lat 80-tych, które są zbrodniami teraźniejszości, a nie przeszłości. Bez lektury tej książki nie da się zrozumieć dzisiejszej rzeczywistości politycznej.

Józef Mackiewicz na osnowie ludzkich przeżyć pisze historię, ona jest bohaterką książki. Nie umiem sobie inaczej wyjaśnić, dlaczego gdzieniegdzie świetną kompozycję powieści rozrywa, rozsadza jakby, publicystyka dowodów, cytatów, cyfr, skąd nagle pośrodku znakomitego toku narracji mapy, po co dokumentacja rozkazów dziennych, listów, telefonogramów, świadków i raportów?

„Ponieważ Pan przechowuje listy – jak się domyślam – dla potomności – będę je teraz pisała złośliwie”.

„…będę pisała już tylko na korektach, bo to tak, jakby się miało taśmę magnetofonową – co za przyjemność mówić wtedy?! Ach, naprawdę, dużo rzeczy jest wartych i ładnych tylko dlatego, że giną”.

„Polacy łatwiej opanowują sztukę pisania niż czytania. Chętniej piszą niż czytają. Więcej piszą niż czytają. Czasami nawet – lepiej piszą niż czytają.

Ten niewątpliwie polski fenomen można obserwować przede wszystkim w 'listach do redakcji'. Prawie na całym świecie każde pismo ma rubrykę 'listów do redakcji'. Rubryka musi być popularna, skoro niektóre magazyny, jak TIME, drukują ją na pierwszych stronach. 'Listy do redakcji' spełniają wiele funkcji, m. in. i tę, że demistyfikują rolę piszących zawodowo. Czytelnik poprawia, uzupełnia, kontruje. Jestem dość pilną czytelniczką prasy, i zawsze czytam 'listy do redakcji'. I nie pamiętam ani jednego wypadku, żeby amerykański, angielski, niemiecki autor 'listu do redakcji' polemizował z przekręconym przez siebie, czyli źle odczytanym, artykułem. Tymczasem w naszej prasie jest to zjawisko nagminne. Większość naszych 'polemik prasowych' polega na tym, że po artykule następuje 'list' lub 'listy', po czym autor artykułu poczuwa się do obowiązku prostować przypisane mu na zasadzie złego odczytania poglądy”.

Optymizm nie zastąpi nam Polski, Książka wydanej po raz pierwszy w Krakowie w październiku 1944 r., a obecnie wznowiona w tomie pod tym samym tytułem w ramach Dzieł wydawanych przez "Kontrę" (tom 18, Londyn 2005).

Żeby zrozumieć, co dziś dzieje się w Polsce, koniecznie trzeba wiedzieć, jak funkcjonowała bezpieka, jak funkcjonariusze propagandy służyli systemowi.

Jedwabne. Jak zakłamano prawdę o zbrodni. Komu zależy, żeby Polacy czuli się winni. Naliboki, Koniuchy. Czy wiesz, co się tam wydarzyło? Dowiedz się, kto uprawiał dywersję na Kresach, gdy Polacy walczyli z okupantem.