Beletrystyka

"Bujne chwasty" to powieść wydana w 1920 roku, w której autor ukazuje problem polsko-żydowskiej koegzystencji na wschodnich kresach na poczatku XX wieku. Plastycznie opisał konflikt i sprzeczność interesów pomiędzy ziemiaństwem a środowiskiem żydowskim na płaszczyźnie gospodarczej.

„Dzienniki Turnera” to tłumaczenie bestsellerowej powieści Andrew MacDonalda, która w latach 90. ubiegłego wieku rozeszła się w nakładzie kilkuset tysięcy egzemplarzy. Political fiction MacDonalda ukazuje społeczeństwo amerykańskiej w Nowej Erze, w której górę wzięły idee skrajnie lewicowe, co w efekcie doprowadziło do kompletnego rozbrojenia Amerykanów, którzy nie byli w stanie bronić się przed coraz brutalniejszymi i zuchwalszymi atakami ze strony nie-Białych. MacDonald ukazuje świat pozbawiony jakichkolwiek zasad moralnych, w którym dekadencja i hołdowanie jedynie zwierzęcym instynktom prowadzi do kompletnego upadku cywilizacji białego człowieka.

W tej degrengoladzie widać jednak promyk nadziei, jest nią Organizacja, której celem jest obalenie znienawidzonego Systemu i na gruzach amerykańskiego społeczeństwa odbudowanie dumy białego człowieka.

MacDonald, pisząc swoją powieść w latach 70. ubiegłego wieku, doskonale przewidział, jak zmieni się życie w Stanach Zjednoczonych (dziś wiemy, że dotyczy to także innych części świata), jeśli zachowane zostaną ówczesne trendy. Mamy rok 2020 i widzimy, do czego doprowadziła skrajnie lewicowa polityka, dlatego pomimo że „Dzienniki Turnera” swoją premierę miały niemal pół wieku temu, ich wymowa jest niezwykle aktualna.

Książka Łowca Andrew MacDonalda przez wielu uznawana jest za prequel Dzienników Turnera – powieści z 1978 roku.

Ostatni gasi światło – powieść będąca błyskotliwą analizą współczesnych tendencji liberalnych w oparciu o znane z historii mechanizmy rozwoju dziejów, kreuje scenariusz możliwych wydarzeń.

Jak będzie wyglądała Polska za dziesięć lat, jeśli nadal rządzić nią będą ludzie pokroju Nikodema Dyzmy, karierowicze, nieudacznicy, polityczni i ekonomiczni idioci, często utrzymywani przez wywiady obcych państw? Do czego może doprowadzić zalew imigrantami oraz spolegliwość wobec urojonych, żydowskich roszczeń finansowych? Czy Polska stanie się własnością tej nacji? Jakie skutki rodzić będzie niczym nieskrępowana realizacja postulatów marksizmu kulturowego i ideologii gender? Czy zniewolenie umysłów przez tolerancjonizm nie zrodzi nowego totalitaryzmu?

Książka Siódma fala Kazimierza Brauna to fascynująca powieść przedstawiająca losy emerytowanego profesora Zbigniewa Kubitowskiego.

W napisanej pod pseudonimem powieści W połowie drogi, Roman Dmowski ukazał w przejrzysty sposób sytuację w Polsce po przewrocie majowym w 1926 r. Oparta o realia tamtego okresu książka pozwala zrozumieć, do czego prowadziłla działalność obozu sanacyjnego w okresie międzywojennym. Autor sprecyzował zadania stojące przed ruchem narodowym w dziele budowy silnej Polski. Wiele ówczesnych poglądów autora znajduje potwierdzenie w obecnej sytuacji w Polsce.

„Wieczorne rozmowy z wnukami w trudnym czasie” Kazimierza Brauna to spisane przez autora wieczorne pogawędki z jego wnukami, podczas których stara się on wytłumaczyć dzieciom, na czym polega wierność, odwaga, troskliwość i pracowitość. Kazimierz Braun pragnie, by tradycja w tych młodych osobach była jak najbardziej pielęgnowana i aby nie zapominały one o trwaniu i życiu w wierze. Piastowanie tych wartości oraz okazywanie szacunku należy do naszych obowiązków. Tylko poprzez zachowanie wzorców moralnych, nasz naród może pozostać silny i w swej nienaruszonej, zdrowej formie. Twórca opowiadając historie ze swego życia przedstawia obyczaje i normy jakimi kierował się w życiu on sam, jak i jego dziadkowie. Obraz tych wartości ma za zadanie zainspirować młode pokolenie do życia w zgodzie z sobą samym i z szacunkiem do Ojczyzny i drugiego człowieka. Rozmowy autora pochodzą z wiosny 2020 roku, dlatego też część wypowiedzi odwołuje się do ówczesnej sytuacji pandemicznej i wprowadzonych w jej wyniku obostrzeń.

Książeczka jest zatem bardzo osobista, rodzinna, może nawet nieco intymna. Stąd lekkie skrupuły przed oddaniem do druku – jakby prywatnej korespondencji dziadka z wnukami, które muszą dopiero dorosnąć do powagi tej lektury. Z drugiej strony jednak, nie należy trzymać światełka pod korcem – niech więc już idzie ta książka w ręce innych czytelników jako prywatny zapis dwóch niewesołych epok. Tamtej – lat okupacji i komunizacji. I tej – inaugurowanej A.D. 2020, niesławnej epoki „nowej normalności”, w ramach której nie tak łatwo odwiedzać wnuki Dziadkowi zza oceanu. Mając w zanadrzu tę książeczkę – z najgłębszą ulgą, najczulszym wzruszeniem i niewysłowioną wdzięcznością wobec Ojca konstatuję – dla moich dzieci, Alka, Helenki i Jerzyka (nie było go jeszcze w planie, kiedy Tata tę rzecz dedykował wnukom) mam teraz najlepsze objaśnienie, skąd się wywodzą, na jaki świat przyszły i o czym mają kiedyś koniecznie opowiedzieć swoim dzieciom.

- Grzegorz Braun

„Zapisy Julki Rewolucjonistki” to książka ukazująca życie i poczynania młodej dziewczyny, której rysopis idealnie odwzorowuje wyobrażenie współczesnej nastolatki, dorastającej w świecie mediów społecznościowych, poprzez które manifestuje swoje poglądy. Publikacja napisana jest w formie pamiętnika, zaś sam język, którym posługuje się tytułowa Julka nie szczędzi w wulgaryzmach i typowych dla slangu młodzieżowego wypowiedziach. Julia Lempart-Suchanow sporządzając swoją publikację, jednocześnie zwróciła uwagę na to, jakim problemem jest ślepe podążanie młodzieży za obecnie panującymi, lewicowymi trendami. „Zapisy Julki Rewolucjonistki” ukazują wartości jakimi kierują się młodzi ludzie, którzy w przyszłości decydować będą o losach naszego kraju. Dzieło stworzone jest w postaci pasty – przejaskrawionej formy literackiej, napisanej w narracji pierwszoosobowej.

„-Dziś odbył się kolejny Strajk Kobiet. Kobiet, mężczyzn, biseksualsów, transów i w ogóle różnych osobopostaci było chyba z milion. Nawet trochę antyfaszystów przyjechało z Niemiec, ale brat mówił, żeby póki co nie nagłaśniać tego faktu, tylko zachować go dla siebie. No to ja tylko wzmiankuję to tutaj, bo przecież mój dzienniczek nie będzie nigdy upubliczniony, co nie? Na strajku wołałyśmy różne standardowe hasła znane z poprzednich dni, w tym „PiS wypierdalać!”. W ten sposób spokojnie i kulturalnie blokowałyśmy rondo, a tu normalnie jakiś faszysta i homofob bez empatii zaczął się dopierdalać i drzeć na nas ryja, żebyśmy karetkę przepuściły. Co mnie to obchodzi? Kazałam ludziom nie ustępować ani o metr. Jesteśmy wkurwione i nic nas stąd nie ruszy, dopóki czujemy, że powinnyśmy tu stać. Udało się, nie przepuściłyśmy nikogo.”