Biblioteka Judaizmu

Ciąg dalszy bestsellerowej serii! Po dwóch książkach, które okazały się wydawniczymi hitami – Bóg, Biblia, Mesjasz i Kościół, Żydzi, Polska – otrzymujemy kolejny tom rozmów z ks. profesorem Waldemarem Chrostowskim. W 2014 roku został pierwszym polskim laureatem Nagrody Ratzingera, nazywanym „teologicznym Noblem”.

Tytuł książki jest oczywiście nawiązaniem do bardzo głośnego w swoim czasie artykułu autorstwa Witolda Jedlickiego opublikowanego na łamach paryskiej „Kultury” w grudniu 1962 roku. Autor kilka miesięcy wcześniej „wybrał wolność” i wyjechał do Tel-Avivu. W swojej pracy, która jak się później okazało - pewnie ku zaskoczeniu jego samego - stała się dziełem jego życia, opisał frakcyjne walki i podziały w łonie, wydawać by się mogło, jednolitej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej czyli komunistycznej mono-partii, która decydowała o wszystkim w komunistycznym kraju nad Wisłą. Autor, który zresztą wiedział co pisze – sam był bowiem pochodzenia żydowskiego – wskazał na duży wpływ działaczy komunistycznych pochodzenia żydowskiego na ówczesną polską politykę. To wtedy właśnie pojawiły się określenia „Chamy” i „Żydy”. Oczywiście autor przytaczał te określenia z pewną odrazą, jako funkcjonujące w potocznym obiegu. Co to ma wspólnego z naszą książką? Jak się okazuje – bardzo wiele. Pozornie mogłoby się wydawać, że określenia Jedlickiego mają charakter czysto historyczny. Jest to jednak założenie błędne, bo wpływ osób o tej określonej proweniencji jest bardzo silny także i współcześnie. Tak więc nadal to lobby ma silne i wyraźne wpływ w Polsce A.D. 2020. I temu właśnie poświęcone są „Chamy i Żydy we współczesnych czasach”.

Fragment książki:

Nie trzeba chyba dowodzić, że antysemityzm właściwy, o jakim wyżej mowa, jest przeżytkiem odległych epok historycznych, jednym z tych atawistycznych instynktów, nad którymi winien panować każdy człowiek rozsądny i oświecony. Nic nam nie daje prawa zasadniczo uprzedzać się do całej rasy i kwalifikować jednostki ludzkie jedynie na zasadzie ich pochodzenia, nie zaś zasług i zalet osobistych; nie można nie przyznawać, że żydowskie pochodzenie Heinego lub Spinozy nie przeszkodziło im być typami ludzkimi o wiele wyższymi od przeciętnych jednostek z tłumu chrześcijan, nie wolno wreszcie rzucać na Żydów ryczałtowego potępienia za wady, będące wynikiem rozproszenia i poniżenia, w jakich żyli od wieków, bo i co do siebie samych przewidzieć nie możemy, do jakiego stopnia mogłaby spaczyć nasz charakter dalsza niewola, której ujemne skutki moralne i dziś już dają się na nas zauważyć w stopniu bardzo wydatnym.

Antysemityzm należy zatem zwalczać, tak jak zwalczamy zabobony i przesądy, nie znajdujące rozumowego uzasadnienia, a korzeniami swymi tkwiące w mrocznej przeszłości. Są wprawdzie optymiści, którzy twierdzą, że uczucie to jest naszemu społeczeństwu obce, że objawy jego u nas niemal nie istnieją, optymizm taki jednak wydaje mi się mocno przesadzonym. Na fakt istnienia wrodzonej niechęci do rasy żydowskiej nie należy oczu zamykać, sprawiedliwość wszakże nakazuje skonstatować, że niechęć ta nigdy nie przybierała u nas, jak gdzie indziej, postaci nienawiści i fanatyzmu. Antysemityzm nasz, w porównaniu z antysemityzmem innych, bardziej krewkich i mniej tolerancyjnych narodów, odznaczał się zawsze i odznacza do dziś dnia pewną dobrodusznością, polega na traktowaniu Żyda raczej ze strony humorystycznej, na wydrwiwaniu jego śmieszności i okazywaniu mu nieraz daleko idącego lekceważenia, nie posuwa się jednak niemal nigdy do prześladowania lub krzywdzenia materialnego i fizycznego. Wszelkie w tym względzie wyjątki były zawsze i są do dziś dnia bardzo rzadkie. Nie twierdząc bynajmniej, by deptanie w Żydzie ludzkiej godności nie mogło być nieraz nie mniej bolesnym od krzywd realnych i by nie zasługiwało również na surowe potępienie, konstatuję tylko fakt, zdaniem moim niewątpliwy, że zabarwienie polskiego antysemityzmu jest na ogół łagodne i że nie ma w nim najmniejszego, tak często gdzie indziej spotykanego odcienia krwiożerczości lub fanatyzmu.

Prezentujemy Państwu książkę wyjątkową, bo będącą bezpośrednią kontynuacją bestsellerowej pozycji  „Małe kroki ku Wielkiej Polsce”. Zatem książka ta, nie tylko może wywrócić światopogląd niejednego człowieka do góry nogami, ale może też być biczem na lewacki brak rozumu i godności człowieka.

Najwybitniejszy felietonista doby obecnej, w swoim stylu rozprawia się z szubrawcami bez żadnych skrupułów. Czy jesteście Państwo gotowi na solidną dawkę jadu? Jeżeli tak, to książka  „Antysemityzm? – piękna idea!” Stanisława Michalkiewicza będzie doskonałym zakupem.

„Cywilizacja żydowska” to rozwinięcie rozważań zarysowanych w książce „O wielości cywilizacji”, w której autor przedstawia swoje teorie i metody badawcze. To szczegółowa charakterystyka społeczności sakralnej, zbudowanej wokół religii i rozwijanej przez komentarze do pierwotnych tekstów religijnych. Jest jedną z najdokładniej opisanych przez Konecznego cywilizacji (obok bizantyńskiej i łacińskiej).

W kręgu zagadnień podejmowanych w monografii znalazły się m.in. kwestie roli i znaczenia elit oraz przedstawicieli społeczności żydowskiej w okresie II wojny światowej, prezentacja ich postaw, zachowań, działań oraz mechanizmów postępowania. Autorzy tekstów starali się odpowiedzieć na pytania dotyczące trwania elit przedwojennych w warunkach okupacyjnych w celu wskazania zmian, odmienności lub elementów gwarantujących stałość pewnych procesów. Problematyka ta została przedstawiona zarówno w ujęciu globalnym, jak i w odniesieniu do regionalnych przykładów. W tekstach autorzy analizowali też status elit i przedstawicieli społeczności żydowskiej w kolejnych fazach wojny oraz zjawisko powstania nowych wojennych elit. Szczegółowo odniesiono się do losów prezesów i członków Judenratu oraz funkcjonariuszy ŻSP. Poruszono także kwestie obyczajów i życia codziennego elit w okresie okupacji oraz ich pracę społeczną i kulturalną. Przedmiotem zainteresowania autorów stał się temat działań podejmowanych na rzecz przetrwania członków elit, udzielanej im pomocy oraz denuncjacji tych osób. W tym celu analizowano także powojenne procesy sądowe osób oskarżonych o współpracę z okupantem, powoływano się na ich losy po zakończeniu wojny. Ważnym elementem książki jest też próba zdefiniowania terminu „elity żydowskie” oraz ukazanie stanu badań prowadzonych dotychczas nad tym tematem.

To dzieło brytyjskiego historyka Paula Johnsona (ur. 1928) jest tyleż monumentalne co „osobiste”, jak stwierdza sam autor. Johnson, konserwatysta, katolik i skandalista obyczajowy, autor licznych książek z dziedziny historii, napisał tę opowieść o losach narodu żydowskiego niejako z potrzeby serca i z życzliwością wykraczającą poza suchy warsztat historyka.

Nie miały to również być zwykłe dzieje określonej populacji, lecz poszukiwanie odpowiedzi na pytania niemal metafizyczne: co kryje się za wolą przetrwania Żydów, jakie przesłanie niesie kilka tysięcy lat ich istnienia, najpierw w swoim kraju, potem w rozproszeniu po świecie, wreszcie znów „u siebie” Johnson spogląda na ich los jak na przypowieść o człowieku, jego determinacji i zmaganiach z opresją, z której w ostatnim stuleciu naród żydowski niemal na zasadzie cudu i mimo straszliwych ofiar jednak się wydobywa.

Ta frapująca narracja obejmuje cztery tysiące lat historii, choć XX wiek zajmuje w niej zdecydowanie najwięcej miejsca. W tej partii Johnson pokazuje Żydów jako społeczność nowoczesną, pragmatyczną, zdolną do samostanowienia. I choć nie ulega stereotypom tradycyjnej historiografii, wieńczy swoje dzieło pięknym nawiązaniem do mitu „narodu wybranego”: „Żydzi wierzyli, że są narodem szczególnym tak jednomyślnie i tak namiętnie, przez tak długi czas, że stali się nim naprawdę. Rzeczywiście mieli rolę do odegrania, ponieważ napisali ją sobie.”

Teodor Józef Fryderyk Jeske-Choiński — intelektualista, pisarz i historyk, publicysta konserwatywny, krytyk teatralny i literacki urodził się 27 lutego 1854 r. w Pleszewie (Wielkopolska). Uczęszczał do gimnazjów klasycznych w Śremie i Poznaniu. Studia inżynierskie odbywał na politechnice we Wrocławiu, filozoficzne na uniwersytecie w Pradze, a literaturoznawcze w Wiedniu.

Autor tej książki dowodzi, że judaizm nie jest religią Starego Testamentu czy też Boga Izraela, ale kultem bożków judaistycznych opartym na Talmudzie, Kabale i rasistowskim uwielbieniu własnego narodu.
Książka ta napisana została ku pożytkowi wszystkich, jednak ze względu na władzę sprawowaną przez zwolenników ideologii, którą demaskuje, może stać się ona przedmiotem potwarzy i prześladowań.

Autor tej książki dowodzi, że judaizm nie jest religią Starego Testamentu czy też Boga Izraela, ale kultem bożków judaistycznych opartym na Talmudzie, Kabale i rasistowskim uwielbieniu własnego narodu.

Książka ta napisana została ku pożytkowi wszystkich, jednak ze względu na władzę sprawowaną przez zwolenników ideologii, którą demaskuje, może stać się ona przedmiotem potwarzy i prześladowań.

Autor tej książki dowodzi, że judaizm nie jest religią Starego Testamentu czy też Boga Izraela, ale kultem bożków judaistycznych opartym na Talmudzie, Kabale i rasistowskim uwielbieniu własnego narodu.

Książka ta napisana została ku pożytkowi wszystkich, jednak ze względu na władzę sprawowaną przez zwolenników ideologii, którą demaskuje, może stać się ona przedmiotem potwarzy i prześladowań.

Ostatni tom z cyklu "Judaizmu zdemaskowanego" - Opus Magnum Michaela Hoffmana poświeconego problemowi nawrócenia i zbawienia Żydów, porzucenia przez nich zgubnej i zabobonnej religii talmudystycznej, wrogiej wobec innych narodów i ras oraz nie mającej - poza dezinformacją - nic wspólnego z religią mojżeszową Starego Testamentu.

Gwarantowanym sposobem podniesienia temperatury towarzyskiej rozmowy w Polsce jest poruszenie tematu stosunków polsko–żydowskich. Dlaczego w kraju, w którym przynależność do narodu wybranego deklaruje ledwie parę tysięcy osób, temat ten wywołuje aż tak żywiołowe reakcje? Wysłuchajmy obu stron debaty.

Książka ta porusza temat mordów rytualnych, rzekomo popełnianych przez społeczność żydowską na dzieciach chrześcijańskich.

siążka "Mord rytualny - przyczynki historyczne" jest swoistą kontynuacją "Tajemnic Talmuda", która to ukazała się nakładem wydawnictwa 3DOM. 

Książka ta porusza temat mordów rytualnych, rzekomo popełnianych przez społeczność żydowską na dzieciach chrześcijańskich. Ten straszny proceder miał być uprawiany przez wiele stuleci i według niektórych trwa do dnia dzisiejszego, a spuszczona na nim zasłona milczenia jeszcze bardziej rozpala wyobraźnię zainteresowanych.

Nie ulega wątpliwości, że sprawa zabójstwa Bronisławy Mendoniówny od samego początku była celowo gmatwana i tak prowadzona, aby sprawcy mogli pozostać bezkarni, co więcej – aby znaleźli się z dala od ówczesnego wymiaru „sprawiedliwości”, a nawet całkowicie poza jego zasięgiem. Miało to miejsce nie tylko wówczas, w roku 1945, ale też w latach następnych. Dwadzieścia lat później podstawowa dokumentacja sprawy, do której nikt przez ponad dwie dekady nie sięgał, po prostu „zaginęła”, choć powinna być cały czas składowana w archiwum. Nie wiadomo dokładnie, kiedy to się stało, bo nikt oficjalnie sprawą się już nie interesował. Ale istnieje pojęcie nie tylko prawnicze: cui bono, czyli – komu to przyniosło korzyść?

Nazarejczyk Eugenia Zolliego – to najważniejsza książka nawróconego naczelnego rabina Rzymu, którą pisał jeszcze jako wyznawca judaizmu. Autor - wybitny egzegeta - był postacią niezwykłą, cenionym w świecie profesorem - badaczem Biblii. Na skutek szczegółowych badań źródłowych, dochodzi do przekonania, że oczekiwanym Mesjaszem zapowiadanym przez żydowskich proroków był Jezus Chrystus.

Broszura autorstwa Jędrzeja Giertycha (1903–1992) to kompilacja dwóch artykułów z „Opoki” (nr 17 z 1983 r.). Jest publikacją bardzo potrzebną. J. Giertych odpiera zarzuty stawiane św. Maksymilianowi Kolbe, twórcy Rycerstwa Niepokalanej jakoby był „antysemitą”.

Pakiet prezentuje ważne książki, dzięki którym łatwiej można zrozumieć z czego wynikają tak trudne relacje Polsko-Żydowskie.

W swojej poprzedniej pozycji "Moja walka o prawdę. Wyznania byłego księdza" Jacek Międlar napisał: Z uwagi na ogrom kłamstw, którymi karmieni jesteśmy niemal każdego dnia, oraz z uwagi na antychrześcijańską szarżę i ogrom żydowskich zbrodni, nie jestem w stanie zamieścić wszystkiego w jednej książce. Bądźcie czujni i szykujcie się na dokładkę (za: tamże, s. 441).

Dotrzymał słowa. Mimo kłód, które pod nogi rzucają mu wrogowie Ojczyzny, prokuratura oraz bezpieka, napisał nową książkę, która jest bezkompromisową odpowiedzią na ataki, które Żydzi przepuszczają na naród polski. W książce „Polska w cieniu żydostwa” Jacek Międlar przywołuje relacje wielkich Polaków o Żydach. Dzięki niej dowiecie się co o nich pisali m.in. Witos, Mickiewicz, Krasiński, o. Kolbe, Dmowski i Staszic. Powołując się na ich słowa Międlar obala fałszywy mit Żyda-patrioty, który środowiska projudaistyczne od lat zaszczepiają w świadomości Polaków. Wstęp z najnowszej książki Jacka Międlara: 

Jankiel grający „Mazurka Dąbrowskiego”, czyli Żyd jako polski patriota. Dziś to jedyny obraz Żyda, jaki wolno Polakom przywoływać. Nie możemy mówić ani pisać o tym, jak na przestrzeni wieków faktycznie wyglądały relacje polsko-żydowskie. Mamy wierzyć w mit o żydowskiej przyjaźni do Polaków i w mit o żydowskim osiedleniu, które przyniosło Polsce same korzyści. Mamy wierzyć w mit o żydowskim wkładzie w budowanie podwalin polskiej państwowości i w mit o asymilacji Żydów z narodem polskim. Mamy wierzyć w mit o powszechnym żydowskim zaangażowaniu w ratowanie Rzeczypospolitej na wszystkich frontach i w starciu z każdym wrogiem. Czas włożyć te opowieści między bajki i przedstawić, jak w rzeczywistości wyglądały relacje polsko-żydowskie na przestrzeni wieków. Bez prawdy wszystko kuleje, a zakłamanie jest źródłem wszelkich kryzysów. Pragnienie prawdy jest ostoją naszej cywilizacji. Prawda jest fundamentem suwerenności umysłów, serc, rodzin i narodów.

Każdy, kto dziś obala mity o żydowskich sąsiadach i ich rzekomo bezcennym wkładzie w budowanie wielkiej Polski, trafia na celownik mediów, prokuratur i sądów. Jest stygmatyzowany, znieważany i odzierany z godności, a sądy uznają, że nic się nie stało, bo opluwanie niepoprawnego Międlara to „znikoma szkodliwość czynu”. Trzeba też liczyć się z niespodziewaną wizytą uzbrojonych funkcjonariuszy rożnych służb. Ale, gdy zamiast prawdy produkuje się brednie szkalujące Polaków, jak robi to Jan Tomasz Gross odznaczony Orderem Zasługi Rzeczypospolitej, to sprawy nie ma. W listopadzie 2019 roku Prokuratura Okręgowa w Katowicach umorzyła postępowanie przeciwko Grossowi, który stwierdził, że „Polacy zamordowali więcej Żydów niż Niemców.

Mimo licznych przeciwności nie rezygnuję z walki o prawdę. Toczę batalię słowem. Walczę tą książką, której nie piszę sam. Moimi towarzyszami broni są wielcy Polacy, których dziedzictwem niejednokrotnie wycierali sobie gęby załgani politycy, urzędasy postkomuszej III RP i łajdaki w togach. W tej książce znajdziecie teksty, których autorami są o. Maksymilian Maria Kolbe, Wincenty Witos, Roman Dmowski, ks. Antoni Kotyłło, ks. Stanisław Trzeciak, ks. Stanisław Staszic, Teodor Jeske-Choiński, Feliks Koneczny, Zygmunt Zbarski, Zygmunt Krasiński, Adam Mickiewicz... Tak, ten Mickiewicz, którego Żydzi próbują zawłaszczyć i przedstawić jako genialnego Żyda. Przecież geniuszem może być tylko Żyd! Polak może być tylko głupcem i łajdakiem.

Ta książka powstała także przy udziale Polaków, których nazwiska nie zostały zapisane w podręcznikach do historii, a których świadectwo przeczy polakożerczej narracji przyjętej przez mainstream. Odezwy, przestrogi, apele i publicystyka wielkich patriotów to siła tej książki. To jej esencja. Moje komentarze są jedynie próbą odniesienia ich do współczesności.

Zadajmy sobie fundamentalne pytanie: czy można przejść obojętnie wobec przestróg wybitnych synów polskiej ziemi? Czy można zlekceważyć słowa tych, którzy patrzą na nas z witraży w polskich kościołach? Czy można zignorować opisy rzeczywistości przekazane nam przez ojców niepodległości?

Pamiętajmy o słowach Orwella: „Kto kontroluje przeszłość, ten włada przyszłością, a kto włada teraźniejszością, kontroluje przeszłość”.

Zawczasu odpowiadając na absurdalne zarzuty medialne i prokuratorskie, wyjaśniam, że moja publikacja nie ma na celu wzbudzania niechęci, nawoływania do nienawiści ani obrażania kogokolwiek. Wręcz przeciwnie. Pisząc prawdę, chcę położyć kres polakożerstwu i głupocie, a Żydów wyrwać z diabelskich ramion łgarstwa! Ta książka to gest Dobrego Samarytanina. Nigdy bym jej nie napisał, gdyby nie fakt, że środowiska żydowskie, nie ponosząc żadnych konsekwencji, pozwalają sobie na stygmatyzację i znieważanie narodu polskiego w przestrzeni publicznej. Dość tego!

Wyznaję zasadę: prawda przeciwko kłamstwu! Brzydzę się kłamstwem i nienawidzę go – nie człowieka, który łże, ale właśnie nieprawdy, która jest źródłem wszelkich kryzysów. Rodaku, chcę, abyś dzięki lekturze tej książki z łatwością mógł zdeptać polonofobię i stawać w obronie dobrego imienia Matki-Polski.

Ta publikacja to kolejny etap mojej walki o prawdę. Jeśli nie chcecie słuchać mnie, to posłuchajcie wybitnych Polaków, których teksty przytaczam. Wynika z nich jednoznacznie, że od wieków Polskę pokrywa mroczny, żydowski cień zdrady, dezercji i kłamstwa, na który bez ustanku przymykamy oko.

Jeśli jakiś Żyd poczuje się urażony przywołanymi w niniejszej książce cytatami i niewygodnymi faktami, przykro mi. Zamiast obrażać się za mówienie prawdy, niech Żydzi zdobędą się na publiczne potępienie własnej niegodziwości i zerwanie z pasmem krwawego i zdradzieckiego dziedzictwa społeczności, od której Polacy już dość wycierpieli.

Ks. dr Stanisław Trzeciak - „Program światowej polityki żydowskiej. Konspiracja i dekonspiracja” 

Jakaż to niesamowita postać! Jakież życie pasjonujące! Wybitny duchowny, człowiek o wielkiej odwadze, światłym umyśle i tym spo­sobie pojmowania oraz oceny rzeczywistości, który cechuje ludzi nie­znoszących obłudy i niedomowień. Ksiądz Stanisław Trzeciak! Jeden z moich bohaterów! […] Moim skromnym zdaniem tę książkę, jak i inne autorstwa Księdza powinno się wręczać w pakiecie wraz z „Anonimowym mocarstwem” i „Protokołami mędrców Syjonu” pierwszakom w szkołach podstawo­wych. Takie książki – jeśli przeczytane są odpowiednio wcześnie – pozwalają […] szybciej pozbyć się złudzeń, zerwać lepkie błony obłudy i kłamstwa którą szczelnie oblepia nas system polińskich, europejskich czy świa­towych obozów zagłady, zwanych systemem edukacji.

                                                                                                                                             -Pan Nikt 

Jak napisał ks. dr Stanisław Trzeciak we Wstępie do książki „Program światowej polityki żydowskiej”, nie ma znaczenia to, czy „Protokoły mędrców Syjonu” są autentyczne, czy jest to też zgrabnie napisany falsyfikat, ponieważ Żydzi całym swoim postępowaniem trzymają się przedstawionego w nim programu, tym samym uwiarygadniając to dzieło. Ksiądz Trzeciak skrupulatnie i z naukowym zacięciem, bez jakichkolwiek uprzedzeń religijnych czy narodowościowych konfrontuje kolejne punkty zawarte w „Protokołach” z rzeczywistym zachowaniem przedstawicieli środowisk żydowskich.

„Program światowej polityki żydowskiej” doskonale dekonspiruje działania Żydów, dążących do dominacji nad innymi narodami, ujawnia także stosunek wyznawców judaizmu do reszty społeczeństwa, czyli nie-Żydów („gojów”) oraz zawarte w Talmudzie zasady wzajemnego wspierania się Żydów.

Niniejsza książka ma na względzie zaznajomienie czytelnika z charakterem i zasadami religii współczesnego żydostwa. Istnieje powszechne przekonanie, iż żydzi wyznają religię starotestamentową, to znaczy tę samą, którą zalecają święte księgi Starego Testamentu i którą wyznawali Izraelici przed Chrystusem.

Książka Separatyzm Żydów i jego źródła jest nowym wydaniem broszury opublikowanej w 1909 roku.

Dmowski bez emocji, uprzedzeń i w sposób rzeczowy porusza kwestię separatyzmu Żydów. Przedstawia w broszurze swoje polityczne refleksje co do znaczenia „żywioły żydowskiego” dla Rzeczpospolitej, w oparciu o gruntowną wiedzę z zakresu historii, polityki i ekonomii. Jest to pozycja poruszająca delikatny i obecnie często uważany za kontrowersyjny temat roli i wpływów Żydów w XIX wieku na ziemiach polskich. Pozycja porusza także temat sytuacji Polaków będących pod zaborami wrogich państw.

Pytanie o to, jaką rolę w eksterminacji Żydów w czasie II wojny światowej odegrali ich rodacy, należy dziś do pytań niepoprawnych politycznie. Aby je zadać, a tym bardziej na nie odpowiedzieć, trzeba wykazać się sporą odwagą i niezależnością.

Znana z rozmaitych internetowych wydań, stała się obiektem licznych ataków i krytyk ze względu na śmiałe hipotezy stawiane przez autora. Niewątpliwie wiele z nich jest dyskusyjnych, ale to, co pisze Reed, nie pozostawia czytelnika obojętnym. Jego obficie udokumentowana historia świata widziana przez pryzmat politycznej strategii narodu wybranego, jest czymś, z czym warto się zapoznać.

The Controvery of Zion,którą prezentujemy czytelnikowi polskiemu pod lepiej oddającym treść pracy tytułem Strategia Syjonu, napisana została przez Reeda w latach pięćdziesiątych XX wieku, ale opublikowano ją w niszowym wydawnictwie dopiero po dwóch dekadach. Znana z rozmaitych internetowych, nie zawsze kompletnych wydań stała się obiektem licznych ataków i krytyk ze względu na śmiałe hipotezy stawiane przez autora.

Książki D. Reeda, korespondenta "The Times" z lat międzywojennych, to bogato udokumentowana historia świata widziana przez pryzmat politycznej strategii narodu wybranego.

Reprint jedynego wydania, jakie ukazało się w 1939 roku w Krakowie, nakładem Księgarni Gebethnera i Wolffa.

Reprint jedynego wydania, jakie ukazało się w 1939 roku w Krakowie, nakładem Księgarni Gebethnera i Wolffa.

Publikacja stanowi kwintesencję spostrzeżeń Ojca Kolbego na temat związków Żydów i masonerii wraz zodniesieniem do ich relacji do Kościoła katolickiego i Rzeczpospolitej okresu międzywojennego. Sprawy proste i jasne dla Ojca Kolbego są dzisiaj tymi, które „postępowi Europejczycy” obowiązkowo wyszydzają, starając się zaszufladkować je do kategorii poglądów „Ciemnogrodu”.

Tajemnice Talmuda to wybór i komentarz zasad umieszczonych w księdze, która przez wieki w największym sekrecie stanowiła moralny i etyczny cokół dla narodu  kreślącego się jako najlepszy i „wybrany”. Nie jest to eksplikacja całości tego tajemnego kodu, ale następna najlepsza rzecz: skompilowane przez niemieckiego teologa, Augusta Rohlinga, wyjaśnienie tych najbardziej istotnych i dobitnych punktów zaczepu. Istotnych nie dla „wybranego” narodu żydowskiego, ale dla nas: nie-żydów, „gojów”, Chrześcijan.  

Profesor dr August Rohling zbadał jak nikt inny przed nim zasady Talmudu i wydał takowe w Monasterze (Münster in Westfalen) pod tytułem „Der Talmudjude”, które to dzieło dla swej ważności doczekało się już czwartego nakładu, a nadto zostało już także przełożone na język angielski, francuski, czeski i węgierski.

Dwa tysiące lat dobiega od czasu, kiedy legiony „łagodnego” Tytusa położyły kres bytowi politycznemu narodu żydowskiego. Runęły wówczas mury Jerozolimy, poszła z dymem świątynia Salomona, legło półtora miliona ludzi na różnych pobojowiskach. Szlachetny syn Wespazjana płakał nad gruzami starodawnego miasta, lecz mimo to powlókł za sobą do Rzymu przedstawicieli najznakomitszych rodów, aby uświetnili jego wjazd tryumfalny.

Długa noc iście egipskich ciemności spowiła duszę narodu żydowskiego około roku 1400 po Chr. Ruch naukowy i literacki średniowiecznych Żydów, rozwijających się swobodnie pod życzliwym patronatem maurów, wpuściwszy trochę światła do smutnych gett Grenady, Terragony i Kordowy, osłabł, zgasł. Uczniowie Ibn Nagrelów, Ibn Ganachów, ben Jehuda Gebirolów i Majmonidesów ustąpili miejsca talmudystom, kabalistom i przeróżnym sekciarzom, powstającym co chwila to w Niemczech, to w Turcji, to w Polsce.

Czy Żydzi rządzą światem pieniądza? Czy łączy ich z pieniędzmi jakaś szczególna więź i są wyjątkowymi aktorami na kapitalistycznej scenie świata? Czy zajmują uprzywilejowaną pozycję w mediach, bankach i polityce. Czy wreszcie, jako bogaty i przebiegły naród, dzięki sile pieniądza realizują jakąś ogólnoświatową strategię?