Książki historyczne

Część pierwsza to pamiętnik autora, związanego z ruchem narodowym, więźnia niemieckiego obozu koncentracyjnego, drugą stanowi obraz własnej sylwetki uformowanej po zakończeniu II wojny światowej.

Janusz Szpotański (1929-2001) był myślicielem ukrywającym się pod maską satyryka. To autor stylizowanych grotesek wyśmiewających nicość i absurdy ustroju komunistycznego. Jego najbardziej charakterystyczne utwory to "Cisi i Gęgacze", "Caryca i zwierciadło" oraz "Towarzysz Szmaciak". W okresie umacniającej się obecnie "poprawności politycznej", warto przypomnieć jego niepoprawną twórczość, za którą w okresie PRL był prześladowany i więziony, a za krytykę obłudnego demoliberalizmu ukarano go wieloletnim milczeniem w III RP.

Diariusz powstańczy 1944 Ryszarda Lewandowskiego "Ryszarda", to relacja uczestnika Powstania Warszawskiego ze Śródmieścia, a następnie Czerniakowa.

Pomorze to ziemia srogich Słowian rozsiadłych nad brzegami Bałtyku. Dotrzeć tam nie było łatwo, bo dostępu chroniły szerokie pasy pradawnych puszcz i bagien. Przebyć je mogłeś zaledwie kilkoma wąskimi drogami, albo łodzią w dół rzeki. Słowiańscy żeglarze i wojownicy wyruszali na morskie rajdy, by łupić sąsiednie kraje i napadać ich floty handlowe. Tak się dawali wszystkim we znaki, że niemal ustał handel na Bałtyku. Docierali do południowej Szwecji, ale nade wszystko do Danii, gdzie wielokrotnie niszczyli, palili i rabowali najważniejsze miasta, Hedeby, Aarchus, a nawet ówczesną stolicę Roskilde. Wyszak i inni szczecińscy piraci byli tylko jednymi z bardzo wielu spośród Słowian mieszkających nad brzegami Bałtyku, którzy zaprawieni byli w bojach i oddawali się morskiej grabieży.

O Szczecinie przed niemal tysiącem lat kronikarze pisali, że to:
bardzo duże miasto i większe od Wolina, w okręgu swym zamykał trzy wzgórza, z których środkowe wyższe, poświęcone największemu bogu pogańskiemu, Trzygłowowi.
Góra Trzygłowa to dzisiejsze Wzgórze Zamkowe, które dawniej wieńczył potężny gród chroniący święte miejsce. W kącinie zaś stał posąg o trzech głowach, których oczy i usta zasłaniała złota zasłona. Z biegiem lat wojowie szczecińscy pomogli zgromadzić tam imponujący skarb, którym nie pogardziłby największy ze smoków. Czarny ogier przekraczając przez dziewięć włóczni przynosił wróżbę o powodzeniu wypraw wojennych. Gdy w wyniku misji chrystianizacyjnej Ottona z Bambergu dawny świat obracał się gruzy, wyznawcy Trzygłowa ukryli jego złoty posążek u pewnej wdowy w okolicach Wolina. Inni zaś mówią, że idola szukać trzeba we wsi Trzygłów pod Pyrzycami albo pod wielkim głazem w Tychowie. Może Ty go odnajdziesz?

Minęło kilka lat, odkąd Mikoszce i jego przypadkowo spotkanemu kompanowi, Dziegoniowi, udało się uciec przed wrogim plemieniem Polan, spod spalonego grodu. Bezpieczny kąt od pożogi wojennej i złośliwych demonów znaleźli pośród prastarej, świętej dąbrowy, w kącinie potężnego bóstwa słowiańskiego zwanego Świętowitem.

Publikacja zawiera wspomnienia autora z pobytu w więzieniu na Mokotowie i we Wronkach. W obecnej sytuacji w kraju, gdy nie w pełni zostały przezwyciężone relikty komunizmu, uświadomienie i przypomnienie społeczeństwu polskiemu, a zwłaszcza młodemu pokoleniu tamtych tragicznych dla narodu polskiego czasów terroru i zbrodni komunistycznych jest konieczne.

JAN GDOWSKI urodził się w 1925 roku w Brześciu n. Bugiem. W latach 1944-1947 był więźniem obozu w Ostaszkowie. Z wykształcenia jest przyrodnikiem i pedagogiem, zajmuje się również historią. W latach 1995-2003 opublikował “Wspomnienia i Refleksje obozowe”, “Powrócić daj”, “Ostaszków 1944-1947”.

Książka “Druga Wojna Światowa. Dziennik” jest napisana w formie dziennika z lat 1939-1946. Autor zawarł w niej swoje wspomnienia na temat II wojny światowej. Jan Gdowski miał to szczęście, że udało mu się (miał 14 lat kiedy wybuchła wojna) uniknąć wywózki na Sybir. Oddajemy do rąk czytelnika książkę o szarościach dnia i okropnościach wojny, które wydarzyły się w XX wieku, w środku cywilizowanej Europy. Ku przestrodze.

Przez 45 lat komunizmu w Polsce bagatelizowano zbrodnie Ukraińców popełnione na narodzie polskim, ponieważ Polska była terytorium niesuwerennym, a jej polityka była podporządkowana Moskwie. W Polsce stosowano wówczas cenzurę, ograniczono swobodę wypowiedzi w mediach, dopuszczając się jednocześnie manipulacji.

Zacierano także prawdę o ludobójstwie Polaków przez Ukraińców. Niestety, w niepodległej Polsce wcale nie jest lepiej. Obowiązkiem Kresowian jest przeto dzisiaj ocalić od zapomnienia obraz tej ziemi oraz przekazać młodemu pokoleniu prawdę o historii Kresów. Zacznijmy głośno na cały świat pisać i mówić o zbrodni Ukraińców w czasie ostatniej wojny i po jej zakończeniu

Stanisław Jastrzębski urodził się w województwie stanisławowskim. W czasie okupacji niemieckiej był żołnierzem AK.

Przeżył mord Polaków dokonany przez bandy OUN-UPA, w jego rodzinnej wsi Bybło w 1944 roku. Wśród licznych publikacji Autora ukazały się m.in. książki: w 1999 roku Oko w oko z banderowcami i Wspomnienia zza krat PRL, w 2000 – Moje Kresy wczoraj i dziś, w 2001 – Kresy wschodnie we krwi – rzecz o polskiej samoobronie, w 2004 – Ludobójstwo ludności polskiej przez OUN-UPA w woj. stanisławowskim w latach 1939-1946, w 2007 – Ludobójstwo nacjonalistów ukraińskich na Polakach na Lubelszczyźnie w latach 1939–1947, a w 2008 Samoobrona Polaków na Kresach Południowo–Wschodnich II RP w latach 1939-1946.

Przez druty, kraty i kajdany to wspomnienia autora począwszy od okresu przedwojennego, następnie partyzanta NSZ, aż do lat pięćdziesiątych. Autor najpierw żołnierz kampanii wrześniowej 1939 r., następnie partyzant NSZ, przez cały czas walczył przeciw wspólnym wrogom Polski.

Książka I. Luber jest obiektywną i suchą relacją losów getta warszawskiego. Zaczyna się w roku 1939 od wybuchu wojny i przygotowań do stworzenia getta, aż do jego likwidacji i wywiezienia niedobitków. Zawiera opisy restrykcji, zabiegów administracyjnych, rozmieszczeń poszczególnych istotnych miejsc i nazwisk ważniejszych osób. Została wydana w formie historycznej relacji w 1945 r., kiedy getto nie jest mglistym wspomnieniem, a częścią niedawnych wydarzeń. W 1946 roku we Włoszech została wydana angielska wersja tej książki. W powyższym dziele mamy możliwość zapoznania się z dwoma pracami I. Luber. Ogromnym plusem tej książki jest jej wiarygodność i trzymanie się faktów. Nie ma w niej domysłów, ani gdybania – dostajemy prawdziwy, nieocenzurowany opis wydarzeń człowieka “tamtej” epoki, kiedy to co dla nad jest już historią, dla niego było teraźniejszością.

Książka przedstawia w porządku chronologicznym, jak była stopniowo wdrażana w praktyce doktryna komunistyczna, oraz tworzony aparat wykonawczy czerwonego terroru i zbrodni, przez kogo było konstruowane i jakim celom służyło "Imperium zła". Przedstawione nieznane dokumenty i fakty, pozwalają na lepsze zrozumienie istoty i celów ideologii komunistycznej. 

Jan Witkowski w czasie okupacji niemieckiej był partyzantem Armii Krajowej, działał w Kedywie na terenie Wołomina. Po wojnie po ujawnieniu musiał ponownie ukrywać się przed NKWD i UB.

Wspomnienia autora i innych uczestników oraz świadków wydarzeń z czasu II wojny światowej w woj. stanisławowskim, którzy brali udział jako młodociani chłopcy w samoobronie Polaków przeciw bandom UPA oraz w walkach Armii Krajowej. Autor opiera się na dokumentach, a także relacjach świadków wydarzeń, mających wartość dokumentów.

Drugie wydanie książki, poprawione i rozszerzone o esesmanie Iwanie Demianiuku, ukazuje się w przeddzień zapowiedzianego, drugiego procesu w Monachium. Świadkowie, zgromadzone materiały źródłowe wskazują, że esesman Iwan Demianiuk był strażnikiem w niemieckich obozach zagłady, obsługiwał komory gazowe w Treblince i Sobiborze i jest współodpowiedzialny za zagładę około 700 tys. Żydów i Polaków.

Wbrew tytułowi nieduża objętościowo praca, w której Autor w syntetyczny sposób przedstawia skomplikowane dzieje narodu żydowskiego na przestrzeni kilku tysięcy lat. 

„W starym mieszkaniu mojej kochanej babci Heleny z Milicza czytałam w dzieciństwie baśnie, które wcześniej czytały moja mama i ciocia. Jedna z historyjek opowiadała o kobiecie, której wstrętna strzyga podmieniła dziecko – jej zabrała ze sobą, a swoje pozostawiła. Nie pamiętałam szczegółów, ale utkwiło mi w pamięci, jak bardzo kobieta musiała się starać i wysilać, aby wychować dziecko strzygi. Gdyby cokolwiek złego temu straszydełku się przytrafiło, to samo spotkałoby jednocześnie dziecko kobiety. Dziecko kobiety było zdrowe, śliczne i nie sprawiało żadnych kłopotów, natomiast dziecko strzygi było brzydkie, okropnie ciężkie i były z nim ciągłe utrapienia. W moim przypadku dziecko strzygi i moje własne to dwa w jednym”.

Joanna Mazur – studiowała fizykę doświadczalną na Uniwersytecie Wrocławskim, kształciła się na podyplomowym studium pedagogiczno-psychologicznym na tej samej uczelni i ukończyła też specjalistyczny kurs w Nauczycielskim Kolegium języków Obcych. Pracowała jako nauczyciela fizyki oraz języka angielskiego. Po ukończeniu 55 roku życia Autorka przeszła na wcześniejszą emeryturę ze względu na konieczność bezustannej opieki na autystycznym synem Filipem.

Autor, opierając się na dokumentach i relacjach świadków wydarzeń, przedstawia samoobronę Polaków przed ludobójstwem UPA na Kresach Południowo-Wschodnich II Rzeczpospolitej w latach 1939-1946. Zbrodnie UPA swym barbarzyństwem i okrucieństwem przewyższały wszystkie inne, jakich doznał naród polski w czasie II wojny światowej. Autor wyjaśnia okoliczności powstania i funkcjonowania polskich oddziałów samoobrony, w czasie okupacji niemieckiej i II okupacji sowieckiej.

„8 maja 2012 roku w Polanicy-Zdroju odbyła się konferencja naukowa poświęcona życiu i działalności wybitnego polityka Narodowej Demokracji Stanisława Kozickiego (1876-1958), zorganizowana przez Muzeum Niepodległości w Warszawie, Bibliotekę Publiczną m. st. Warszawy, Miejską Bibliotekę Publiczną w Polanicy-Zdroju i Towarzystwo Miłośników Polanicy. Było dla mnie zaszczytem objąć te działania honorowym patronatem. Kozicki przybył wraz z żoną do Polanicy w 1947 roku i pozostał tu do śmierci w 1958 roku, tu również w 5 lat później zmarła jego żona Maria z Czaykowskich Kozicka. Polanica, do której przyjechał w obawie przed inwigilacją UB, stała się dla niego miejscem bezpiecznego azylu. Nigdy nie żałował swojej decyzji...

Zapomniany ataman to ukazana w szerokim kontekście historycznym biografia Maksyma Tarasa Bulby-Borowcia (1908-1981), jednego z przywódców nacjonalistów ukraińskich na kresach południowo-wschodnich Rzeczpospolitej w latach II wojny światowej.

Książka Księga ofiar ludobójstwa Polaków przez Ukraińców na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej w latach 1939-1946 to opracowanie zawierające szczegóły morderstw na ludności polskiej dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ziemiach południowo-wschodniej II Rzeczypospolitej. Wykaz zamordowanych Polaków został sporządzony na podstawie przeprowadzonych badań i pisemnych potwierdzeń naocznych świadków.

Książka Księga ofiar ludobójstwa Polaków przez Ukraińców na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej w latach 1939-1946 to opracowanie zawierające szczegóły morderstw na ludności polskiej dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ziemiach południowo-wschodniej II Rzeczypospolitej. Wykaz zamordowanych Polaków został sporządzony na podstawie przeprowadzonych badań i pisemnych potwierdzeń naocznych świadków. Cała dokumentacja jest oparta na faktach i skonfrontowana z innymi źródłami.

Autor nie tylko opisał swoje przeżycia na wschodniej Rzeszowszczyźnie w latach 1939-1948, ale również na podstawie wspomnień innych osób oraz dokumentów ukazał tragiczne losy Polaków w latach II wojny światowej oraz po wojnie, aż do czasu przeprowadzenia Operacji "Wisła" na tych terenach, która dopiero powstrzymała zbrodnie UPA.

Szatańskie igrzysko to ostatnia praca zmarłego w 2007 roku prof. dr hab. Edwarda Prusa. Autor ukazał w szerokim kontekście historycznym działalność Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN).

„Księga Welesa” Zagadkowe tabliczki – tajemnicze pismo Słowian. BIBLIA SŁOWIAN i SŁOWIAŃSKIE WERSETY dla jednych, FAŁSZERSTWO niedoskonałe dla innych, w tłumaczeniu pisarza - SKANDALISTY Witolda Jabłońskiego. 

O Słowianach nie trzeba pisać „ku pokrzepieniu serc”, by ukazać oryginalność ich kultury i wojskowości. Wystarczy pokazać wspaniałe znaleziska i zapisy źródłowe. Tam wszystko jest! Bohaterstwo, zdrada, taktyka, spryt, szczęk mieczy, świst cięciw.

ŻAL I GNIEW jest trzecią publikacją Lecha S. Kempczyńskiego po “Ukrainie zbrodni” i “Zatartych śladach”. Książka ta podejmuje wciąż mało znany temat zbrodni i wypędzeń na Kresach Północno-Wschodnich w II Rzeczpospolitej. Jest to ważna pozycja dla współczesnych Polaków, która ma za zadanie przybliżyć ten mało znany i uciszany przez cenzurę PRL-u oraz pomijany na lekcjach historii temat. Nie jest to jednak tylko książka historyczna, a w dużej mierze prawdziwa relacja o ludziach i zdarzeniach w tamtym regionie. Uzupełniona bogatą bibliografią, odwołaniami i odpowiednim wprowadzeniem, umożliwia nam rekonstrukcję zdarzeń na Kresach Północno-Wschodnich w tym burzliwym czasie. Gdyż historii nie możemy zostawiać tylko historykom, ale musimy nią żyć wszyscy, by nie popełnić błędów przeszłości.

Obecnie  około 1/6 dorosłych Polaków ma korzenie z dawnych Kresów Wschodnich. Niech ta książka będzie nicią między ocalałymi Kresowianami z tamtych ziem a ich potomkami poszukującymi swojej tożsamości i prawdy o tych wydarzeniach.

Po serii znakomitych artykułów Autor tym razem w sposób syntetyczny podejmuje niełatwą próbę zgłębienia wiedzy na temat słowiańskich zaświatów, widzianych przez pryzmat nielicznych w gruncie rzeczy źródeł pisanych, fascynujących źródeł folklorystycznych, wymownych źródeł językoznawczych i bezcennych jak uzasadnia, świetnie znanych mu źródeł archeologicznych.