Książki historyczne

Przedstawiamy dzieło angielskiego autora prezentujące dziedzictwo rzymskiego imperium.

Książka to owoc pracy i przemyśleń wszechstronnego erudyty, który swobodnie porusza się wśród dorobku samych Rzymian, jak i w kręgu ich przeciwników. Zapoczątkowała obfite badania nad Rzymem, które przez kolejne lata owocowały plejadą autorów i książek, a jednak przez dwa i pół wieku wznawiano pracę Gibbona w kilkunastu językach i w wielu krajach zawsze z sukcesem. W Polsce wydajemy go już po raz kolejny.

Florencja nie jest miastem jak każde inne. Od wieków rzesze uczonych próbują uchwycić przyczyny jej wyjątkowości. To zainteresowanie wynika również z faktu, że trzynasto- i czternastowieczna Florencja jest znakomitym miejscem do obserwacji procesów rządzących historią nie tylko Włoch, ale także całej Europy. Książka nie jest podręcznikiem, choć autorzy otwierają jak najwięcej okien z widokiem na rozmaite aspekty życia dawnej Florencji, pokazują obrazy i przedstawiają punkty widzenia, które pozwolą wejść do tego twórczego, żyznego świata. Reszta opowieści toczy się na ulicach i placach Florencji, którą czytelnik, być może z tą książką w ręku, będzie miał przyjemność odwiedzić.
Książka jest pracą zbiorową, na którą składa się 13 rozdziałów napisanych przez czworo autorów. Książka jest napisana metodą „obrazkową” - to systemem „okien”, przez które oglądamy wybrane krajobrazy z historii Florencji. Autorzy bardzo się starali, by swoje teksty pozbawić hermetyczności i uczynić atrakcyjnymi dla amatorów historii.

Dzieje Polski za Piastów to barwna panorama kształtowania się polskiej państwowości od jej zarania po wiek XIV, uzupełniona wątkami z historii krajów ościennych. Książka ukazuje powstanie i rozwój młodego państwa polskiego ze szczególnym uwzględnieniem cywilizacyjnej roli Polski i jej miejsca w Europie między Wschodem a Zachodem.

 Feliks Koneczny wychodząc z założenia, iż refleksja nad dziejami ojczystymi, do jakiej zaprasza czytelników, wzbudzi w nich poczucie dumy narodowej – podjął trud ukazania swym współrodakom korzeni rodzimej tożsamości państwowej i historii jej krzepnięcia w czasach piastowskich. Wciąż zadziwia nas rozmach, z jakim autor odmalował życie poszczególnych warstw społecznych ówczesnej Polski, jednocześnie nie tracąc z oczu politycznych niuansów i zwrotów dyplomatycznych splatających interes narodowy z losami Europy.

Oddajemy do rąk polskiego czytelnika dzieło, które nie jest prostym tylko sprawozdaniem z wydarzeń, które przywiodły Rosję od słabo oświeconej monarchii do reżimu autorytarnego socjalizmu. Autor, znany amerykański specjalista od spraw Rosji i Związku Sowieckiego, dokonuje analizy zjawiska sowieckiej rewolucji i pomaga czytelnikowi lepiej zrozumieć proces następowania po sobie kolejnych faz instalowania się tam systemu, który nazywa ideokracją biurokratyczną.

Opisywana przez Zofię Kossak II Pielgrzymka Narodowa miała miejsce w dniach 24 II–26 III 1933 r. Grupa pątników liczyła 101 osób, a jej duchowym opiekunem był pierwszy biskup częstochowski, wspominany często na łamach książki – Teodor Kubina. Uczestnikiem pielgrzymki był także przyjaciel Autorki ks. dr Antoni Marchewka, wieloletni redaktor kwartalnika „Niedziela”. W gronie 41 uczestniczących w pielgrzymce księży znalazło się dwóch przyszłych męczenników z Dachau, beatyfikowanych w 1999 r. – ks. Emil Szramek i ks. Michał Woźniak.

Napisana z rozmachem i ogromną erudycją książka, będąca wynikiem wielu lat podróży i poszukiwań przedstawia historię młodej polskiej królowej Jadwigi Andegaweńskiej, historię, tym ciekawszą, że widzianą oczami Amerykanki zafascynowanej Polską i polskością.

Jadwiga Andegaweńska – król-kobieta na polskim tronie – otworzyła swoim panowaniem nową epokę w dziejach Polski. Mimo że żyła krótko, szczególnie mocno wpłynęła na dalsze losy królestwa, którym władała stając się symbolem narodowych aspiracji i źródłem dumy. To opowieść ważna dla polskich dziejów, ale także interesująca jako historia wielkiej miłości i wielkiego poświęcenia.

Piękny, wzruszający, miejscami smutny i pełen grozy — a jednocześnie jasny i zrozumiały nie tylko dla dorosłego, ale również dla młodego czytelnika — sposób przedstawienia tak trudnych losów Polaków sprawia, że opowieść ta zapadnie głęboko w serce i pamięć każdego, kto po nią sięgnie.

„Choć udręką było mieszkanie niedaleko ruin własnej posiadłości i związane z tym bolesne wspomnienia, to rodzina nie zamierzała rozstawać się z ojcowizną. Dopiero na skutek świętokradczego występku syna, pani Turska podjęła decyzję o opuszczeniu rodzinnej ziemi i wyjeździe do Polski. Uzmysłowiła sobie, że Ojczyzna to coś więcej niż ziemia rodzinna, to wspólnota wierzeń, historii, tradycji, która pozwala na wychowanie potomstwa na wolnych obywateli w oparciu o wyznawane wartości”. (Z Posłowia)

Ilustracje: Kazimierz Wasilewski

Wspomnienia wojenne 1918–1920 Tadeusza Kossaka, ojca Zofii Kossak, są barwnym zapisem dramatycznych zmagań o niepodległość Polski na froncie wschodnim. Wybitny dowódca przenosi nas w swych wspomnieniach na pole walki z bolszewikami, kreśląc wspaniały fresk blasków i cieni ułańskiego życia.

W publikacji znajdujemy szeroką panoramę epoki: spojrzenie ziemianina, przedstawiciela inteligencji, doskonale zaznajomionego z prądami artystycznymi i ideowymi, a zarazem znakomitego oficera, na kwestie społeczne, gospodarcze, polityczne, religijne, narodowościowe i nade wszystko na problematykę wojskową, zwłaszcza w kontekście znaczenia kawalerii.

wstęp dr Andrzej Gładysz, Pracownia Wojskowo-Historyczna Instytut Historii KUL

Opowieść o Powstaniu – tragicznej determinacji, która musi przynieść klęskę. Od samobójczej decyzji o jego wybuchu, po ostateczne konsekwencje – katastrofę miasta. Poruszający obraz, wyłaniający się z indywidualnych zapisów zebranych przez KARTĘ.

„Dla wielu śmierć miasta to wzmianka w komunikacie albo z dala oglądany słup czarnego dymu. Dla tych, co przez to przeszli, dla nas, co tam byliśmy – to projekcja makabrycznego filmu. Ja taki film o śmierci mych bliskich, o śmierci mych kolegów, o śmierci miasta oglądałem z rzędów, gdzie obowiązywało opanowanie. Lecz rzeczywiście – bardziej nas przeraża jeden płonący dom niż cała płonąca dzielnica. Do dziś mam w oczach obraz spalonego przez «krowę» mężczyzny, gdy spokojnym głosem prosił o papierosa. On już wtedy wiedział – tak jak my uświadomiliśmy to sobie nieco później – że ratunek nie przyjdzie.”
Olgierd Sawicki

To pierwsze polsko-łacińskie wydanie napisanej w 1926 r. w języku łacińskim pracy o. Jacka Woronieckiego Quaestio disputata de natione et statu civili. Nowatorską i w sposób oryginalny poprowadzoną refleksję nad narodem o. Woronieckiego uzupełnia w aneksie jego odpowiedź na międzynarodową ankietę o stosunku nacjonalizmu do katolicyzmu ogłoszoną przez Maurycego Voussard. O. Woroniecki wskazuje na doniosłą rolę narodu w rozwoju moralnym każdej osoby przeciwstawiając się jednocześnie teoriom egoizmu narodowego. Naród, jako pewna „obyczajowa więź" pomiędzy jego członkami, ma za zadanie usprawniać człowieka do wyboru dobra moralnego. Kwestia o narodzie składa się z siedmiu artykułów, w których dyskutowane są: problem różnicy pomiędzy narodem a państwem, problem celu narodu i państwa, naturalnego pochodzenia narodu i państwa, obowiązywania praw moralnych w życiu jednostki oraz państwa i narodu, wyższości narodu wobec państwa, problem hierarchii miłości wobec rodaków
i współobywateli oraz zagadnienie państwa narodowego. Prezentowana praca O narodzie i państwie wprowadza nas w scholastyczną tradycję dyskutowania podyktowanego gorącym pragnieniem dotarcia do prawdy, uniknięcia poznawczych błędów i ich skutków.