Religia, Kościół, Wolnomularstwo

Niniejsza publikacja przedstawia reakcję papieża Piusa X i Kościoła na teologiczne i filozoficzne poglądy nurtu „modernistów” w Kościele katolickim. Ma ona również za zadanie przedstawienie poglądów modernistycznych i ukazanie zagrożenia, jakie za sobą niosą również po śmierci Ojca Świętego Piusa X.

Ojciec Święty opisuje błędną doktrynę modernistów, którą nazywa „syntezą wszystkich herezji”. Wśród najbardziej niebezpiecznych zasad św. Pius X wymienia: immanentyzm życiowy, religię jako owoc przyrody, ewolucję dogmatów, doświadczenie religijne, negację Tradycji, symbolizm teologiczny, permanentyzm, agnostycyzm, ewolucjonizm oraz manię reformatorską we wszystkich dziedzinach życia kościelnego.

 Fala uchodźców w roku 2015 nie pojawiła się przypadkowo , to wynik świadomych działań masonerii , która postawiła sobie zadanie zniszczenia chrześcijaństwa europejskiego . Książka odpowiada na pytania: Masoneria, islam, uchodźcy - czy czeka nas wielka apokalipsa? Czy masoni wyznają islam? Czy Allah i bóstwo masonerii są tym samym?

Dziś, kiedy neguje się chrześcijańskie korzenie Europy i kwestionuje znaczenie Kościoła katolickiego w przestrzeni publicznej, trzeba pokazywać, jak wielki wpływ miał Kościół i głoszona przez niego wiara na życie pojedynczych ludzi i całych narodów. Był to nie tylko wpływ religijny, ale też cywilizacyjny, kulturowy, moralny, wychowawczy, który obejmował swoim zasięgiem wszystkie obszary codziennego funkcjonowania społeczeństw. Współczesny człowiek nie jest świadom tego, że pewne fundamentalne zasady, rozumienia i osiągnięcia, które wydają mu się oczywiste, zawdzięcza właśnie oddziaływaniu Kościoła. Dotyczy to także Polski, której początki datuje się na rok chrztu świętego i której losy są tak silnie związane z katolicyzmem, że bez niego nie można zrozumieć polskiej tożsamości.

Chrystus wymyka się wszystkim kryteriom oceny i interpretacji. Kryterium wyznacza On sam. Wykracza poza pojęcie człowieka i tego, co jest po ludzku możliwe. Chrystus nie mieści się w żadnej kategorii. Nawet użycie pojęcia „geniusz” albo „założyciel religii” prowadzi nas na manowce. Dla Zbawiciela istnieje tylko jedna specjalna kategoria, prosta jak Jego imię: „Jezus Chrystus”, którego treść rozwija się w spotkaniu przez wiarę i w pełnym miłości pójściu za nim.

Babcia Aniela, emerytowana katechetka, opowiada dzieciom o dobrych aniołach oraz ich wodzu Michale Archaniele i o pomocy, której od nich doznajemy. Opowiadania, mające charakter dydaktyczny opierają się na Piśmie Świętym i są zgodne z nauczaniem Kościoła.

W Internecie, w telewizji, w dyskusjach ze znajomymi spotykamy się z ciężkimi zarzutami dotyczącymi postępowania ludzi Kościoła w trakcie Jego dwutysiącletniej historii.

Czy wszystkie są fałszywe? Zapewne nie. Wszak już w pierwszym „seminarium duchownym”, jakie prowadził Jezus dla swoich dwunastu apostołów, w chwili próby jeden z nich Go zdradził, a dziesięciu następnych uciekło. Kościół tworzą nie tylko święci.

Z drugiej strony nietrudno zauważyć, że zarzuty wobec dziejów Kościoła są wyolbrzymiane. Widzę to szczególnie dziś, po zakończeniu pisania tej książki, po zbadaniu 231 historycznych zarzutów. Starałem się to zrobić najdokładniej, zachowując obiektywizm (czy mi się to udało, ocenią Czytelnicy). Wiedziałem, że oskarżyciele mają skłonność do przesady, ale muszę przyznać, że skala antykościelnych przekłamań mnie zaskoczyła. Fakty są przekręcane, liczby wymyślane, zaniedbywany jest kontekst, a zdarza się i to, że oskarżyciele przypisują Kościołowi swoje własne winy!

„Ludzie potrzebują opowieści o stworzeniu. Kultury są częściowo określone przez swoje wspólne mity o stworzeniu, przez opowieści, które odpowiadają na ważne pytania: jak powstał świat i jak odnajdywać sens w istniejącym porządku. Mity o stworzeniu wyjaśniają i łagodzą emocjonujące, wyzywające i przerażające schematy życia i śmierci; dają poczucie bezpieczeństwa; zaspokajają pragnienie sensu i celu.

Ten wybitny intelektualista, pisarz, autor słynnej Utopii, filozof, jeden z czołowych przedstawicieli an­gielskiego renesansu i przyjaciel wielkiego Erazma z Rotterdamu był jednocześnie politykiem i kanclerzem królestwa. W 1535 roku odmówił uznania zwierzchnictwa króla Anglii nad Kościołem.  Wcześniej długo studiował i medy­tował, głęboko się modlił − aż nabył niezbitego przekonania, że skła­dając wymagany podpis, wyprze się wiary. Przed Komisją Lordów oświadczył: „Uważam, że każdy człowiek winien postąpić zgodnie z własnym sumieniem. I szczerze myślę, że by­łoby dobrze, gdyby i mi pozwolono postąpić zgodnie z moim”.

Ciąg dalszy bestsellerowej serii! Po dwóch książkach, które okazały się wydawniczymi hitami – Bóg, Biblia, Mesjasz i Kościół, Żydzi, Polska – otrzymujemy kolejny tom rozmów z ks. profesorem Waldemarem Chrostowskim. W 2014 roku został pierwszym polskim laureatem Nagrody Ratzingera, nazywanym „teologicznym Noblem”.

Książka to „Wielka Katecheza o Rodzinie”, głoszona systematycznie przez Papieża podczas środowych audiencji generalnych, w okresie gorących dyskusji towarzyszących obradom Synodu o Rodzinie. W zbiorze zawarte są katechezy wygłoszone w okresie 2014-2015 r. – Ta książka powinna trafić do każdej polskiej rodziny.

Milczący i zapatrzony w krzyż Brat Albert pokazuje, jak odkrywać Boga w codzienności i w innych ludziach, często zapomnianych i odrzuconych. Piętnaście refleksji pomoże w uporządkowaniu różnych obszarów naszego życia: stworzenie i odkupienie, grzech, życie wieczne, wybór drogi życiowej, radykalizm postaw, wierność danemu słowu, zjednoczenie z Chrystusem, modlitwa kontemplacyjna.

Kim naprawdę był Franciszek? Czy przypisywanie mu cukierkowej świętości jest uzasadnione? A może ten młodzieniec, którego podziwiamy na obrazach Caravaggia i freskach Giotta niekoniecznie był łagodny i spolegliwy?

Publikacja dotyczy oświadczenia Kongregacji Doktryny Wiary z 1981 r. Jest to wyśmienity i pełny komentarz autorstwa o. J. Warszawskiego, jezuity, oddanego syna Kościoła Świętego, sprawdzonego polskiego patrioty, niezłomnego głosiciela Prawdy Chrystusowej.

Tytuł książki jest oczywiście nawiązaniem do bardzo głośnego w swoim czasie artykułu autorstwa Witolda Jedlickiego opublikowanego na łamach paryskiej „Kultury” w grudniu 1962 roku. Autor kilka miesięcy wcześniej „wybrał wolność” i wyjechał do Tel-Avivu. W swojej pracy, która jak się później okazało - pewnie ku zaskoczeniu jego samego - stała się dziełem jego życia, opisał frakcyjne walki i podziały w łonie, wydawać by się mogło, jednolitej Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej czyli komunistycznej mono-partii, która decydowała o wszystkim w komunistycznym kraju nad Wisłą. Autor, który zresztą wiedział co pisze – sam był bowiem pochodzenia żydowskiego – wskazał na duży wpływ działaczy komunistycznych pochodzenia żydowskiego na ówczesną polską politykę. To wtedy właśnie pojawiły się określenia „Chamy” i „Żydy”. Oczywiście autor przytaczał te określenia z pewną odrazą, jako funkcjonujące w potocznym obiegu. Co to ma wspólnego z naszą książką? Jak się okazuje – bardzo wiele. Pozornie mogłoby się wydawać, że określenia Jedlickiego mają charakter czysto historyczny. Jest to jednak założenie błędne, bo wpływ osób o tej określonej proweniencji jest bardzo silny także i współcześnie. Tak więc nadal to lobby ma silne i wyraźne wpływ w Polsce A.D. 2020. I temu właśnie poświęcone są „Chamy i Żydy we współczesnych czasach”.

Co do politycznego aspektu żydowskiego rasizmu,  to twierdzenie o wyjątkowości ludobójstwa dokonanego na Żydach przez Niemców  podczas II wojny światowej  jest  nieprawdziwe.  To zwyczajny polityczny mit, polityczna propaganda: „religia świecka”, czyli ideologia. Ludobójstwo dokonane w Związku Sowieckim przez komunistów na „ klasowych wrogach rewolucji” przekracza wielokrotnie liczbę żydowskich ofiar Hitlera (6 milionów według najwyższych szacunków) i oceniane jest (wedle najniższych szacunków) na 20 milionów ofiar.

W 2018 roku, gdy pojawił się projekt ustawy JUST, władze PiS-owskie nie uczyniły nic dla wsparcia spontanicznej, oddolnej akcji protestacyjnej Polonii amerykańskiej, przeciwnie: rozmawiały z członkami amerykańskiego lobby żydowskiego, a nie z walczącą z nim Polonią… Podczas swej rozmowy z prezydentem Trumpem prezydent Duda nawet nie poruszył tematu tej ustawy, a zapytany na konferencji prasowej, dlaczego? – odparł z głupia frant: „Bo strona amerykańska nie poruszyła tego tematu”…

Chwieje się a nawet upada wiara w Obecność Prawdziwego Boga w Najświętszym Sakramencie. Często jest to spowodowane praktyką liturgiczną, która coraz bardziej lekceważąco odnosiła się do postaw i gestów wobec Sakramentu. Dlatego trudno przecenić wagę tej książeczki i trudno nie przyłożyć się do tego, by była ona lekturą powszechną.

Papież uważa za konieczne, aby filozofię oprzeć na zdrowych i mocnych podwalinach, aby z niej uczynić „szkołę przygotowawczą i pomoc dla chrześcijaństwa” (Orygenes), „przewodniczkę do Ewangelii” (Klemens Aleksandryjski). Zadaniem jej winna być obrona i ozdoba nauki katolickiej, dobro ogólne społeczności ludzkich, wzrost wszystkich innych umiejętności.

Po latach, nieoczekiwanie, papież Franciszek wybrał Akita jako jedno z dziesięciu sanktuariów maryjnych na świecie, do misji udzielenia modlitewnego wsparcia jego inicjatywie zatrzymania dalszej eskalacji wojennej na Bliskim Wschodzie. Do spodziewanych bombardowań́ nie doszło, a Sanktuarium w Akita otrzymało certyfikat wiarygodności wydany przez najwyższy autorytet w Kościele Katolickim.

Kronika destrukcji katolickiej liturgii rytu rzymskiego, jaka miała miejsce w trakcie II Soboru Watykańskiego i (zwłaszcza) już po jego zakończeniu, a zarazem biografia człowieka, który był jednym z jej głównych sprawców.

Sam autor mówi dziś o sobie: „Stopniowo moje spojrzenie samoistnie zwraca się ku postaci, która zaczyna mnie wzruszać. Jezus. Sączy się teraz z Niego czysta i drogocenna radość. Kiedy o Nim myślę, wymyka mi się łza wdzięczności. Jest tak, jak gdybym znał Go osobiście, a On pomógł mi dorosnąć, wyrwać się z kolein, tak jak mógłby to zrobić ojciec, starszy brat, przyjaciel. Oto, kim jest dla mnie Jezus. Być może jestem szalony… ale co z tego, skoro jestem szczęśliwy?”.

Vincent Miceli SJ mierzy się w tej książce z proroctwami dotyczącymi Antychrysta, próbując odnieść je do największej katastrofy duchowej naszych czasów – światowego kryzysu i upadku chrześcijaństwa, zwłaszcza w cywilizacji Zachodu. Trzech papieży ostatniego stulecia: Pius X, Paweł VI i Jan Paweł II zastanawiało się nad możliwą obecnością w świecie „człowieka grzechu”, walcząc z nadciągającymi ciemnościami satanistycznego nihilizmu. Czy proroctwo św. Pawła, mówiące o „powszechnej apostazji”, jako zwiastunie nadejścia „syna zatracenia”, wypełnia się na naszych oczach, w naszym świecie, za naszych czasów? Czy upadek trzech wielkich pseudomesjanistycznych utopii – amerykańskiego snu, socjalistycznej fantazji o powszechnym dobrobycie i marksistowskiego rewolucyjnego raju – stworzy na tyle bezbożne, rozczarowane, dogłębnie chore społeczeństwo, pośród którego narodzi się „książę tego świata”?

Mimo trudności związanych z bardzo niejednoznacznym definiowaniem pojęć „mason” i „masoneria”, autor niniejszej pracy z powodzeniem podjął trud wskazania konkretnych problemów związanych z wolnomularstwem i jego społecznym oglądem, występujących w omawianym przezeń środowisku. Uznanie tym większe, że pisząc o „niejawnym” wolnomularstwie postrzeganym z punktu widzenia także „niejawnej” struktury środowisk katolickich, bazuje on w dużej mierze na materiałach działającej w sposób „niejawny” wszechwładnej bezpieki.

Fragment książki:

Nie trzeba chyba dowodzić, że antysemityzm właściwy, o jakim wyżej mowa, jest przeżytkiem odległych epok historycznych, jednym z tych atawistycznych instynktów, nad którymi winien panować każdy człowiek rozsądny i oświecony. Nic nam nie daje prawa zasadniczo uprzedzać się do całej rasy i kwalifikować jednostki ludzkie jedynie na zasadzie ich pochodzenia, nie zaś zasług i zalet osobistych; nie można nie przyznawać, że żydowskie pochodzenie Heinego lub Spinozy nie przeszkodziło im być typami ludzkimi o wiele wyższymi od przeciętnych jednostek z tłumu chrześcijan, nie wolno wreszcie rzucać na Żydów ryczałtowego potępienia za wady, będące wynikiem rozproszenia i poniżenia, w jakich żyli od wieków, bo i co do siebie samych przewidzieć nie możemy, do jakiego stopnia mogłaby spaczyć nasz charakter dalsza niewola, której ujemne skutki moralne i dziś już dają się na nas zauważyć w stopniu bardzo wydatnym.

Antysemityzm należy zatem zwalczać, tak jak zwalczamy zabobony i przesądy, nie znajdujące rozumowego uzasadnienia, a korzeniami swymi tkwiące w mrocznej przeszłości. Są wprawdzie optymiści, którzy twierdzą, że uczucie to jest naszemu społeczeństwu obce, że objawy jego u nas niemal nie istnieją, optymizm taki jednak wydaje mi się mocno przesadzonym. Na fakt istnienia wrodzonej niechęci do rasy żydowskiej nie należy oczu zamykać, sprawiedliwość wszakże nakazuje skonstatować, że niechęć ta nigdy nie przybierała u nas, jak gdzie indziej, postaci nienawiści i fanatyzmu. Antysemityzm nasz, w porównaniu z antysemityzmem innych, bardziej krewkich i mniej tolerancyjnych narodów, odznaczał się zawsze i odznacza do dziś dnia pewną dobrodusznością, polega na traktowaniu Żyda raczej ze strony humorystycznej, na wydrwiwaniu jego śmieszności i okazywaniu mu nieraz daleko idącego lekceważenia, nie posuwa się jednak niemal nigdy do prześladowania lub krzywdzenia materialnego i fizycznego. Wszelkie w tym względzie wyjątki były zawsze i są do dziś dnia bardzo rzadkie. Nie twierdząc bynajmniej, by deptanie w Żydzie ludzkiej godności nie mogło być nieraz nie mniej bolesnym od krzywd realnych i by nie zasługiwało również na surowe potępienie, konstatuję tylko fakt, zdaniem moim niewątpliwy, że zabarwienie polskiego antysemityzmu jest na ogół łagodne i że nie ma w nim najmniejszego, tak często gdzie indziej spotykanego odcienia krwiożerczości lub fanatyzmu.

Od tłumacza
Prezentujemy czytelnikowi obszerny wybór tekstów zamieszczonych we francuskim miesięczniku „Les
Documents maçonniques” („Dokumenty Masońskie”) wydawanym w Vichy od października 1941 do roku
1944 przez Bernarda Faÿ (1893-1978), historyka i dyrektora paryskiej Biblioteki Narodowej, rojalistę, po
wojnie więźnia IV Republiki aż do ucieczki w 1951 roku. Artykuły autorów czasopisma odsłaniają przed nami
tajniki masonerii od XVIII wieku do II wojny światowej oraz epizody dziejów wciąż pomijane w
opracowaniach i monografiach.
Publikowany tu wybór z „Les Documents maçonniques” zapoznaje nas również specyficznym okresem
dziejów Francji – czasami II wojny światowej. Okres ten potępiano (wraz z wybranymi funkcjonariuszami
rządu Vichy) po nastaniu IV republiki w 1945 roku. A potępieniu wciąż towarzyszy nieznajomość faktów z
tego okresu, zwykle prezentowanych z perspektywy rzeczywistych zwycięzców wojny, oraz całkowite
wypaczanie motywów kierujących Francją marszałka Pétaina.
Prezentowany przekład zachowuje specyfikę artykułów, polemik i sprostowań charakterystyczną dla
czasopisma, poczynając od wstępniaka wydawcy w numerze październikowym z 1941 roku. Wobec
powszechnego dostępu do źródeł internetowych przypisy ograniczono do minimum. Tłumacz może tylko
życzyć Czytelnikowi tej samej emocji, której sam doświadczył – emocji odkrywcy zapuszczającego się na
obcy ląd źródeł historycznych, pomiędzy ludzi znanych dotąd z karykaturalnych opisów, a w źródłach znowu
ożywionych. Dotyczy to zarówno autorów źródeł – wolnomularzy, jak i autorów opracowania – działaczy
antymasońskich, wychowanych w tamtym pokoleniu na ogromnym dziele prałata Ernesta Jouin, który w
latach 1912-1914 i 1920- 1922 wydawał dostępny w Internecie „Międzynarodowy Przegląd Tajnych
Stowarzyszeń” („Revue internationale des sociétés secrètes”, RISS).

Dziecię Maryi. Ta nazwa czyni cię prawdziwym dzieckiem Bożym,
bratem Pana Jezusa, dziedzicem nieba i zapewnia ci zbawienie.

Dziecię Maryi. Ta nazwa czyni cię prawdziwym dzieckiem Bożym, bratem Pana Jezusa, dziedzicem nieba i zapewnia ci zbawienie.
„Nie spocznę, aż wyrobię w sobie najczulsze nabożeństwo do Maryi, Matki mojej”.
św. Jan Berchmans

Św. Alfons Maria Liguori był wielkim czcicielem Maryi i ukazał Jej rolę w dziejach zbawienia — jako współpracownicy w odkupieniu i Pośredniczki łaski, Matki, Orędowniczki i Królowej.
Alfons, ceniony za dobroć i gorliwość duszpasterską, w 1762 r. został mianowany biskupem Sant’Agata dei Goti, ale z powodu nękających go chorób zrezygnował z tego urzędu w 1775 r., za zgodą papieża Piusa VI. Tenże papież, gdy dowiedział się o jego śmierci, która nastąpiła w 1787 r. po długich cierpieniach, zawołał: «To był święty!» I nie mylił się: w 1839 r. odbyła się kanonizacja Alfonsa, a w 1871 r. został on ogłoszony doktorem Kościoła.

Benedykt XVI, L’Osservatore Romano (5/2011)

Autor rzetelnie pokazuje sukcesy papieża Benedykta XVI, ale nie unika tez tematów trudnych: afery z wyciekiem dokumentów, skandali pedofilskich czy problemów z doborem współpracowników. Mimo ze książka wyszła spod pióra duchownego, to niewątpliwie jej zaletą jest obiektywizm. Pisać o Kościele językiem prostym i przejrzystym nie jest łatwo. Tymczasem ks. Regoliemu sztuka ta się udała. Książkę z czystym sumieniem polecam wszystkim, którzy choć trochę chcą zrozumieć następcę św. Jana Pawła II.
Tomasz Krzyżak, „Rzeczpospolita”

Sensacja: Benedykt XVI przerywa milczenie! Po raz pierwszy w dwutysiącletniej historii chrześcijaństwa papież podsumowuje swój pontyfikat!

[…] książka Ryszarda Mozgola łączy w sobie walory solidnego wykładu historii, podpartego bogatą erudycją i imponującą bazą źródłową, z literacką lekkością eseju i swadą publicysty. W tym ostatnim aspekcie autor korzysta szeroko z przysługujących mu praw do polemik, sformułowań ostrych, częstych odniesień do współczesności. [ze wstępu prof. Jacka Bartyzela]

Był czerwiec 1877 r., kiedy w niewielkiej miejscowości na Warmii rozpoczęły się objawienia Pięknej Pani, która zapytana kim jest, odpowiedziała: Jam jest Maryja Niepokalanie Poczęta. Dlaczego Maryja wybrała akurat to miejsce, zapomnianą zdawałoby się część zaboru pruskiego, którym - jak całym terytorium jednoczących się Niemiec - rządził kanclerz Otto von Bismarck, zwany Żelaznym Kanclerzem? Prowadzona przez niego polityka (niem. Kulturkampf) oznaczała dla Polaków przede wszystkim germanizację i walkę z katolicyzmem. Stąd też zdumiewającym jest fakt, że ukazująca się warmijskim dziewczynkom Maryja mówiła po polsku, prosząc o pobożne życie i odmawianie Różańca. 

W czasach duchowego zamętu Benedykt XVI wyjaśnia głęboki sens najważniejszego momentu w historii. Jego rozważania poświęcone są centralnemu wydarzeniu, które przeobraziło radykalnie cały wszechświat – zmartwychwstaniu Jezusa. Głoszona przez niego prawda ma swoje źródło w osobistym doświadczeniu spotkania ze Zmartwychwstałym w Słowie i Sakramencie, a także w wierze poszukującej zrozumienia. Ojciec Święty pokazuje, że blask poranka wielkanocnego jest jedynym prawdziwym źródłem światła w życiu każdego chrześcijanina.

Masoneria stara się ciągle z jednej strony szerzyć wszelakim sposobem bezbożność i zepsucie obyczajów, bo to gleba jedyna pod jej posiew, a z drugiej mamić opinię publiczną, wołając nieustannie, że duchowieństwo i katolicy wierzący są wrogiem republiki, demokracji, postępu i ludzkości. Do tego służą jej dzienniki własne i jej sprzymierzeńców, a także stowarzyszenia przez nią utworzone lub pod jej wpływem zostające, wydawane w celach propagandy książki i broszury lub konferencje i wykłady.

Cała prawda o masonerii, czyli jak elity masońskie od lat wpływają na politykę i życie społeczne całego globu. Przeczytaj !