Religia, Kościół, Wolnomularstwo

Ojciec Święty opisuje błędną doktrynę modernistów, którą nazywa „syntezą wszystkich herezji”. Wśród najbardziej niebezpiecznych zasad św. Pius X wymienia: immanentyzm życiowy, religię jako owoc przyrody, ewolucję dogmatów, doświadczenie religijne, negację Tradycji, symbolizm teologiczny, permanentyzm, agnostycyzm, ewolucjonizm oraz manię reformatorską we wszystkich dziedzinach życia kościelnego.

W modlitewniku znajdziecie Państwo modlitwy na każdy dzień wraz z kompletą z niedzieli oraz części stałe Mszy świętej wszech czasów. Ta poręczna książeczka jest pomocna podczas przygotowywania się do sakramentu spowiedzi, ponieważ zawiera rachunek sumienia zarówno dla osób spowiadających się regularnie jak i tych, które spowiadają się rzadziej. Ponadto w środku znajdują się litanie, modlitwy do świętych, pieśni, Droga Krzyżowa, Gorzkie Żale, Godzinki, różaniec etc.m.

Quadragesimo anno - Czterdziestego roku. Encyklika autorstwa papieża Piusa XI, została ogłoszona 15 maja 1931 r., w czterdziestą rocznicę ogłoszenia przez papieża Leona XIII encykliki Rerum novarum. Jest  rozwinięciem tamtej encykliki, w której papież potwierdza, że nie można pogodzić socjalizmu z katolicyzmem, jak również o grzechu liberalizmu, który prowadzi do wyzysku ludzi i kumulacji kapitału i owoców pracy w wąskiej grupie oligarchów. Jest podstawą dla solidaryzmu narodowego, łączącego interesy pracowników i pracodawców, działających zgodnie na rzecz całego społeczeństwa.

Ciąg dalszy bestsellerowej serii! Po dwóch książkach, które okazały się wydawniczymi hitami – Bóg, Biblia, Mesjasz i Kościół, Żydzi, Polska – otrzymujemy kolejny tom rozmów z ks. profesorem Waldemarem Chrostowskim. W 2014 roku został pierwszym polskim laureatem Nagrody Ratzingera, nazywanym „teologicznym Noblem”.

W książce tej poznajemy losy wybranych, niezłomnych Anglików, którzy - mimo powszechnej apostazji w ich ojczyźnie - pozostali wierni prawdziwej religii i za tę wierność ponieśli śmierć męczeńską.

Od tłumacza
Prezentujemy czytelnikowi obszerny wybór tekstów zamieszczonych we francuskim miesięczniku „Les
Documents maçonniques” („Dokumenty Masońskie”) wydawanym w Vichy od października 1941 do roku
1944 przez Bernarda Faÿ (1893-1978), historyka i dyrektora paryskiej Biblioteki Narodowej, rojalistę, po
wojnie więźnia IV Republiki aż do ucieczki w 1951 roku. Artykuły autorów czasopisma odsłaniają przed nami
tajniki masonerii od XVIII wieku do II wojny światowej oraz epizody dziejów wciąż pomijane w
opracowaniach i monografiach.
Publikowany tu wybór z „Les Documents maçonniques” zapoznaje nas również specyficznym okresem
dziejów Francji – czasami II wojny światowej. Okres ten potępiano (wraz z wybranymi funkcjonariuszami
rządu Vichy) po nastaniu IV republiki w 1945 roku. A potępieniu wciąż towarzyszy nieznajomość faktów z
tego okresu, zwykle prezentowanych z perspektywy rzeczywistych zwycięzców wojny, oraz całkowite
wypaczanie motywów kierujących Francją marszałka Pétaina.
Prezentowany przekład zachowuje specyfikę artykułów, polemik i sprostowań charakterystyczną dla
czasopisma, poczynając od wstępniaka wydawcy w numerze październikowym z 1941 roku. Wobec
powszechnego dostępu do źródeł internetowych przypisy ograniczono do minimum. Tłumacz może tylko
życzyć Czytelnikowi tej samej emocji, której sam doświadczył – emocji odkrywcy zapuszczającego się na
obcy ląd źródeł historycznych, pomiędzy ludzi znanych dotąd z karykaturalnych opisów, a w źródłach znowu
ożywionych. Dotyczy to zarówno autorów źródeł – wolnomularzy, jak i autorów opracowania – działaczy
antymasońskich, wychowanych w tamtym pokoleniu na ogromnym dziele prałata Ernesta Jouin, który w
latach 1912-1914 i 1920- 1922 wydawał dostępny w Internecie „Międzynarodowy Przegląd Tajnych
Stowarzyszeń” („Revue internationale des sociétés secrètes”, RISS).

Zwięzła i treściwa zarazem książeczka ks. Feliksa Cozela SJ (1847-1928) przybliża czytelnikowi w przystępny sposób podstawowe dowody na istnienie Boga, pierwszej przyczyny wszechświata i człowieka. Mimo upływu czasu, przykłady zaczerpnięte ze świata biologii i fizyki przez znanego polskiego jezuitę budzą podziw nad rozumnym urządzeniem najdrobniejszych aspektów życia na naszej planecie.

W ramach niniejszego, frapującego wywiadu biskup Athanasius Schneider dokonuje trzeźwej i wnikliwej analizy panoszących się w Kościele kontrowersji oraz najbardziej palących kwestii naszych czasów, niosąc jasność i nadzieję znękanym katolikom. Wśród poruszanych przez księdza biskupa zagadnień znalazły się między innymi: rosnący zamęt doktrynalny, granice władzy papieskiej, dokumenty Soboru Watykańskiego II, Bractwo św. Piusa X, ideologie antychrześcijańskie i zagrożenia polityczne, trzeci sekret fatimski, tradycyjna forma rytu rzymskiego Mszy Świętej oraz synod amazoński. Niczym jego patron z IV wieku, św. Atanazy Wielki, biskup Schneider mówi rzeczy, których inni nie powiedzą, nieustraszenie podążając za radą św. Pawła:

„Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, [w razie potrzeby] wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz” (2 Tm 4, 2).

Panorama historii nieznanej i skazanej na niepamięć politycznej poprawności: prześladowania Kościoła w Europie: od reformacji, poprzez rewolucję francuską i XIX–wieczny liberalizm po faszyzm, nazizm i komunizm.

W tej książce autor piętnuje laicyzm — laicyzację społeczeństwa, czyli przeniknięcie wszystkiego i wszystkich duchem skażonym, a zanik panowania ducha Chrystusowego. Oczekuje, że przejęcie się ideą Królewskości Chrystusowej oraz dążeniem do urzeczywistnienia na ziemi Królestwa Bożego, dokona odnowienia świata.

„Cywilizacja żydowska” to rozwinięcie rozważań zarysowanych w książce „O wielości cywilizacji”, w której autor przedstawia swoje teorie i metody badawcze. To szczegółowa charakterystyka społeczności sakralnej, zbudowanej wokół religii i rozwijanej przez komentarze do pierwotnych tekstów religijnych. Jest jedną z najdokładniej opisanych przez Konecznego cywilizacji (obok bizantyńskiej i łacińskiej).

W tej encyklice Pius XI podkreśla, że podstawowym celem wychowania chrześcijańskiego jest Pan Bóg, a Jezus Chrystus — Mistrzem i wzorem. Sprzeciwia się i potępia ideę wychowania laickiego, które zawsze zorientowane jest na doczesność. Wskazuje na rodzinę, szkołę i Kościół jako najważniejsze ośrodki wychowawcze. Mając na uwadze zbawienie i pomyślność dusz, twierdzi, że muszą one ze sobą współpracować.

Autorytet Kościoła przejawiał się w tym, że pilnował, zachowywał, przekazywał i chronił Bożą prawdę, i w tym, że potępiał, zwalczał, i skutecznie gromił przeciwne Bożej prawdzie błędy.

Kościół w historii był Kościołem walczącym. Żyć – znaczyło głosić z mocą dogmat i potępiać przeciwne mu argumenty. Jeśli to potępienie miało być realne, a nie abstrakcyjne, musiało też wskazywać z całą mocą na ludzi, którzy te błędy przyjmowali i wyznawali.

Władza, która miała formalne umocowanie w urzędzie papieskim, władza piętnowania błędów stała się pierwszą ofiarą soboru. Jeśli władza nie działa, nie wskazuje, kto jest, a kto nie może być nauczycielem katolickim, zanika autorytet Kościoła i autorytet papieża.

Papieże mogą pozostać medialnymi celebrytami, ale gubią autorytet.

Prawda, której byli strażnikami, została zmuszona do milczenia. Dogmat już nie wiąże. Dogmat stał się opinią i poglądem. Nie otwiera bram do Nieba. Nie przenosi poza czas. Zamiast podlegać władzy Boga, świat ulega tyranii doczesności i włącza się w budowę globalnej, lepszej przyszłości.

Dogmat i tiara to książka o porzuceniu dogmatu, o paraliżu zasady dogmatycznej.
O zjawisku, które widać gołym okiem, kiedy jawni heretycy nie tylko są tolerowani, ale wręcz robią kościelne kariery, kiedy wielu biskupów chce błogosławić czynnych homoseksualistów, a siostry zakonne – bronić aborcji.

Nie da się głosić prawdy wiary bez potępienia jej przeciwieństwa. To relatywizacja aktu wiary. To w istocie subtelna i łagodna forma uśmiercenia dogmatu, coś jak eutanazja.

Nie wystarczy powiedzieć, że Chrystus jest Synem Bożym, zawsze trzeba dodać, że każdy, kto tak nie uważa, jeśli tylko nie znajduje się w stanie nieprzezwyciężonej niewiedzy, błądzi, okazuje Bogu nieposłuszeństwo, lekceważy Boży nakaz. Powiedzieć to pierwsze bez dodania tego drugiego, to nic nie powiedzieć.

"W dniu 27 listopada 1095 roku, który był dziesiątym dniem synodu w Clermont, Urban II wezwał więc cały świat chrześcijański do chwycenia za broń, a było to wezwanie Namiestnika Chrystusowego do obrony wiary zagrożonej przez kolejną muzułmańską inwazję, wezwanie prawdziwego spadkobiercy rzymskich cesarzy do obrony Zachodu, wezwanie najwyższego autorytetu w Europie do ochrony tejże Europy przed plemionami azjatyckich zdobywców – następców Attyli i prekursorów Mahometa II. (…) Działaniom Urbana II Europa zawdzięczała z jednej strony ideę krucjaty, a z drugiej strony jej sukces. Turecki islam, który niemal całkowicie przepędził Bizantyńczyków z Azji, około roku 1090 szykował się do podboju Europy. Dziesięć lat później nie tylko zostało odsunięte zagrożenie od Konstantynopola, nie tylko połowa Azji Mniejszej została przywrócona cywilizacji greckiej, ale także nadmorska część Syrii oraz Palestyna stały się koloniami Franków. Katastrofa z roku 1453, która mogła wydarzyć się już w roku 1090, została odsunięta w czasie o ponad trzysta pięćdziesiąt lat. I to wszystko stanowiło przemyślane, świadome dzieło Urbana II. Na znak wielkiego papieża wody potopu się zatrzymały, katastrofa, która wydawała się czymś nieuniknionym, została zażegnana, a sprawy nagle przybrały zupełnie inny obrót."           

(Fragment książki)

Kazania i inne pisma księdza biskupa Tótha stały się już własnością całego świata. Czytane albo słuchane przez radio, robią wrażenie kazań „filmowych”: w żywym tempie przesuwają się przed nami obrazki, sensacyjne wydarzenia, snopy rzuconych zręcznie wiecznych prawd i głębokich myśli... i podobają się bardzo. Jesteśmy coraz bardziej ciekawi następnego kazania. „Kiedy nowoczesny kaznodzieja przygotowuje się do kazania, to po prawej ręce powinien mieć Ewangelię, a po lewej dzienniki.

Gietrzwałd ze względu na niezwykłe wyciszenie jest nieporównywalny z Fatimą, Lourdes, la Salette, czy Guadalupe. To jedyne w Polsce i jedno z 12 na świecie, miejsce Objawień Najświętszej Maryi Panny oficjalnie uznanych przez władzę kościelną.Objawienia maryjne rozpoczęły się tu 27 czerwca i trwały do 16 września 1877 roku. Był to jedyny taki na świecie wywiad z Maryją, łączący doczesność z wiecznością. Matka Zbawiciela objawiła się wizjonerkom 160 razy.

Rok 1877. Wschodnie narody Europy wstrzymują oddech przed burzą wojny na horyzoncie. Dwoje zaborców pręży mięśnie, jawnie zbierając armie na granicy. Nagle, między tryby wojennej maszyny wpada ziarnko piasku. W małej wsi pod mazurskim Olsztynem, zwanej Gietrzwałdem, dwojgu polskich dziewczynek objawia się Matka Boża. Przemawia do nich w ojczystym języku, wydając instrukcje, które młode polski wypełniają z godnym podziwu zapałem.

Niniejszą książkę napisałem dla osób, które pragną głębiej poznać przesłanie oraz duchowość Fatimy.
Pierwszym celem, jaki mi przyświecał przy jej pisaniu, było przedstawienie słów, gestów i działań Matki Bożej podczas tych objawień oraz komentarzy do nich. Będę również roztrząsał słowa Anioła Fatimskiego oraz reakcję trójki dzieci i tych wiernych, którzy byli wówczas obecni w Cova da Iria.
Drugim celem było udzielenie Czytelnikowi wskazówek, jak ma zastosować przesłanie Najświętszej Maryi Panny do swego własnego życia i jak ma wypełnić Jej prośbę dla swego własnego nawrócenia, uświęcenia i zbawienia.

Określenie „wielka tajemnica fatimska" jest najczęściej używane w odniesieniu do słynnego trzeciego sekretu, który s. Łucja spisała w styczniu 1944 r. Owa tajemnica miała być wyjawiona w 1960 r., ale Watykan milczał na jej temat aż do 2000 r., kiedy to została – rzekomo – opublikowana. Zasadnicze rozdziały niniejszej książki zostały poświęcone tej ważnej kwestii.

Z okazji pięćdziesiątej rocznicy kapłaństwa, wraz z rozpoczęciem szóstego roku pontyfikatu, św. Pius X wydał zwrócone do kleru pouczenie, pewnego rodzaju kazanie „o człowieku Bożym” — jakim kapłan być powinien. Rozwijając zasady podane na wstępie ekshortacji, papież wskazuje, jak człowiek mający się poświęcić służbie kapłańskiej stopniowo, niby po szczeblach, posuwa się naprzód.

Teodor Józef Fryderyk Jeske-Choiński — intelektualista, pisarz i historyk, publicysta konserwatywny, krytyk teatralny i literacki urodził się 27 lutego 1854 r. w Pleszewie (Wielkopolska). Uczęszczał do gimnazjów klasycznych w Śremie i Poznaniu. Studia inżynierskie odbywał na politechnice we Wrocławiu, filozoficzne na uniwersytecie w Pradze, a literaturoznawcze w Wiedniu.

Niniejsza encyklika Piusa XII traktuje o fałszywych poglądach zagrażających samym podstawom nauki katolickiej, zwana była często dogmatyczny. Zaleca zapoznanie właściwej roli Nauczycielskiego Urzędu Kościoła poprzez m.in. uznanie powagi doktrynalnej encyklik papieskich, właściwy sposób badania źródeł oraz poszanowanie filozofii scholastycznej św. Tomasza z Akwinu.

To kontynuacja problematyki zawartej w książce ''W obliczu zamachu na Kościół''. Jędrzej Giertych po raz kolejny w obszerny sposób porusza zagadnienia kryzysu w Kościele po zakończeniu Drugiego Soboru Watykańskiego.

„Jezu, Ty się tym zajmij” to nie jest zwykłe zawołanie. To modlitwa, która rozczula Boże Serce, modlitwa pełna zawierzenia. Jak mówi Pan Jezus w podyktowanym ks. Dolindo Ruotolo Akcie zawierzenia: „Kiedy widzisz, że sprawy się komplikują, powiedz z zamkniętymi oczami: Jezu, Ty się tym zajmij. (...) Czyń tak we wszystkich swoich potrzebach; czyńcie tak wszyscy, a zobaczycie wielkie, ciągłe, ciche cuda. Poprzysięgam wam na moją Miłość. Zajmę się tym, zapewniam was”. Czy odważysz się na pierwszy krok w stronę nowego życia, życia w objęciach Bożej Miłości? Wystarczy tylko zamknąć oczy i z serca powiedzieć: „Jezu, Ty się tym zajmij”.

Ileż to razy słyszeliśmy już, że jako katolicy nie powinniśmy popierać stosowania kary śmierci? Zapewne wiele. Przeciwnicy kary głównej próbują wpływać na nasze sumienia, powołując się na przykład na Dekalog czy wypowiedzi niektórych hierarchów kościelnych. Czy istotnie katolik nie może popierać kary śmierci? Z publikacji autorstwa Rafała Piguły dowiecie się Państwo, co mówi na ten temat tradycyjna nauka Kościoła katolickiego. Na kartach książki przemówią między innymi: św. Tomasz z Akwinu, św. Hieronim ze Strydonu, ks. prof. Tadeusz Ślipko, o. prof. Jacek Woroniecki, ks. Łukasz Szydłowski, a także papieże – św. Mikołaj I, Pius XI, Pius XII, Leon XIII.

Fragment “Kara śmierci po katolicku”:

(…) Jednak nawet wśród wydawałoby się zgodnej rodziny Kościoła katolickiego zdarzają się różnice, podziały i spory. Zazwyczaj nie dotyczą one podstaw wiary, a szczegółów i detali z nimi związanych. Mimo to czasami zdarzają się mocno zarysowane osie sporu. Jedną z kwestii, która zasadniczo i od podstaw dzieli katolików, jest stosunek do kary śmierci. Dotyczy to nie tylko świeckich wiernych, ale także duchowieństwa, hierarchów Kościoła czy nawet papieży i Świętych Kościoła katolickiego. Kwestia ta wzbudza emocje nie tylko wśród katolików, ale ludzi w ogóle. Od wielu lat organizowane  są telewizyjne debaty, prelekcje, wykłady czy audycje na temat kary głównej.

Spis treści: 

Wstęp ………………………………………………………………………………. 2

I Kara śmierci w Piśmie Świętym ………………………………………… 5

I.I Stary Testament ……………………………………………………………. 5

I.II Jak rozumieć przykazanie „Nie zabijaj” …………………………. 10

I.III Zasady stosowania kary śmierci w Starym Testamencie …. 13

I.IV Nowy Testament ………………………………………………………… 16

I.V Podsumowanie ……………………………………………………………. 25

II. Kara śmierci w tradycyjnym nauczaniu Kościoła …………….. 30

II.I Kara śmierci w nauczaniu świętych Kościoła …………………. 31

II.II Kara śmierci w nauczaniu papieży ………………………………. 48

II.III Podsumowanie ………………………………………………………… 57

III. Niesprawiedliwa i niemiłosierna kara śmierci? ……………… 61

III.I Czy kara śmierci jest niesprawiedliwa? ……………………….. 61

III.II Podsumowanie ……………………………………………………….. 74

III.III Czy kara śmierci jest niemiłosierna? ………………………… 77

III.IV Podsumowanie ………………………………………………………. 83

IV. Stanowisko i nauczanie Kościoła od II. poł. XX w. ………… 87

IV.I Zmiany w nauczaniu Kościoła w ostatnich 50 latach ……. 87

IV.II Podsumowanie ……………………………………………………… 102

V. Zakończenie ……………………………………………………………… 104

V.I. Interpretacja autora zmian ostatnich lat ……………………. 106

Dodatek 1 – źródła abolicjonizmu w Kościele katolickim …… 110

Bibliografia……………………………………………………………………. 114

Książki …………………………………………………………………………. 115

Prace naukowe i Kościelne …………………………………………….. 115

Wykłady ………………………………………………………………………. 116

Artykuły ………………………………………………………………………. 116

Programy telewizyjne ……………………………………………………. 118

Alfabetyczny spis osób ………………………………………………….. 119

„Katechizm katolicki dziecka polskiego” został wydany po raz pierwszy na emigracji, w Londynie, pod koniec lat 50. XX wieku, nakładem wydawnictwa „Veritas”. Zyskując wśród odbiorców duże uznanie, bardzo szybko stał się popularnym narzędziem katechetycznym wśród rozsianej po świecie Polonii.

Często słyszy się pytania o to, co katolik powinien robić w dzisiejszych czasach, jak żyć, kogo słuchać. Można na nie odpowiedzieć tylko w jeden sposób, który był aktualny dwa tysiące lat temu, trzysta lat temu i jest aktualny dzisiaj: ma poznawać wolę Bożą i według niej żyć. Może to robić tylko będąc wiernym temu, co katolickie, czego Kościół nauczał przez wieki i co nie jest wymysłem ludzkim, ale objawioną wolą Bożą.

„Kim był prawdziwy Święty Mikołaj” Daniela A. Lorda to książka dla najmłodszych (ale i nie tylko), której zadaniem jest ukazanie faktycznego charakteru św. Mikołaja – postaci Kościoła katolickiego, która przez media w oczach wielu osób zupełnie zatraciła swoje rzeczywiste oblicze.

Ostatnie miesiące pokazały wyraźnie, że potrzebny jest zupełnie inny sposób mówienia o Kościele - o jego słabościach, o sprawach, które wymagają wyjaśnienia, o trudnych momentach jego historii. W najnowszej książce ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski wraz z Tomaszem P. Terlikowskim starają się spojrzeć na rzeczywistość Kościoła XXI wieku obciążonego skandalami seksualnymi, finansowymi i moralnymi. Udowadniają, że można o tym wszystkim rozmawiać otwarcie i z szacunkiem - przede wszystkim z szacunkiem dla prawdy. I raz jeszcze przypominają, że tylko dzięki prawdzie i otwartemu dialogowi, będziemy mogli doświadczyć oczyszczenia.

Dlaczego Kościół katolicki znajduje się w głębokim kryzysie? Zarówno zwolennicy, jak i wrogowie Kościoła, dostrzegają, że z Kościołem dzieje się coś złego. Choć narracje obu stron różnią się od siebie – gdyż pewne pozytywne cechy Kościoła przez jego przeciwników odbierane są jako szkodliwe i świadczące o jego upadku, jednak w większości obie grupy wskażą na te same problemy.

Kościół katolicki przeżywa olbrzymi kryzys wewnętrzny. W obliczu rewolucji kulturowej, prowadzonej przez marksistów, ustępuje pola na wielu płaszczyznach. Zastosowanie przez wrogów chrześcijaństwa zupełnie nowej strategii, tzw. długiego marszu przez instytucje, okazało się, niestety, zabójczo skuteczne. Świat zachodni został w zasadzie zdechrystianizowany, a Kościół skutecznie wyparto ze sfery publicznej. Do jego wnętrza wdarło się wiele błędnych nauk i przekonań. Nawet niektórzy duchowni ulegli marksistowskiemu myśleniu.

Litania do Błogosławionego Stefana Kardynała Wyszyńskiego to przedłużenie świętowania Jego
beatyfikacji, Jego wyróżnienia (beatificare, łac. wyróżniać). Słowa litanii zachęcają do bezpośredniej
relacji z Błogosławionym. Opracowana jest jako liturgiczny akompaniament organowy i tworzy
swoisty klimat modlitewny, zapraszając do podróży w głąb siebie, jaką proponuje Kardynał Stefan
Wyszyński. Sam tekst litanii odsłania, jak szeroki horyzont zobaczył Prymas Tysiąclecia w Bogu
i możliwości chrześcijanina. Długo po modlitwie za pomocą litanii, pozostaje smak Boga, Jego słowa
i chęć przemiany chrześcijańskiej.

Natomiast Litania do Rotmistrza Witolda Pileckiego powstała dzięki akcji „Przypomnijmy o
Rotmistrzu” jako sygnał i prośba jednocześnie do Kardynała Kazimierza Nycza o rozpoczęcie procesu
beatyfikacyjnego naszego Bohatera. Ponieważ proces beatyfikacyjny jeszcze się nie rozpoczął, litania
ma wydźwięk prośby o beatyfikację, modlitwy za Ojczyznę, a także prośbę o te cnoty, które
reprezentował sobą Rotmistrz.

  Poznanie całokształtu życia u Żydów w epokowej chwili wystąpienia Chrystusa Pana jest dla nas kwestyą pierwszorzędnej doniosłości pod względem religijnym i cywilizacyjno społecznym. Niniejsza praca w I części przedstawia życie umysłowe, w II zaś życie religijne.
   Ogłaszając drukiem tę pracę, zawierającą moje wykłady trzechletnie w Akademii duchownej, pragnę obudzić zamiłowanie do studyów biblijnych u młodego kleru, zwłaszcza że nauki teologiczne u nas, a szczególniej jeszcze nauki biblijne leżą zupełnie odłogiem. Zaniedbanie to mści się już i mścić się jeszcze surowiej będzie na życiu naszem społecznem, religijnem i kościelnem.
   Bez pogłębienia zasad i podstaw naszej wiary, stajemy wobec błachego zarzutu z rumieńcem na twarzy, a wobec przeciwności w życiu chwiejemy się jak trzcina. Nie możemy też nigdy wyrobić religijnego przekonania u szerokich mas społecznych, ani też przygotować młodzieży do walki życiowej.