Starożytność

Dzieło Swetoniusza poświęcone postaci Nerona, stanowiące fragment „Żywotów dwunastu Cezarów”, po raz pierwszy trafiło do polskiego czytelnika dzięki przekładowi Juliana Ejsmonda. Książka pełna ciekawostek o cesarzu.

Ze wstępu:
"Można być autorem starożytnym, a jednocześnie na wskroś młodym, tak jak najmłodszy nawet autor może być jednocześnie starym idiotą. W piśmiennictwie starożytnym pociągała mię zawsze właśnie jego młodość i bujna żywiołowość. Swetoniusz, choć żył między 65 a 135 r. naszej ery, ma styl tak barwny i porywający, tak młody i rozkoszny, iż nazywanie go autorem starożytnym zakrawa na przemiły paradoks. Z „Żywotów dwunastu Cezarów” wybrałem żywot Nerona mocno aktualny w chwili, gdy każdy z nas pyta siebie i innych „Quo vadis?” Okrucieństwo krwawe wieków minionych przesłoniła lekka mgła. Gdyby dziś żył Neron, niewątpliwie nie popełniałby dawnych morderstw. Zamiast urządzać nieludzkie walki dzikich zwierząt z chrześcijanami, obłożyłby tych biednych ludzi szeregiem podatków: majątkowym, dochodowym, rozchodowym... Otrzymawszy wezwanie do zapłacenia podatku państwowego od magistrackich, chrześcijanin sam udałby się do klatki zgłodniałego lwa. W starożytnej Romie „w czasach złych” gladiatorzy byli na arenie goli; przyglądali im się obywatele ubrani. Czyż może scena taka robić wrażenie dziś „w czasach dobrych”, gdy wszyscy obywatele są goli? Przodek Nerona – jak mówi Swetoniusz – dowodził potężną flotą. Dziś Neron niewątpliwie dowodziłby, że mu brak floty. Swetoniusz, chcąc zaimponować nam, opowiada, iż młodziutki Neron miał węża w kołysce. A my tu mamy dziś węża w kieszeni – i nic! Niektóre rzeczy się przedawniły. Rzymski władca sądził, że rozrzutność jest jedynym sposobem zużytkowania bogactw. „Aby uchodzić za skąpca w jego oczach wystarczało robić rachunki. Nigdy nie włożył jednego ubrania dwukrotnie”. Dziś by oszczędzał. Neron wymordował, jak wiemy, tysiące wyższych i niższych urzędników Imperium. Dziś by ich zredukował. Neron wygłaszał deklamacje. Dziś by wygłaszał deklaracje. Miał przy tym, według Swetoniusza, do ostatniej chwili wiernych Wyzwoleńców..."

Celem niniejszej publikacji jest zapoznanie czytelnika zprzyczynami, przebiegiem iskutkami rywalizacji grecko-kartagińskiej na terenie Sycylii. Siłą rzeczy niejako, autor nie mógł ograniczyć zasięgu geograficznego swojej pracy li tylko do samej wyspy, gdyż winteresującym nas okresie czasu stanowiła ona część tak zwanej Wielkiej Grecji, obejmującej tereny skolonizowane przez osadników helleńskich na terenie Sycylii oraz południowej Italii. Zatem narracja musi zahaczać oPółwysep Apeniński, co zresztą nie odnosi się stricte tylko do kwestii rywalizacji grecko-kartagińskiej, ale także do stosunków panujących pomiędzy tamtejszymi Grekami oraz ich relacji zludami italskimi, których nie da się pominąć wprzedmiotowym kontekście. To samo, choć wmniejszym stopniu, odnosi się do Kartagińczyków, których macierzyste miasto znajdowało się na wybrzeżu północnoafrykańskim, apoza tym kontrolowali oni liczne inne terytoria, choćby na terenie Półwyspu Iberyjskiego czy Sardynii, iod czasu do czasu nasza narracja musi odnosić się również do tych odległych terenów…

„Wartanidzi” to powieść dla każdego kto interesuje się historią, szczególnie starożytną. Ta ormiańska epopeja narodowa opowiada o zmaganiach, które w połowie V w. toczyli chrześcijańscy Ormianie pod wodzą bohaterskiego Wartana Mamikoniana z Persją, próbującą całkowicie zdominować starożytną Armenię i narzucić jej zaratusztrianizm. 

Tłumacz o „Uczcie” Platona: Jesteśmy w innym świecie; dwadzieścia trzy wieki wstecz, a jednak dziwnie to wszystko nowoczesne i żywe wstaje spod pióra Platona. Towarzystwo inteligencji ateńskiej zeszło się wieczorem w roku 416 przed Chr. i rozmawia po kolacji o rzeczach mądrych. Bawią się. Chwilami puste, dziecinne prawie żarty, chwilami bajka i mit, to znowu rozkoszna gra słów wieloznacznych i gra na trudnym instrumencie dobrej mowy, chwilami zachwyty myślowe i słowa oderwanych objawień, to znowu apoteoza człowieka, pana nad sobą i pana nad otoczeniem. To wszystko na tle rozmowy o Erosie. Kobiet nie ma, a jest nastrój kwiatów w powietrzu; drewnianych uczonych nie ma, a jest atmosfera jasnej, prostej a bystrej myśli, niby blask jasnych oczu Pallady; jest rozkosz myślenia pojęciami ogólnymi, niby stąpanie po szczytach tam, gdzie obłoki blisko, a niżej gaje róż.

To nie tylko szczegółowy opis życia Apostoła Narodów na tle realiów epoki, w której żył, lecz także duchowy fresk ukazujący jego osobowość oraz misję i dzieło, które pozostawił.
Poczynając od dzieciństwa w Tarsie, poprzez młodość w Jerozolimie, przemianę pod Damaszkiem i wytężoną działalność misyjną,
książka pomaga zrozumieć Czytelnikowi wybory, których św. Paweł niestrudzenie dokonywał, zwłaszcza gdy stał się apostołem Jezusa Chrystusa i mężnie głosił Dobrą Nowinę. Ukazując narastające napięcia i konflikty, przedstawia jego wrogów oraz fałszywe oskarżenia i donosy, a także pełne niebezpieczeństw podróże, uwięzienie w Jerozolimie
i Cezarei Nadmorskiej, dramatyczną podróż do Rzymu i męczeńską śmierć w Rzymie.
W Drugim Liście do Tymoteusza, przeczuwając bliską śmierć, św. Paweł napisał: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem”. Dzięki książce ks. prof. W. Chrostowskiego uzyskujemy pewność, że św. Paweł jeszcze „nie ukończył biegu”, bo jego dzieło cały czas promieniuje z wielką mocą.

Wybitny historyk i pisarz prof. Wojciech Roszkowski, twórca takich bestsellerów jak „Świat Chrystusa", „Roztrzaskane lustro" i „Bunt barbarzyńców", w żadnym wypadku nie zgadza się z opiniami, że obecny kryzys jest zwiastunem ostatecznego upadku chrześcijaństwa. Aby lepiej zrozumieć, skąd pochodzimy, podjął się dzieła niezwykłego i w dwóch potężnych tomach opisuje historię chrześcijaństwa. Pierwszy tom kończy się upadkiem Konstantynopola. Drugi będzie doprowadzony do czasów najnowszych i ukaże się na przełomie czerwca i lipca 2021 r.

Prof. Roszkowski opisuje z wielkim znawstwem i erudycją zarówno budowniczych, jak i niszczycieli zachodniej cywilizacji, rozprawiając się przy tej okazji z wieloma utartymi przez wieki dyskredytującymi opiniami. Ilustracje do tych niezwykle interesujących szkiców z dziejów chrześcijaństwa stanowią wspaniałe dzieła sztuki największych mistrzów; również po tym widać, jaką potężną inspiracją dla wielkich artystów była Biblia.

W książce „Świętości, upadki i nawrócenia" znajdziesz m.in.:

- Pierwszych świadków Chrystusa

- Początki cywilizacji chrześcijańskiej

- Potęgę i upadek Rzymu

- Świat wczesnego średniowiecza

- Rozkwit i problemy kultury chrześcijańskiej w wiekach średnich

- Krucjaty oraz inkwizycję

Jak to się stało, że w czasach zdominowanych przez mężczyzn możni zgodzili się, aby na tronie Piastów zasiadła kobieta? W dodatku kobieta, której władza formalnie nie różniła się od zasięgu władzy królów?

Chociaż legendy uczyniły Jadwigę Andegaweńską jedną z najbardziej rozpoznawalnych kobiet u władzy, w istocie nie miała ona sprzyjających okazji, by się wykazać – zmarła młodo, w wieku około dwudziestu sześciu lat. Więcej zamieszania na scenie politycznej wywołały niesłusznie pozostające w jej cieniu przodkinie z dynastii Piastów – święte i tygrysice, bohaterki i intrygantki, waleczne matki i żony, skandalistki i domniemane trucicielki, które nigdy nie otrzymały tytułu przysługującego królom.

Pomijając starania ojca Jadwigi, Ludwika Węgierskiego, który nie miał męskiego dziedzica, do jej sukcesu w dużej mierze przyczyniły się pokolenia wspomnianych kobiet, sprawujących lub starających się sprawować rządy w okresie rozbicia dzielnicowego (1138–1320). To ich działania, nawet jeśli nie były one oficjalnymi władczyniami i „tylko” wspierały swoich mężów w walce o władzę lub sprawowały rządy opiekuńcze w imieniu małoletnich synów, wpływały na zmianę mentalności kilku pokoleń mężczyzn i pośrednio utorowały Jadwidze drogę do tytułu króla.

Wspaniała panorama starożytnego świata wykreowana piórem znakomitego historyka prof. Wojciecha Roszkowskiego. Badacz podjął próbę opisania całości wydarzeń dziejących się w świecie od 7 r. p.n.e. do 30 r. n.e., a więc w okresie, w którym według większości historyków żył Jezus Chrystus.

Książka jest reprintem z 1906 roku i obejmuje okres od Heroda Wielkiego do zburzenie świątyni Jerozolimskiej w 70 roku po Chrystusie. Publikacja próbuje nam naświetlić jak judaizm starotestamentowy oraz właśnie tworzące się chrześcijaństwo współegzystowało ze sobą.

Błyskotliwe, prowokacyjne, dogłębne studium jednego z największych imperiów i jednej z największych cywilizacji starożytnego świata. Gorąco polecam”. – Adrian Goldsworthy

W ciągu zaledwie czterech stuleci marginalnych ruch zapoczątkowany przez Jezusa przekształcił się w oficjalną religię Imperium Rzymskiego. Chrześcijanie czekając na ponowne przyjście Mesjasza, cierpliwie znosili prześladowania, by w końcu otrzymać zaproszenie od cesarza Konstantyna do współtworzenia Królestwa z tego świata. W efekcie, chrześcijaństwo początkowo uznawane przez Rzym za żydowską sektę i zbrodniczy zabobon, stało się duchowym filarem Imperium, mającym monopol na Prawdę i cieszącym się politycznym autorytetem.

Przedstawiamy dzieło angielskiego autora prezentujące dziedzictwo rzymskiego imperium.

Książka to owoc pracy i przemyśleń wszechstronnego erudyty, który swobodnie porusza się wśród dorobku samych Rzymian, jak i w kręgu ich przeciwników. Zapoczątkowała obfite badania nad Rzymem, które przez kolejne lata owocowały plejadą autorów i książek, a jednak przez dwa i pół wieku wznawiano pracę Gibbona w kilkunastu językach i w wielu krajach zawsze z sukcesem. W Polsce wydajemy go już po raz kolejny.

Pakiet wszystkich książek z cyklu "Cywilizacje" Feliksa Konecznego wydanych przez Capital!

„Jak w starożytnym Rzymie”, mówi się, mając na myśli dekadencję, rozrzutność, obżarstwo i pijaństwo oraz nieokiełznany seks… Brzmi to tak, jakby starożytni dzień bez prawdziwej „orgii”. uważali za stracony.

To dzieło brytyjskiego historyka Paula Johnsona (ur. 1928) jest tyleż monumentalne co „osobiste”, jak stwierdza sam autor. Johnson, konserwatysta, katolik i skandalista obyczajowy, autor licznych książek z dziedziny historii, napisał tę opowieść o losach narodu żydowskiego niejako z potrzeby serca i z życzliwością wykraczającą poza suchy warsztat historyka.

Nie miały to również być zwykłe dzieje określonej populacji, lecz poszukiwanie odpowiedzi na pytania niemal metafizyczne: co kryje się za wolą przetrwania Żydów, jakie przesłanie niesie kilka tysięcy lat ich istnienia, najpierw w swoim kraju, potem w rozproszeniu po świecie, wreszcie znów „u siebie” Johnson spogląda na ich los jak na przypowieść o człowieku, jego determinacji i zmaganiach z opresją, z której w ostatnim stuleciu naród żydowski niemal na zasadzie cudu i mimo straszliwych ofiar jednak się wydobywa.

Ta frapująca narracja obejmuje cztery tysiące lat historii, choć XX wiek zajmuje w niej zdecydowanie najwięcej miejsca. W tej partii Johnson pokazuje Żydów jako społeczność nowoczesną, pragmatyczną, zdolną do samostanowienia. I choć nie ulega stereotypom tradycyjnej historiografii, wieńczy swoje dzieło pięknym nawiązaniem do mitu „narodu wybranego”: „Żydzi wierzyli, że są narodem szczególnym tak jednomyślnie i tak namiętnie, przez tak długi czas, że stali się nim naprawdę. Rzeczywiście mieli rolę do odegrania, ponieważ napisali ją sobie.”

Rasa Atlantów dała początek wielu innym, nowym cywilizacjom, między innymi kulturze tolteckiej czy semickiej, a emigranci Atlantów postawili tak znane budowle jak choćby megalityczny Stonehenge czy dwie wielkie piramidy w Gizie. W niniejszej książce czytelnik znajdzie odniesienia do autorów i filozofów, choćby Platona i jego opisu stolicy Atlantydy – Posejdonis.

Glaukopis – kwartalnik o charakterze naukowym. Pismo ukazuje się od 2003 roku. Zajmuje się nieznanymi aspektami najnowszej historii Polski i Europy.

Jeden z najważniejszych pomników historiografii starożytnej. Jest to najstarsze dzieło Józefa Flawiusza. Uważa się, że tę relację - składającą się z siedmiu ksiąg - przygotował, by uświadomić Żydom potęgę Rzymu i w ten sposób zapobiec buntom. W pismach tych przedstawia najpierw dokładną analizę historii Żydów, od zdobycia Jeruzalem przez Antiocha Epifanesa (w II wieku p.n.e.) do burzliwego roku 67 n.e. Następnie jako naoczny świadek relacjonuje wojnę, która toczyła się w kolejnym dziesięcioleciu, aż do roku 73.

Historia wojen Greków z Persami spisana w V w. p.n.e. przez Herodota, greckiego historyka z Halikarnasu w Azji Mniejszej.

Dzieło Herodota wyróżnia bogactwo informacji etnograficznych i geograficznych zebranych podczas licznych podróży autora. Zawiera również początki krytyki historycznej i przekonanie o istnieniu w świecie ładu moralnego.

Herodota uważa się za ojca europejskiej historiografii, a Dzieje za pierwszą próbę dziennikarskiego spojrzenia na świat i ludzi.

Klasyczna i obowiązkowa lektura każdego, kto interesuje się historią.

REPRINT. Od Autora: „To samo ziarnko nauki Chrystusowej siali apostołowie Ewangelii po całym obszarze cesarstwa rzymskiego, ale niejednakowa była ruń, jaka z biegiem stuleci wyrosła z tego siewu w jego zachodniej i w jego wschodniej połaci. I tu, i tam powstało, oczywiście, wiele odmian; obraz jaki przedstawiały rozmaite kierunki chrześcijaństwa w pierwszych wiekach jego istnienia były tak dalece różnolite, że zrazu bardzo trudno się w nim zorientować… chrześcijaństwo o ile uległo wpływowi filozofii, nosi na Wschodzie charakter neoplatoniczny, a na Zachodzie – stoicki. Na Wschodzie umysły teologów zaprzątało zagadnienie samego Bóstwa i jego objawień wobec świata; na Zachodzie – zagadnienie stosunku do doli człowieka, zagadnienie tego, jakimi drogami człowiek może osiągnąć zbawienie szczęśliwość wieczną.”

Chmury zajmują szczególne miejsce wśród starożytnych tekstów poświęconych Sokratesowi. To jedno z najbardziej znanych dzieł najwybitniejszego greckiego komediopisarza – Arystofanesa – należy także do najważniejszych, ponieważ czasowo najbliższych Sokratesowi, świadectw o tym greckim filozofie.

Bitwa pod Cheroneją jest jedną z najgłośniejszych batalii starożytności. Latem 338 roku p.n.e. na polach pod Cheroneją władca Macedonii Filip II pokonał siły koalicji państw greckich, głównie Aten i Teb.

Porywająca panorama imperium bizantyjskiego – od 330 roku aż do jego upadku w 1453 roku.

„Starałam się przekazać choć w części, co znaczyło być Bizantyjczykiem, i dać wyobrażenie o kosmopolitycznym, miejskim społeczeństwie, którego członkowie, obdarzeni historyczną świadomością własnej tożsamości i pobożną wiarą w życie przyszłe, byli tak różni od nas, a zarazem tak bardzo do nas podobni” – Judith Herrin.

Przez tysiąc lat niezwykłe imperium sprawiało, że Europa mogła stać się tym, czym jest obecnie. Śmiałe i prężne, ale słabo dziś znane państwo, łącząc ortodoksyjną wiarę chrześcijańską z pogaństwem, klasyczne greckie wykształcenie z rzymską siłą oraz sprawnością administracyjną, stworzyło wielką, twórczą cywilizację, która przez całe wieki stawiała opór nawale islamu.

Zwięzła, a zarazem fascynująca książka Judith Herrin odchodzi od standardowego, chronologicznego ujęcia dziejów Bizancjum. Każdy z krótkich rozdziałów koncentruje się na określonym temacie, takim jak budowla (imponująca świątynia Hagia Sophia), spór religijny (ikonoklazm), płeć i władza (rola kobiet oraz eunuchów), wybitna postać (historyk Anna Komnena), symbol cywilizacji (widelec) czy walka o terytorium (krucjaty). Dzięki takiemu podejściu długie dzieje cesarstwa bizantyjskiego, począwszy od założenia wspaniałej stolicy, Konstantynopola (dzisiejszy Stambuł) w roku 330, aż po jej zdobycie przez Turków osmańskich w roku 1453, stają się łatwiejsze do ogarnięcia.

Barwna, a przy tym wiernie oddana panorama sił i wierzeń kształtujących owo bizantyjskie milenium stanowi zarazem oryginalny wkład w nauki historyczne.

Oparta na wynikach najnowszych badań ukazuje przeciętnemu czytelnikowi żywy obraz mało znanej epoki, kładąc kres stereotypowym wyobrażeniom o bierności i dekadencji Bizancjum.

W drugim tomie monumentalnej historycznej trylogii prof. Wojciecha Roszkowskiego śledzimy wydarzenia rozgrywające się na całym świecie w latach dziecięcych i młodzieńczych Jezusa, a więc między rokiem 5 a 16 n.e. Jezus staje się z chłopca młodzieńcem "czyniąc postępy w mądrości, w latach i w łasce u Boga i u ludzi".