Wojna z Bolszewikami 1919-1920

Bogato ilustrowany dokumentalnymi zdjęciami album przedstawia przebieg i najważniejsze wydarzenia wojny polsko-bolszewickiej z lat 1919-1921, począwszy od budzącego trwogę marszu bolszewików przez obecne tereny Kresów, poprzez jej punkt zwrotny - Bitwę Warszawską, aż po kończący wojnę traktat w Rydze z marca 1921 roku. Przedstawiono tu sylwetki bohaterów tej wojny, wielkich dowódców i strategów, formacje wojskowe ścierające się w walce, ukazano kluczowe decyzje polityczne i militarne, oraz wielki szturm do Nieba - duchowe wsparcie modlitewne dla walczącej ojczyzny. Album uzupełnia kalendarium wojny polsko-bolszewickiej.

UWAGA! Książkę E-book wysyłamy tylko za pośrednictwem maila! To nie jest książka papierowa!

Odzyskanie niepodległości po 123 latach i jej obrona należały do jednych z najtrudniejszych wyzwań, przed jakim stanęło społeczeństwo polskie w swojej historii. Każdy nasz sąsiad chciał wyzyskać jak najwięcej terenów przedrozbiorowej Polski. Kluczowym było, aby zorganizować społeczeństwo  do obrony ojczyzny, a podczas wojny z bolszewikami - do pobudzenia postaw patriotycznych i stworzenia armii, która odeprze azjatyckie hordy od Warszawy. Zastosowano skuteczną wojnę informacyjną, wzorowaną na zachodnich doświadczeniach. Stał za tym stał generał Haller z pomocą wybitnych pisarzy i Kościoła katolickiego.

Oprócz sąsiadów, z którymi graniczyliśmy, był jeszcze nasz „sąsiad” wewnętrzny, który ani myślał o wolnej Polsce. Ta niepewność środowiska żydowskiego, ochoczo wtapiającego się w struktury bolszewików, sprawiła, że w obliczu kluczowej bitwy trzeba było zareagować na to zagrożenie. Stworzyło to wiele przekłamań, ochoczo promowanych przez środowisko „historyków” z Muzeum POLIN.

Po „zamachu majowym” dojście do prawdy wokół planów Bitwy Warszawskiej oraz jej przebiegu było jeszcze bardziej utrudnione za sprawą w pełni funkcjonującego już aparatu kultu jednostki, który dwoił się i troił, by kreować Marszałka na głównego autora zwycięstwa i nieomylnego wodza. Piłsudski jako megaloman i narcyz nie był najwyraźniej zdolny do uczciwej konfrontacji z prawdą.

Te trzy ważne zagadnienia do teraz są zakazane albo zapomniane, ponieważ uderzają w obecnie panującą narrację, czy to żydowską, czy neosanacyjną, zapominając o prawdziwych bohaterach owych czasów.

Rosja kończyła wojny na frontach wewnętrznych, zwalniając w ten sposób swe siły do walki z Polską. Nader słaby z początkiem 1920 roku front przeciw polski (cztery do pięciu dywizji) był zasilany stale w miarę stopniowej likwidacji innych nieprzyjaciół. Już w połowie marca liczył on szesnaście dywizji piechoty i dwie dywizje jazdy w sile około 89000 bagnetów i szabel. Jednocześnie wprowadzono w początkach marca nowy podział organizacyjny frontu. Front na północ od Polesia (do rejonu Szaciłek) podlegał, jak dotychczas, „dowódcy frontu zachodniego”. Natomiast na południe od Prypeci stojącą XII armię i XIV armię, która główną siłą stała wzdłuż granicy rumuńskiej, podporządkowano „dowódcy frontu południowo-zachodniego”, któremu również podlegała, dalej na południu, nacierająca na Krym XIII armia sowiecka (...)

Po rewolucji marcowej, w wyniku której upadł tron carów rosyjskich, wojsko carskie – najprzedniejszy symbol ustroju absolutystycznego, konało wraz z ustrojem, który je stworzył. Zdemoralizowane i zdezorganizowane wojsko masowo opuszczało fronty, a ulegając demagogicznej propagandzie bolszewików (dawna RSDRP-B, później RKP (b), wysunęło żądanie pokoju za wszelką cenę. Olbrzymie masy uzbrojonego chłopstwa wołały o podział ziemi. Rząd Tymczasowy Ks. Lwowa (Kiereński, Lebiediew, Ceretelli, Skobielew, Pierewierziew, Oldenburg, Awksentjew) postanowił jednak prowadzić wojnę aż do zwycięstwa, ziemię zaś zachował w rękach ziemian. Rozkład jednak był tak głęboki, że o dalszej walce nie mogło być już mowy.

W jesieni 1917 r. zaczął się żywiołowy ruch odwrotowy wojska z frontu. W tych warunkach rząd nie mógł zyskać potrzebnej popularności wśród rozhuśtanych przez rewolucję mas. Niemal bezkrwawa dotychczas rewolucja grozić poczęła zaciekłą wojną domową i rozlewem krwi...

Wspomnienia wojenne 1918–1920 Tadeusza Kossaka, ojca Zofii Kossak, są barwnym zapisem dramatycznych zmagań o niepodległość Polski na froncie wschodnim. Wybitny dowódca przenosi nas w swych wspomnieniach na pole walki z bolszewikami, kreśląc wspaniały fresk blasków i cieni ułańskiego życia.

W publikacji znajdujemy szeroką panoramę epoki: spojrzenie ziemianina, przedstawiciela inteligencji, doskonale zaznajomionego z prądami artystycznymi i ideowymi, a zarazem znakomitego oficera, na kwestie społeczne, gospodarcze, polityczne, religijne, narodowościowe i nade wszystko na problematykę wojskową, zwłaszcza w kontekście znaczenia kawalerii.

wstęp dr Andrzej Gładysz, Pracownia Wojskowo-Historyczna Instytut Historii KUL

Odzyskanie niepodległości po 123 latach i jej obrona należały do jednych z najtrudniejszych wyzwań, przed jakim stanęło społeczeństwo polskie w swojej historii. Każdy nasz sąsiad chciał wyzyskać jak najwięcej terenów przedrozbiorowej Polski. Kluczowym było, aby zorganizować społeczeństwo  do obrony ojczyzny, a podczas wojny z bolszewikami - do pobudzenia postaw patriotycznych i stworzenia armii, która odeprze azjatyckie hordy od Warszawy. Zastosowano skuteczną wojnę informacyjną, wzorowaną na zachodnich doświadczeniach. Stał za tym stał generał Haller z pomocą wybitnych pisarzy i Kościoła katolickiego.

Oprócz sąsiadów, z którymi graniczyliśmy, był jeszcze nasz „sąsiad” wewnętrzny, który ani myślał o wolnej Polsce. Ta niepewność środowiska żydowskiego, ochoczo wtapiającego się w struktury bolszewików, sprawiła, że w obliczu kluczowej bitwy trzeba było zareagować na to zagrożenie. Stworzyło to wiele przekłamań, ochoczo promowanych przez środowisko „historyków” z Muzeum POLIN.

Po „zamachu majowym” dojście do prawdy wokół planów Bitwy Warszawskiej oraz jej przebiegu było jeszcze bardziej utrudnione za sprawą w pełni funkcjonującego już aparatu kultu jednostki, który dwoił się i troił, by kreować Marszałka na głównego autora zwycięstwa i nieomylnego wodza. Piłsudski jako megaloman i narcyz nie był najwyraźniej zdolny do uczciwej konfrontacji z prawdą.

Te trzy ważne zagadnienia do teraz są zakazane albo zapomniane, ponieważ uderzają w obecnie panującą narrację, czy to żydowską, czy neosanacyjną, zapominając o prawdziwych bohaterach owych czasów.

W polskiej świadomości upowszechniło się przekonanie, że latem 1920, w obliczu bolszewickiej agresji, cały naród polski, zwarty i gotowy, zahartowany w niedawnych bojach o niepodległość, natychmiast stanął do walki z najeźdźcą. Czy aby na pewno od razu tak się stało?

Czy Polska nie popełniła pomyłki stulecia, nie udzielając w 1919 roku wsparcia wojskom gen. Antona Denikina w walce z bolszewikami? Jakie były kulisy podjęcia przez Józefa Piłsudskiego tajnych rokowań z bolszewikami? Kto w Moskwie sprzyjał Piłsudskiemu? Czy Denikin był rzeczywiście wrogo nastawiony do Polski?

Legendy żołnierskie Ewy Szelburg-Zarembiny to przepiękny zbiór opowiadań dla dzieci o czasach wojny polsko-bolszewickiej. Wzruszające, pełne liryzmu i żarliwego patriotyzmu opowieści o dzielnych polskich żołnierzach walczących w obronie Ojczyzny i Wiary. Autorka nawiązuje w nich do pięknych, rycerskich tradycji, kiedy obowiązkiem i zaszczytem było walczyć w obronie Boga i Polski.

Generał Rozwadowski padł ofiarą „bitwy o prawdę”. Zarówno przed wojną, jak i obecnie większość historyków uznaje, że to Piłsudski jest ojcem zwycięstwa, tak samo uważa ogół Polaków. Rozwadowski nigdy nie chciał pozbawiać Piłsudskiego wawrzynu zwycięzcy, ale jednocześnie uważał, że to zwycięstwo było rezultatem wysiłków całego  narodu, całej armii i generalicji. Sprzeciwił się dopiero wtedy, kiedy Piłsudski ogłosił, że wygrał sam. W tej walce o prawdę nie miał większych szans, bo przeciwko niemu zastosowano brutalną siłę i potwarz.Tylko niewielu wiedziało, jak wielka była jego rola w warszawskim zwycięstwie.

Autor udowadnia, że boje, które toczyła Polska w latach 1918-1921, nie były odosobnionymi incydentami w walce o granice. Wykazuje, że wszystkie były elementami jednej wielkiej wojny domowej, która stworzyła Polskę i Polaków.

W 1920 roku w interesie Polski leżało zawarcie antysowieckiego paktu z rosyjskim obozem „białych”. Niestety Piłsudski podjął tajne rozmowy z Leninem…

[KSIĄŻKA W TWARDEJ OKŁADCE, WERSJA Z AUTOGRAFEM]

Wojskowy Instytut Wydawniczy wraz z Centralną Biblioteką Wojskową, przypominając wydarzenia sprzed 100 lat, stworzyli unikatową publikacje zawierającą relacje i wspomnienia uczestników i świadków wojny Rosji bolszewickiej z Polską, w tym Bitwy Warszawskiej, wydane wcześniej na łamach "Bellony" Wśród autorów znaleźli się m.in. gen. Marian Kukiel (w 1920 roku dowódca 24 Brygady Piechoty, później historyk wojskowości i polityk, gen.Tadeusz Ludwik Piskor (adiutant marszałka Józefa Piłsudskiego - w 1920 roku w bitwie nad Niemnem szef sztabu Polowego Naczelnego Wodza), a także gen. Louis Faury (francuski doradca dowodzącego 4 armią gen. Leonarda Skierskiego, współtwórca Wyższej Szkoły Wojennej).

[KSIĄŻKA W TWARDEJ OKŁADCE, WERSJA Z DEDYKACJĄ]

Książka stanowi pierwsze w polskim piśmiennictwie tak kompleksowe i interdyscyplinarne ujęcie operacji kreowania mitu i kultu Józefa Piłsudskiego. To pierwsza tak odważna próba określenia metod, środków socjotechnicznych, agend oraz instytucji realizujących kreację mitu i kultu Marszałka na przestrzeni kilku pokoleń. Autor podpiera swoje tezy nieznanymi często informacjami z zakresu historii, politologii, psychologii manipulacji i propagandy oraz socjologii tzw. mitu politycznego. W opatrzonej setkami przypisów pracy znajdziecie Państwo m.in. wykaz manipulacji zastosowanych przez kreatorów mitu i kultu Marszałka, omówienie rozległego systemu propagandy, zestawienie najważniejszych instytucji realizujących kult oparty na pozoracji oraz przegląd najpopularniejszych mitów związanych z Marszałkiem, propagowanych do dziś w sferze popularnej. Książka zawiera pomocne aneksy: z ilustracjami potwierdzającymi tezy autora oraz przewodnik po publikacjach, pozwalający pogłębić wiedzę.