Wydawnictwo Dom Wydawniczy Ostoja

Tekst broszury pochodzi z pracy Romana Dmowskiego Świat powojenny a Polska (wrzesień-październik 1930 r.).

Niniejsza broszura stanowi jeden z rozdziałów książki Henryka Rolickiego ''Zmierzch Izraela''.

Jest to tłumaczenie z angielskiego broszury pt. ''Teaching on evolution in European Schools'', którą autor rozprowadzał w Parlamencie Europejskim.

To kontynuacja problematyki zawartej w książce ''W obliczu zamachu na Kościół''. Jędrzej Giertych po raz kolejny w obszerny sposób porusza zagadnienia kryzysu w Kościele po zakończeniu Drugiego Soboru Watykańskiego.

Ks. Józef Kruszyński, rektor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w latach 1925-1933 — autor wielu opracowań dotyczących tematyki żydowskiej tym razem prezentuje czytelnikowi, co w tej kwestii miał do powiedzenia ks. Stanisław Staszic. Ponieważ wśród jego uwag znajdują się niezwykle trafne spostrzeżenia, warto zapoznać się z tym, co już w epoce staszicowskiej niepokoiło opinię publiczną. 

Tekst Doboszyńskiego „Konspiracje” stanowi, zgodnie z umieszczoną na stronie tytułowej informacją fragmenty pracy pt. „Ustrój Narodowy”. Jej pisanie zapoczątkował autor jeszcze w więziennym zaciszu, lecz ze względu na wybuch wojny praca ta nigdy nie została ukończona.

Artykuł zatytułowany W pół drogi zawiera syntezę myśli politycznej Doboszyńskiego, ocenę ówczesnej (1946 rok) sytuacji w Polsce, prognozy na przyszłość oraz wskazania dla ruchu narodowego.
Jest to ostatni znany tekst, jaki wyszedł spod pióra autora Gospodarki narodowej, stanowiący jego swoisty testament polityczny.

Zapis referatów wygłoszonych podczas sympozjum zorganizowanego przez Instytut Historyczny im. Romana Dmowskiego i Zjednoczenia Chrześcijańsko–Narodowe w dniu 9 stycznia 1999 r. w budynku Sejmu RP. W publikacji zamieszczono referaty prof. Tomasza Witucha, prof. Macieja Giertycha, min. Jerzego Kropiwnickiego, red. Wojciecha Janickiego, red. Jana Engelgarda i Konrada Szymańskiego.

Broszura autorstwa Jędrzeja Giertycha (1903–1992) to kompilacja dwóch artykułów z „Opoki” (nr 17 z 1983 r.). Jest publikacją bardzo potrzebną. J. Giertych odpiera zarzuty stawiane św. Maksymilianowi Kolbe, twórcy Rycerstwa Niepokalanej jakoby był „antysemitą”.

Niniejsze opracowanie to próba przedstawienia stosunku prasy polskiej do postaci Romana Dmowskiego po jego śmierci w styczniu 1939 roku.

Fragment książki:

Nie trzeba chyba dowodzić, że antysemityzm właściwy, o jakim wyżej mowa, jest przeżytkiem odległych epok historycznych, jednym z tych atawistycznych instynktów, nad którymi winien panować każdy człowiek rozsądny i oświecony. Nic nam nie daje prawa zasadniczo uprzedzać się do całej rasy i kwalifikować jednostki ludzkie jedynie na zasadzie ich pochodzenia, nie zaś zasług i zalet osobistych; nie można nie przyznawać, że żydowskie pochodzenie Heinego lub Spinozy nie przeszkodziło im być typami ludzkimi o wiele wyższymi od przeciętnych jednostek z tłumu chrześcijan, nie wolno wreszcie rzucać na Żydów ryczałtowego potępienia za wady, będące wynikiem rozproszenia i poniżenia, w jakich żyli od wieków, bo i co do siebie samych przewidzieć nie możemy, do jakiego stopnia mogłaby spaczyć nasz charakter dalsza niewola, której ujemne skutki moralne i dziś już dają się na nas zauważyć w stopniu bardzo wydatnym.

Antysemityzm należy zatem zwalczać, tak jak zwalczamy zabobony i przesądy, nie znajdujące rozumowego uzasadnienia, a korzeniami swymi tkwiące w mrocznej przeszłości. Są wprawdzie optymiści, którzy twierdzą, że uczucie to jest naszemu społeczeństwu obce, że objawy jego u nas niemal nie istnieją, optymizm taki jednak wydaje mi się mocno przesadzonym. Na fakt istnienia wrodzonej niechęci do rasy żydowskiej nie należy oczu zamykać, sprawiedliwość wszakże nakazuje skonstatować, że niechęć ta nigdy nie przybierała u nas, jak gdzie indziej, postaci nienawiści i fanatyzmu. Antysemityzm nasz, w porównaniu z antysemityzmem innych, bardziej krewkich i mniej tolerancyjnych narodów, odznaczał się zawsze i odznacza do dziś dnia pewną dobrodusznością, polega na traktowaniu Żyda raczej ze strony humorystycznej, na wydrwiwaniu jego śmieszności i okazywaniu mu nieraz daleko idącego lekceważenia, nie posuwa się jednak niemal nigdy do prześladowania lub krzywdzenia materialnego i fizycznego. Wszelkie w tym względzie wyjątki były zawsze i są do dziś dnia bardzo rzadkie. Nie twierdząc bynajmniej, by deptanie w Żydzie ludzkiej godności nie mogło być nieraz nie mniej bolesnym od krzywd realnych i by nie zasługiwało również na surowe potępienie, konstatuję tylko fakt, zdaniem moim niewątpliwy, że zabarwienie polskiego antysemityzmu jest na ogół łagodne i że nie ma w nim najmniejszego, tak często gdzie indziej spotykanego odcienia krwiożerczości lub fanatyzmu.

 Pisząc o Dmowskim, musiałem uwzględnić osoby i rodziny, z którymi był on w tych okresach związany, w tych miastach. Ten temat winien jestem tym, którzy byli go ciekawi, i tym co żyją, i tym co już przenieśli się na drugą stron, po ziemskiej wędrówce.

Doboszyński wydał drukiem po kilkuletnim pobycie w Wielkiej Brytanii, w roku 1943, już pod koniec rozstrzygniętej wojny. Pierwotnie broszura nosiła tytuł ''Wielki Naród cz. II'' jako kontynuacja artykułu wydanego również w Szkocji w 1941r pt. ''Wielki Naród''.

Publikacja stanowi kwintesencję spostrzeżeń Ojca Kolbego na temat związków Żydów i masonerii wraz zodniesieniem do ich relacji do Kościoła katolickiego i Rzeczpospolitej okresu międzywojennego. Sprawy proste i jasne dla Ojca Kolbego są dzisiaj tymi, które „postępowi Europejczycy” obowiązkowo wyszydzają, starając się zaszufladkować je do kategorii poglądów „Ciemnogrodu”.

Książki Józefa hrabiego Tyszkiewicza, przedwojennego historyka, obrońcy wiary katolickiej i orędownika cywilizacji łacińskiej, są bardzo mało znane we współczesnej Polsce. W okresie komunizmu, w październiku 1951 roku, niektóre z jego prac (''Inkwizycja hiszpańska'' i ''Darwinizm a ewolucja'') pojawiły się w oficjalnym wykazie książek podlegających niezwłocznemu wycofaniu z bibliotek publicznych.

Książka prezentuje koncepcję F. Konecznego dotyczącą problemu ścierania się cywilizacji oraz zasadności tej koncepcji w odniesieniu do niebezpieczeństw, jakie niesie ze sobą zderzenie cywilizacji dla współczesnej Europy... 

Ks. kardynał Feliks Cavagnis urodził się 15 stycznia 1841 w Bordognie. Swoją edukację rozpoczął w szkołach w Bordognie, w Zogno i Bergamo. W 1853 roku wstąpił do seminarium w Bergamo. Następnie przeniósł się do Papieskiego Seminarium Rzymskiego. Po ukończeniu nauki w tym seminarium kontynuował studia w Papieskim Rzymskim Ateneum S. Apollinare, gdzie uzyskał doktoraty z filozofii, teologii i utroque iure w zakresie prawa cywlnego i kanonicznego. Święcenia kapłańskie przyjął w 1863 roku. Od roku 1893 do roku 1896 pełnił funkcję prosekretarza, a od roku 1896 do roku 1901 sekretarza Świętej Kongregacji Nadzwyczajnych Spraw Kościoła. Na konsystorzu w 1901 roku został kreowany kardynałem diakonem. Był uczestnikiem konklawe w 1901 roku. Zmarł w roku 1906.

Nikt by się w Niemczech nie spodziewał, że jakiś syn chłopski przewróci do góry nogami religię katolicką i rządy panujących książąt. Tym mistrzem był Marcin Luter, który przyszedł na świat 10 listopada 1483 roku w Eisleben.

Porównując chrześcijaństwo z innymi wielkimi religiami świata prof. Koneczny wykazuje, że jest ono religią oddziałującą na ustrój życia zbiorowego. Prezentuje na przykładach, w jaki sposób staje się podstawą prawa, oraz jak wpływa na ekonomię i gospodarkę.

Jest to pionierska i odkrywcza publikacja na temat istoty cywilizacji, w której scharakteryzowane i usystematyzowane zostały cechy siedmiu wyodrębnionych przez prof. Feliksa Konecznego cywilizacji, ukazany został ich rozwój oraz relacje między religiami i cywilizacjami.