Myśl polityczna

Rybarski: Naród to nie tylko żyjące pokolenie, to związek i następstwo pokoleń. Obowiązkiem żyjących
jest dbać o los tych, którzy po nas przyjdą, zostawić im jak największe dziedzictwo. Kiepskim
gospodarzem jest ten, kto żyje z dnia na dzień, lub co gorzej żyje ponad stan; kto zadłuża się,
zarówno w swym prywatnym życiu jak i w życiu państwa, po to, by jego dzieci uginały się pod
ciężarem tych długów. Nacjonalizm nakłada poważne obowiązki także i w dziedzinie materialnej.

Korwin-Mikke: Rybarski dostrzegał najazd obcych przedsiębiorstw – i zauważał, że władza państwowa
im sprzyja, zamiast być neutralną. Ale za groźniejszą uważał działalność własnego państwa,
cytuję: „Ale wielki przemysł w rękach państwa byłby groźniejszym konkurentem średniej i
drobnej wytwórczości, niż wielki przemysł w rękach prywatnych”.

Dwa klasyczne dzieła Romana Rybarskiego „Podstawy narodowego programu gospodarczego” i „Narodowy program
gospodarczy”, z wprowadzeniem Janusza Korwin-Mikkego.

Witos: I naród cały, szeroka, utrapiona Ojczyzna, oddycha nadzieją, podnosi pochyloną głowę
i żyje wspomnieniem i lepszej przyszłości i tej wymarzonej przyszłości, która przed oczami naszymi
tak szczelnie zakryta. Żyje tą straszliwą teraźniejszością, gdzie wrogowie zakuli ciała jej
synów w kajdany, a synowie jej gwoli tytułów, orderów i srebrników od ciemiężców pobranych,
zakuwają duszę, niebaczni, jaką krzywdę czynią naszej przyszłości.

Kosiniak-Kamysz: Wincenty Witos zasługuje na szczególne upamiętnienie i docenienie jego doniosłej
roli w historii Polski. Był niekwestionowanym przywódcą chłopskim, współtwórcą polskiej
niepodległości, wybitnym politykiem, samorządowcem, trzykrotnym premierem i mężem stanu.
Pozostawił po sobie znaczące życiowe dziedzictwo pełne najgłębszych uniwersalnych, humanistycznych
i chrześcijańskich wartości.

Niniejsza edycja zbioru mów i pism Wincentego Witosa opiera się na wydanym w 1939 roku „Wyborze pism i mów”
z przedmową lidera Polskiego Stronnictwa Ludowego Władysława Kosiniaka-Kamysza.

W najnowszym numerze Polityki Narodowej:

Polska 2050

TEMAT NUMERU: POLSKA PRZYSZŁOŚCI

Miłosz Wyszkowski, Państwo narodowe i modernizacja. O alternatywę dla liberalnego wariantu nowoczesności

Damian Adamus, Wyzwania nowej ery. Refleksje wokół przyszłości Polski i Europy

Patryk Okoniewski, Hiper-rasizm i post-kapitalizm, czyli korporacyjni nadludzie

Michał Karpiński, Robotyzacja zamiast imigracji

Patryk Okoniewski, Bezrobocie w epoce maszyny-kompozytora

Bartosz Biernat, Człowiek. Genetycznie Modyfikowany Organizm

Łukasz Moczydłowski, Czym jest chrześcijański transhumanizm?

Michał Goliński, Upadek narodów europejskich z perspektywy socjobiologii

Jan Hucuł, Nacjonalizm wobec feminizmu. Wojna o dusze kobiet

Tomasz Bohusz, Ekologiczna awersja prawicy

Zuzanna Trela, Polska energetyka 2050. Szansa na rozwój atomu w kraju nad Wisłą?

Adrian Zimny, Kosmopolityka. W przededniu ery nowych wielkich odkryć

SPOŁECZNIE I POLITYCZNIE

Ernest Korus, Solidaryzm społeczny. Podstawy zagadnienia

Andrzej Bieda, Wojsko w programach i publicystyce ugrupowań narodowych w III RP

Przemysław Zalewski, Zmiany w narodowej polityce obronnej

MIĘDZYNARODOWO

Kacper Kita, Charles de Gaulle – ostatni wielki Francuz?

Rafał Buca, Erozja frankizmu. Jak upadała narodowo-katolicka Hiszpania

Wiesław Bator, Socjoetniczne i historyczne inspiracje polityki Viktora Orbána. Część I

TOŻSAMOŚCIOWO

Wojciech Niedzielko, Ku katolickiej teologii narodowości

Dawid Dynarowski, Heglizm i jego interpretacje

Wszerad Kowalski, Eksperyment neoslawistyczny endecji i jego irredentystyczna krytyka

Adam Szabelak, Imperializm, nacjonalizm, uniwersalizm. Myśl Andrzeja Trzebińskiego

Bogumił Grott, Jan Stachniuk jako kontestator ideologii młodej generacji ruchu narodowego

KULTURALNIE

Barnaba Matusz, Odyss. „Homobiografia” i narodowy przełom Karola Szymanowskiego

Barnim Regalica, Spowiedź bezgrzesznego

RECENZYJNIE

Adam Szabelak, „Cham niezbuntowany” Ziemkiewicza

Konrad Smuniewski, Państwo narodowe i jego wrogowie

Jakub Siemiątkowski, Niemcy, Rosja i Naczelnik Państwa. Głos w sprawie polityki zagranicznej Piłsudskiego

Jakub Siemiątkowski, Narodowcy i totalizm

Bogumił Grott, Zbrodnia i grabież. Zagrożenie niemieckie wczoraj i dziś

Tomasz Szczepański, Lokalny wymiar ludobójstwa. Upamiętnienie ofiar zbrodni katyńskiej

Tomasz Szczepański, „Rewolucja bez rewolucji” Leszka Moczulskiego – refleksje po 40 latach

TEMAT NUMERU: NACJONALIZM A PAŃSTWO

W świetle dokumentów, wysprzątanych przez generałową Kiszczakową spod łóżka zmarłego męża, dotąd pozostających "w dyspozycji naczelnego dowództwa", aż strach pomyśleć, co mogło być celem 'pokojowej rewolucji Solidarności", więc na wszelki wypadek lepiej jej nie kończyć ...

Książka Umiejętność rządzenia i rozkazywania dotyczy szlachetnej sztuki sprawowania władzy. Władzy, która nie polega na manipulacji, demagogii i stosowaniu technik inżynierii społecznej, lecz na rozumnym i wolnym braniu odpowiedzialności za dobro wspólne. Ta odpowiedzialność – za dobro rodziny, narodu, wspólnoty miejsca i pracy – każe umiejętnie wymagać od siebie i od innych. Niestety, przez lata komunistycznego, a obecnie liberalnego wychowania, straciliśmy umiejętność roztropnego wydawania poleceń i skutecznego ich egzekwowania. Dlatego warto sięgnąć po Umiejętność rządzenia i rozkazywania – doskonały, zwięzły i przejrzysty poradnik kształcenia rozumu i woli, by jak najlepiej rządzić sobą i innymi.

Przedmowa
Jak każdy długotrwały i wpływowy prąd umysłowy oraz ideologia społeczno-polityczna i ekonomiczna, tak również liberalizm wytworzył w toku swojej kilkusetletniej już historii tyle różnych (a niekiedy wręcz wzajemnie przeczących sobie w podstawowych punktach) odmian, że na dobrą sprawę należałoby, pragnąc być ścisłym, mówić raczej w liczbie mnogiej o „liberalizmach", za każdym razem doprecyzowując stosownym przymiotnikiem przywoływaną odmianę. Z drugiej strony, mówimy po dawnemu „liberalizm" nie tylko przez wygodę i ekonomię słowa, ale wierząc, lub intuicyjnie przeczuwając, że przynajmniej większość z tych „strumieni" i „dorzeczy" stanowi tylko warianty jednego inwariantu doktrynalnego; że dadzą się one sprowadzić do, choćby najniższego, wspólnego mianownika, stanowiącego „liberalne minimum".

Jak pisze autor: "Schmittiański Katechon etatystyczny to dyktatura bezwzględna i zdecydowana bronić porządku wszelkimi środkami, konserwatywna, prawicowa i chrześcijańska, być może z pewnym rysem mistycznym, która powstrzymuje rewolucję. W oryginalnym rozumieniu jest to władza uniwersalna (monarchia Konstantyna Wielkiego, następnie cesarstwo karolińskie i germańskie). Po rozkładzie europejskiej jedności w epoce Reformacji, Katechon może mieć już tylko charakter terytorialny, etatystyczny"...