Myśl polityczna

Książka ta to bardzo reprezentatywna prezentacja twórczości Charlesa Maurrasa. Jego najważniejsze wypowiedzi w dziedzinie polityki, estetyki i poezji oraz wprowadzenie do nich przez najlepszych znawców tematu.

Charles Maurras (1868–1952) to francuski myśliciel polityczny, filozof, krytyk literacki, poeta i polityk. Twórca nacjonalizmu integralnego i przywódca monarchistycznego ruchu Action Française. Urodził się w Martigues koło Marsylii. Lata młodzieńcze poświęcił przede wszystkim twórczości literackiej. W 1891 roku ogłosił artystyczny Manifest Szkoły Romańskiej odwołujący się do średniowiecznej poezji trubadurów i truwerów oraz renesansowego klasycyzmu. Od połowy lat 90. jego głównym polem aktywności była polityka. W 1899 roku założył Action Française – ruch polityczny o charakterze monarchistycznym, nacjonalistyczny i kontrrewolucyjnym, który przez następne 40 lat był głównym reprezentantem francuskiej antyliberalnej prawicy. Nie zaniechał też pracy literackiej. W roku 1938 został członkiem Akademii Francuskiej. W wyniku swojej działalności był kilkakrotnie aresztowany, skazany i odbywał kary więzienia – między innymi po demonstracjach w obronie profanowanych kościołów i czci Joanny d’Arc. W czasie okupacji niemieckiej poparł rząd marszałka Pétaina. W związku z tym w 1944 roku został aresztowany pod niesprawiedliwym zarzutem kolaboracji, a następnie skazany na karę dożywocia oraz wykluczony z Akademii Francuskiej. Więzienie opuścił w 1952 roku ze względu na wiek i zły stan zdrowia. Kilka miesięcy później umarł, z odzyskaną wiarą i opatrzony sakramentami.

Doprawdy rzadko się zdarza, abym rekomendował jakąś książkę z tak mocnym przekonaniem. Jest to imponujące przedsięwzięcie edytorskie, przede wszystkim ze względu na siłę intelektualną tego dzieła, należącego do tych książek, które ongiś Matthew Arnold nazwał „kamieniami probierczymi” cywilizacji. (...). Wysoka ocena należy się też autorowi wyboru tekstów Maurrasa. A trzeba pamiętać, że Maurras był niezwykle pracowity: czytał i pisał niemal codziennie (wyjąwszy wakacje), przez osiemnaście godzin na dobę. Nawet w kawiarni czy restauracji, w gronie znajomych, gdy przyszła mu jakaś myśl, brał ze stolika serwetkę i na niej pisał (co nie znaczy, że nie był osobą towarzyską). Jego bibliografia literacka liczy 147 książek i ponad cztery tysiące artykułów. Mając to na uwadze, należy stwierdzić, że autor wyboru wywiązał się z tego arcytrudnego zadania znakomicie. Książka ta prezentuje Maurrasa we wszystkich przejawach jego aktywności intelektualnej: jako eseistę, krytyka literackiego, poetę i oczywiście myśliciela politycznego oraz publicysty. Niniejsze wydanie tej monumentalnej pracy powinno być ozdobą każdej biblioteki publicznej i prywatnej, zajmując poczesne miejsce w dziale: „Mistrzowie myślenia” i „Klasycy naszej współczesności”.

Prof. dr hab. Jacek Bartyzel

Dwie Demokracje to pierwsza wydana w Polsce książka jednego z najważniejszych pisarzy współczesnej prawicy katolickiej. Jest to zbiór esejów o sprawach zasadniczych. Nie tylko o tytułowych dwóch demokracjach, tej z Bogiem i tej bez Boga, ale i o sprawiedliwości społecznej i innych ideach państwa katolickiego.

Jean Madiran (1920-2013) to francuski filozof i publicysta. Katolicki tradycjonalista i monarchista ze szkoły Charlesa Maurrasa. Benedyktyński oblat związany wieloletnią przyjaźnią z opatem Dom Gérardem Calvet założycielem klasztoru w Le Barroux,. Przez kilkadziesiąt lat był dyrektorem i redaktorem naczelnym najważniejszych katolickich pism tradycjonalistycznych we Francji. Pisał do nich niemal codziennie teksty religijne i polityczne. Swej publicystyce stawiał trzy cele: po pierwsze – pracę dla jedności wszystkich katolików, dla których drogowskazem jest Credo Kościoła; po drugie – metodyczny opór wobec komunizmu; po trzecie – nieprzerwaną walkę z nowoczesnym kłamstwem. Pisał o tyranii współczesnego liberalizmu – nie szanującego prawa do życia i natury rodziny, o zakłamaniu orędowników dialogu – głuchych na racje wprost wynikające z Magisterium Kościoła, tak jak wcześniej bił na trwogę, gdy na oczach Europy „praw człowieka” Sowieci miażdżyli Węgry, a w Algierii wymordowano muzułmańskich Francuzów.

„Diagnozy” Gustave’a Thibona to zbiór esejów jednego z najniezwyklejszych myślicieli katolickich XX wieku. Książka powstała tuż przed wojną, między rokiem 1934 a 1939, we współpracy ze słynnym filozofem Gabrielem Marcelem. Jest to pierwsza pozycja, w których prowansalski myśliciel mówiąc „pełnym głosem” dał się poznać jako przenikliwy krytyk kultury współczesnej.

W książce tej Thibon diagnosta postępuje jak typowy lekarz: po milczących oględzinach chorego stawia diagnozę i przepisuje lekarstwo. Lekarstwo to nie jest żadną mityczną szczepionką, która dopiero ma być odkryta – jest znane, tak jak dobrze znane jest utracone przez chorobę zdrowie. Tak jak zdrowie jest wcześniejsze od choroby, która jest jego brakiem, tak chrześcijaństwo jest wcześniejsze od swoich chorób: rygoryzmu, faryzeizmu, kwietyzmu, angelizmu...

Thibon nie zajmuje się tu jednak opisem jednostkowych wad poszczególnych ludzi, interesuje go „fizjologia społeczna”. Dostrzeżenie, jak przetrawione przez chrześcijaństwo choroby wiary stają się postawami napędzającymi życie społeczne i polityczne, stanowi na pewno wielką zasługę francuskiego filozofa.

Przedmowa
Jak każdy długotrwały i wpływowy prąd umysłowy oraz ideologia społeczno-polityczna i ekonomiczna, tak również liberalizm wytworzył w toku swojej kilkusetletniej już historii tyle różnych (a niekiedy wręcz wzajemnie przeczących sobie w podstawowych punktach) odmian, że na dobrą sprawę należałoby, pragnąc być ścisłym, mówić raczej w liczbie mnogiej o „liberalizmach", za każdym razem doprecyzowując stosownym przymiotnikiem przywoływaną odmianę. Z drugiej strony, mówimy po dawnemu „liberalizm" nie tylko przez wygodę i ekonomię słowa, ale wierząc, lub intuicyjnie przeczuwając, że przynajmniej większość z tych „strumieni" i „dorzeczy" stanowi tylko warianty jednego inwariantu doktrynalnego; że dadzą się one sprowadzić do, choćby najniższego, wspólnego mianownika, stanowiącego „liberalne minimum".

TEMAT NUMERU: NACJONALIZM A PAŃSTWO

W najnowszym numerze Polityki Narodowej:

Polska 2050

TEMAT NUMERU: POLSKA PRZYSZŁOŚCI

Miłosz Wyszkowski, Państwo narodowe i modernizacja. O alternatywę dla liberalnego wariantu nowoczesności

Damian Adamus, Wyzwania nowej ery. Refleksje wokół przyszłości Polski i Europy

Patryk Okoniewski, Hiper-rasizm i post-kapitalizm, czyli korporacyjni nadludzie

Michał Karpiński, Robotyzacja zamiast imigracji

Patryk Okoniewski, Bezrobocie w epoce maszyny-kompozytora

Bartosz Biernat, Człowiek. Genetycznie Modyfikowany Organizm

Łukasz Moczydłowski, Czym jest chrześcijański transhumanizm?

Michał Goliński, Upadek narodów europejskich z perspektywy socjobiologii

Jan Hucuł, Nacjonalizm wobec feminizmu. Wojna o dusze kobiet

Tomasz Bohusz, Ekologiczna awersja prawicy

Zuzanna Trela, Polska energetyka 2050. Szansa na rozwój atomu w kraju nad Wisłą?

Adrian Zimny, Kosmopolityka. W przededniu ery nowych wielkich odkryć

SPOŁECZNIE I POLITYCZNIE

Ernest Korus, Solidaryzm społeczny. Podstawy zagadnienia

Andrzej Bieda, Wojsko w programach i publicystyce ugrupowań narodowych w III RP

Przemysław Zalewski, Zmiany w narodowej polityce obronnej

MIĘDZYNARODOWO

Kacper Kita, Charles de Gaulle – ostatni wielki Francuz?

Rafał Buca, Erozja frankizmu. Jak upadała narodowo-katolicka Hiszpania

Wiesław Bator, Socjoetniczne i historyczne inspiracje polityki Viktora Orbána. Część I

TOŻSAMOŚCIOWO

Wojciech Niedzielko, Ku katolickiej teologii narodowości

Dawid Dynarowski, Heglizm i jego interpretacje

Wszerad Kowalski, Eksperyment neoslawistyczny endecji i jego irredentystyczna krytyka

Adam Szabelak, Imperializm, nacjonalizm, uniwersalizm. Myśl Andrzeja Trzebińskiego

Bogumił Grott, Jan Stachniuk jako kontestator ideologii młodej generacji ruchu narodowego

KULTURALNIE

Barnaba Matusz, Odyss. „Homobiografia” i narodowy przełom Karola Szymanowskiego

Barnim Regalica, Spowiedź bezgrzesznego

RECENZYJNIE

Adam Szabelak, „Cham niezbuntowany” Ziemkiewicza

Konrad Smuniewski, Państwo narodowe i jego wrogowie

Jakub Siemiątkowski, Niemcy, Rosja i Naczelnik Państwa. Głos w sprawie polityki zagranicznej Piłsudskiego

Jakub Siemiątkowski, Narodowcy i totalizm

Bogumił Grott, Zbrodnia i grabież. Zagrożenie niemieckie wczoraj i dziś

Tomasz Szczepański, Lokalny wymiar ludobójstwa. Upamiętnienie ofiar zbrodni katyńskiej

Tomasz Szczepański, „Rewolucja bez rewolucji” Leszka Moczulskiego – refleksje po 40 latach

Książka Umiejętność rządzenia i rozkazywania dotyczy szlachetnej sztuki sprawowania władzy. Władzy, która nie polega na manipulacji, demagogii i stosowaniu technik inżynierii społecznej, lecz na rozumnym i wolnym braniu odpowiedzialności za dobro wspólne. Ta odpowiedzialność – za dobro rodziny, narodu, wspólnoty miejsca i pracy – każe umiejętnie wymagać od siebie i od innych. Niestety, przez lata komunistycznego, a obecnie liberalnego wychowania, straciliśmy umiejętność roztropnego wydawania poleceń i skutecznego ich egzekwowania. Dlatego warto sięgnąć po Umiejętność rządzenia i rozkazywania – doskonały, zwięzły i przejrzysty poradnik kształcenia rozumu i woli, by jak najlepiej rządzić sobą i innymi.