Jak zostałem milionerem - Jan M. Fijor

Zaczepiłem się na chwilę, jako barman w „polskiej” tawernie, której współwłaścicielem był mój kumpel ze studiów. Niestety, od czasu wspólnego „waletowania” w akademiku, kolega zmienił się nie do poznania, praca u niego była koszmarem, tym bardziej, że płacił grosze – 2 dol. na godzinę. Barman żyje co prawda z napiwków, ale tam akurat napiwków nie było. Na szczęście, mniej więcej po miesiącu, w pojawił się w tawernie Richard, Polak, który właśnie otworzył restaurację w chicagowskim downtown i poszukiwał barmana. Po kilku słowach rozmowy, uznał, że znalazł go we mnie. Równocześnie z posadą barmana w eleganckiej restauracji „Pelican’s catch”, dostałem pracę korektora w Dzienniku Związkowym, jednym z najstarszych pism polonijnych. Za namową szwagra, a także pod wpływem p. Sheldona Gooda, właściciela agencji pośrednictwa nieruchomości, którą w weekendy sprzątałem, zapisałem się na kurs pośredników od nieruchomości. Wstawałem więc o 4 nad ranem, jechałem do redakcji Związkowego, kończyłem pracę o 12,30 i biegłem na kurs. We wtorek, piątek i w sobotę od 17.00 do rana pracowałem jako barman. Dzięki intensywnemu wydzielaniu adrenaliny, wywołanemu strachem przed śmiercią głodową, udawało mi się taki rozkład zajęć dość płynnie realizować. Człowiek wiele potrafi, zwłaszcza jeśli musi. Myślę, że gdyby w Polsce – w miejsce zasiłków dla bezrobotnych – wprowadzono kary za pozostawanie bez pracy, albo jakiś inny ostry, lecz naturalny przymus, mielibyśmy dwucyfrowy wzrost PKB i znacznie niższe bezrobocie. Do podobnych rezultatów doprowadziłaby likwidacja ZUS, funduszy socjalnych, zup regeneracyjnych i innych absurdalnych pomysłów lewicy, na które nieświadomy lud pracy daje się nabierać. /Fragment książki/