Czy ta walka miała sens? Z punktu widzenia militarnego zapewne nie. Od początku skazana ona bowiem była na klęskę. A jednak po latach wydała ona owoce. Chce się powiedzieć: szkoda, że tak późno. Bo choć runął blok komunistyczny, trzeba było jeszcze wiele lat czekać, by wydobyć ich na powierzchnię – nie tylko z ziemi, w której spoczęły ich ciała, ale przede wszystkim ze zbiorowej niepamięci.

„Współzależność zawrotnych karier i związków z obcymi dworami, to nić przewodnia naszych dziejów – szczególnie grubo szyta w czasach awarii i upadku państwa.”

Grzegorz Braun

“Aktem założycielskim III Rzeczyspospolitej była umowa okrągłego stołu, gdzie odegrano przedstawienie o pokojowym przekazaniu władzy. Realizacja tego porozumienia dostarczała mimowolnych elementów komicznych, kiedy to pani Joanna Szczepkowska oznajmiła, iż „upadł komunizm” – a ilustracją tego upadku był wybór przywódcy tych „upadłych” komunistów, herszta stanu wojennego, generała Wojciecha Jaruzelskiego na prezydenta „wolnej Polski”.“

Stanisław Michalkiewicz

„(…)Godzi się tutaj zauważyć, iż śmieszne i bezzasadne jest przeciwstawianie sobie komunizmu i nazizmu jako – odpowiednio – skrajnej lewicy i “skrajnej prawicy”. Otóż prawica z natury swojej nie może być skrajna, ponieważ jest ona z założenia tradycyjna i konserwatywna, kultywująca organiczny rozwój w świecie odwiecznych wartości. Skrajną natomiast z natury jest wszelkiej maści rewolucyjna lewica.”

Ksiądz Roman Kneblewski

Czy na pewno nie ma alternatywy

Gdy przyjrzymy się zaciekłym sporom towarzyszącym, jakie toczyli ze sobą Józef Piłsudski i Roman Dmowski, czy toczonym później – w okresie międzywojennym, to w centrum dyskursu zawsze pozostawała Polska, a pragnienie, by cieszyła się ona pełną  suwerennością i podmiotowością, było poza wszelką dyskusją. Odkąd w roku 1989 runął Związek Radziecki, a „obóz państw socjalistycznych”, który miał trwać po wieczne czasy, z dnia na dzień zawalił się, niczym domek z kart, troską polskich polityków, bez względu na reprezentowaną opcję polityczną, było pragnienie, byśmy – jako kraj – schowali się za czyimiś plecami. Za kimś, kto weźmie nas w opiekę i się o nas zatroszczy.

Wstępując do NATO, a następnie do Unii Europejskiej, polscy politycy nie tylko nie  stawialiśmy żadnych warunków brzegowych, ale wręcz licytowali się w zapewnieniach, jak wielkim zaszczytem będzie dla nas, gdy dopuszczeni zechcą nas do siebie przyjąć. Nic też dziwnego, że jesteśmy traktowani jako ci, którzy nie mają prawa, by  czegokolwiek żądać czy oczekiwać, a gdy ktoś nieśmiało się o coś upomni, od razu jest strofowany, przy czym głosy przywołujące takiego kogoś do porządku płyną nie tylko zza granicy, ale jeszcze donośniej rozbrzmiewają w kraju. Nieważne, czy rzecz dotyczy polityków obecnego obozu władzy, czy tzw. „totalnej opozycji”, zgodnie deklarują oni, że dla naszego członkostwa w Unii Europejskiej nie ma alternatywy. A skoro politycy w Berlinie czy Brukseli to słyszą, to tym bardziej utwierdzają się w przekonaniu, że Polskę można traktować po macoszemu. Ale czy na pewno nie ma alternatywy? O to między innymi zapytaliśmy naszych publicystów, którzy dzielą się na naszych łamach swoimi przemyśleniami… 

—Wojciech Kempa

Może nie jest jeszcze za późno?

Kiedy pojawiłem się na tym świecie, ludność Afryki liczyła 330 milionów ludzi, Europę zamieszkiwało wówczas o 300 milionów osób więcej. Od tamtej pory liczba ludności Czarnego Lądu wzrosła o ponad miliard, podczas gdy na Starym Kontynencie raptem o 100 milionów – i to pomimo masowego napływu do Europy imigrantów z Afryki i Azji.

Nic też nie wskazuje na to, by te tendencje miały się w najbliższych latach odwrócić – o ile bowiem średnia wieku mieszkańca Afryki to obecnie niespełna 24 lata, to przeciętny Europejczyk jest o dwadzieścia lat starszy. Przy tym tę średnią i tak „zaniżają” osoby pochodzenia afrykańskiego i azjatyckiego – imigranci i ich potomkowie.

Wszystko to dzieje się w sytuacji, gdy w Europie od dziesięcioleci panuje pokój, z rzadka przerywany lokalnymi konfliktami zbrojnymi, podczas gdy w Afryce czy w Azji wojny i konflikty zbrojne w ostatnich dziesięcioleciach pochłonęły dziesiątki milionów istnień ludzkich.

Sto – dwieście lat temu sytuacja była odwrotna. Przeciętna europejska rodzina miała wtedy sześcioro, ośmioro, dziesięcioro dzieci. To dlatego europejczycy, w poszukiwaniu przestrzeni życiowej, zasiedlali inne kontynenty.

Ale tak jak wtedy Europejczycy kolonizowali Afrykę czy Azję, tak dziś Azjaci i Afrykańczycy kolonizują starzejącą się Europę, w której królują dziś egoizm i wygodnictwo, gdzie wychowywanie dziecka traktowane jest coraz częściej jako przeszkoda na drodze do samorealizacji. Czy więc cywilizacje europejskie, a wraz z nimi i nasza, skazane są na zagładę?

W Polsce te destrukcyjne procesy nie są tak zaawansowane jak na Zachodzie, ale i do nas docierają one z ogromną siłą. Czy jesteśmy to w stanie jeszcze jakoś odwrócić? Czy jesteśmy w stanie uniknąć katastrofy, na którą Europa Zachodnia zdaje się być skazana?

Przebudzenie może okazać się bardzo bolesne

Odkąd pamiętam, ciągle słyszałem o naszym fatalnym położeniu geopolitycznym, które skazuje nas na bycie słabym i zależnym od innych. To nic, że będąc w tym samym miejscu byliśmy ongiś mocarstwem i nasze położenie geograficzne jakoś temu nie stanęło na drodze. Jesteśmy w takim miejscu, w którym skazani jesteśmy na bezsilność – słyszałem na każdym kroku. Polacy tak w to uwierzyli, że gdy na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych nastał czas wyjątkowej koniunktury, myśmy ten okres przespali…

Dziś Niemcy trzęsą Europą, a Rosja pod rządami Putina stara się nawiązać do mocarstwowych tradycji. Ale w mojej ocenie to wcale nie Niemcy i Rosja, choć wielce denerwujący jest ich protekcjonalny stosunek do Polski, są dziś dla nas głównym zagrożeniem (co wcale nie oznacza, że tego rodzaju zagrożenie całkowicie odrzucam lub lekceważę). Największe zagrożenie widzę jednak w dwóch czynnikach, z których jeden ma charakter wewnętrzny, a drugi zewnętrzny, przy czym pozostają one w ścisłym ze sobą związku.

Z jednej strony to kult egoizmu i hedonizmu. Człowiek ma koncentrować się wyłącznie na zaspokajaniu swoich zachcianek, ma „używać życia” i dążyć do samorealizacji. Kariera zawodowa, gromadzenie dóbr materialnych, poklask, zdrowie, uroda, zaspokajanie najwymyślniejszych pragnień seksualnych i wszelkich innych – to ma być celem życia, Trzeba więc odrzucić wszystko, co nas „ogranicza”, a więc przede wszystkim Boga oraz bliskie i trwałe relacje z innymi ludźmi. A kto się z tym nie zgadza, jest wstecznikiem, którego trzeba sprowadzić na właściwą drogę, albo zaszczuć i zniszczyć. Do czego to prowadzi? Jednym z tego skutków jest kryzys demograficzny.

A gdy u nas zaostrza się kryzys demograficzny, do naszych bram coraz intensywniej dobijają się ci, u których takie zjawisko nie występuje. W obliczu starzenia się społeczeństwa imigracja zdaje się być dla wielu, zwłaszcza przedsiębiorców, którzy borykają się z brakiem rąk do pracy, jedynym wyjściem z sytuacji. Ale na dłuższą metę to się musi skończyć w jeden sposób…

Wydarzenia w Syrii i w Libii, połączone z narastającym kryzysem migracyjnym, powinny nam uzmysłowić, że złudna może okazać się wiara, że wojny w Europie to już przeszłość, która odeszła raz na zawsze. Przebudzenie może okazać się bardzo bolesne.

Wojciech Kempa

W roku 1968 amerykańscy naukowcy zainicjowali eksperyment na myszach. Polegał on na tym, iż ośmiu myszkom zapewniono idealne warunki do życia. Miały one nieograniczony dostęp do pożywienia, wody i materiałów do budowy gniazd. Z ich środowiska usunięto wszystkie drapieżniki, a także zapewniono im opiekę medyczną, by uchronić populację przed chorobami zakaźnymi.

I o ile początkowo myszy zaczęły się szybko rozmnażać, to już w którymś kolejnym pokoleniu pojawiły się pierwsze anomalie. Brak wyzwań, takich jak drapieżniki, powodował zanikanie u samców podstawowego instynktu przetrwania. Myszy zaczynały dziwnie się zachowywać, z czasem poczęły w nich zanikać naturalne odruchy, a nawet zainteresowanie płcią przeciwną.

Powszechny stał się homoseksualizm, czy raczej myszoseksualizm, przez co zaczęło się rodzić coraz mniej myszek. Zarazem zaczął zanikać instynkt rodzicielski, przez co coraz więcej młodych pozbawionych opieki rodzicielskiej po prostu umierało. Po czterech latach od rozpoczęcia eksperymentu zdechła ostatnia mysz z całej – w pewnym momencie bardzo licznej – populacji…

A czy ludzie, zwłaszcza gdy odrzucą Boga, różnią się tak bardzo od owych myszy? Czy mieszkańcom Europy Zachodniej, a także Północnej Ameryki, wzrastającym w dobrobycie i poczuciu bezpieczeństwa, któremu zdaje się nic nie zagrażać, nie grozi podzielenie losu owych myszy? I czy rzecz dotyczy tylko Zachodu, czy może i nas może to dotknąć?

Europejczycy już dano przestali się rozmnażać w tempie umożliwiającym prostą zastępowalność pokoleń. Lekarstwem na kryzys demograficzny i nieuchronne starzenie się społeczeństw miała być imigracja, nad którą to rządy zdążyły już stracić kontrolę. Dziś jesteśmy w sytuacji, gdy przybysze, zahartowani trudami życia, zaczynają narzucać swoje porządki wychowanym w cieplarnianych warunkach tubylcom, czego symbolem stał się w ostatnim czasie ruch Black Lives Matter.

Wszystko wskazuje na to, że dla cywilizacji zachodniej nie ma już ratunku. A w którym miejscu w związku z tym my jesteśmy?

Wojciech Kempa

Wstęp – W. Kempa2

Wstęp– P. Holocher2

Rzecz o dekadencji – R. Patlewicz3

W obronie cywilizacji łacińskiej – S. Michalkiewicz5

Koniec Zachodu – J. Żaryn9

Czy cywilizację zachodnią czeka zagłada? – K. Łuksza11

Lenin. Bojownik o wolność i demokrację! – M. Murgrabia13

Świat upada – P. Koszecki16

W cieniu Fausta – M. Guzy18

Walka o pomniki to walka o zbiorową pamięć – J. Zgierski21

Nieznajomość rzeczy,które powinny być znane, jest grzechem – D. Rogulka23

O pewnej maksymie i kilku analogiach – P. Madaliński25

Zniszczyć Polskę – W. Osadczy27

Martwe przepisyi martwe dzieci – P. Kubala30

Historiozofia łacińska w zarysie – J. Gałązka33

Czy cywilizację zachodnią czeka zagłada? – P. Boroń37

Władysław Waza i Kozacy – R. Sikora42

Filozofia motłochu – A. Mandrela47

Kto wie, czy było tak…? – J. Tydda49

Zagadnienie rozpadu Federacji Rosyjskiej w oglądzie rosyjskim, amerykańskim i polskim – K. Frąckiewicz53

Odrobina piękna w czasach zagłady – M. Cywińska66

Ponura rzeczywistość Polin – T. Cukiernik69

Wiersze Michała Kaczmarka71

ŁOWCA JELENI(cz. 4) – A. Żurek73

SROKOWSKI TWORZY NOWE SPOJRZENIE NA KULTURĘ – E. Śnieżkowska-Bielak78

Ze świata 007 do rzeczywistości (post)pandemicznej – S. Dziekoński81

„Ich habe żabe” – L. Posłuszny83

Recenzja filmu „Mp. Adama i Ewy” – A. Żabierek86

Okultyzm zinstytucjonalizowany – M. Murgrabia88

Mościska vs ustawa oświatowakontra głosy z Polski – M. Pyż90

Kuszenie nowoczesnego człowieka – ks. dr Jan Stepa 92

Prenumerata roczna96

Czy Europa padnie łupem muzułmanów?

            Mający się ku końcowi rok 2020 obfitował w ważne wydarzenia, które w dłuższej perspektywie mogą okazać się brzemienne w skutki, przy czym wcale nie mam tu na myśli tego, co w sposób szczególny przykuwało uwagę opinii publicznej, jak pandemia wywołana przez koronawirusa, ale ekspansję dwóch wizji świata, które skutecznie unicestwiają cywilizacyjny dorobek Europy. Z jednej strony jest to postępująca dekadencja, która zresztą trawi społeczeństwa nie tylko Europy, ale także Ameryki Północnej oraz azjatyckiej części Rosji, Chin, Japonii i Korei Południowej, z drugiej zaś – przeżywający renesans islam.

            Większość Polaków przekonana jest, że dopiero co zakończona wojna, którą stoczył turecki Azerbejdżan z chrześcijańską Armenią, to rzecz rozgrywająca się gdzieś bardzo daleko, która nas w żaden sposób nie dotyczy. Nic bardziej błędnego. Bo co takiego sprawiło, że Armenia, która niespełna trzy dekady temu odniosła nad Azerbejdżanem spektakularne zwycięstwo, teraz została wręcz zmiażdżona? Otóż układ sił w regionie zmienił się w międzyczasie diametralnie. Dość powiedzieć, że ludność Armenii skurczyła się w tym okresie o kilkaset tysięcy osób, podczas gdy ludność Azerbejdżanu wrosła o prawie 3 miliony.

            Nie wojny i kataklizmy bowiem, ale przemiany kulturowe skutkujące upadkiem moralnym i kryzysem demograficznym sprawiły, iż Europa stała się dziś łatwym łupem dla muzułmanów. Procesy, które do tego doprowadziły, zapoczątkowane zostały w czasach dość odległych, przy czym stopniowo, z pokolenia na pokolenie, nabierały one rozpędu. Europejczycy są dziś rozbrojeni, przede wszystkim jednak moralnie. Zupełnie inaczej rzecz się ma z muzułmanami. Czy więc Europa padnie łupem muzułmanów?

Wojciech Kempa