Podręcznik dla Ministrantów służących w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego - Ks. Martin Ramm FSSP

Co znajdziemy w książce?

Książka zawiera objaśnienia następujących ceremonii: Msza św. Cicha z jednym lub dwoma ministrantami, Msza Święta śpiewana z dwoma ministrantami, uproszczona liturgia Mszy Świętej śpiewanej ze świecami i kadzidłem, ale bez ceremoniarza. Liturgie te stanowią kilka pierwszych rodzajów Najświętszej Ofiary, które – według ks. Martina Ramma – wymagają posługi liturgicznej.

Jak kształtowały się czynności posługi liturgicznej wykonywane przez ministrantów

Początkowo w tzw. Mszy rzymskiej służyć mogli jedynie duchowni. Z biegiem czasu w parafiach zaczęło jednak brakować akolitów, czy też jakichkolwiek członków niższego kleru, dlatego też lokalne synody dopuściły możliwość przystępowania do ołtarza osobom świeckim. Watykan nie był przychylny tego typu praktykom, jednak w końcu, za sprawą „Sacrosanctum Concilium” (soborowej Konstytucji o Liturgii Świętej), wydał zalecenie, by chłopcy – także Ci bez tonsury i święceń niższych – służyli jako ministranci.

Msza w nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego

- Liturgia Mszy św. w Nadzwyczajnej Formie Rytu Rzymskiego jest celebrą znacząco różniącą się od nowej formy obrzędów mszalnych. Cisza, język łaciński, zwrócenie się kapłana versus Deum są cechami, które można przypisać do obydwu liturgii rytu rzymskiego, lecz za pomocą tych określeń wskazuje się raczej na starą liturgię, która do 1970 r. była jedyną Mszą św. rytu rzymskiego. Wiele starszych osób wspomina, że wówczas nazywano ją po prostu „Mszą rzymską”. Przez wieki do tej liturgii mogli służyć jedynie duchowni. Oprócz diakona i subdiakona, którzy byli przedstawicielami kleru wyższego, do Najświętszej Ofiary posługiwali także akolici, egzorcyści, lektorzy i ostiariusze. Spośród tej grupy hierarchii kościelnej najważniejsze zadania spełniali akolici. To właśnie oni, na co trafnie zwraca uwagę św. Tomasz z Akwinu, przynosili materię sakramentu do ołtarza.

- ze wstępu