Protokoły mędrców Syjonu

Protokoły mędrców Syjonu to książka opisująca tajny spisek mający na celu zdobycie władzy nad światem w myśl „cel uświęca środki” – autorstwo tego tekstu przypisuje się żydowskiej społeczności.

Kto napisał Protokoły mędrców Syjonu?

Autorstwo Protokołów mędrców Syjonu przypisuje się żydom, lecz wielu historyków jest zdania, że to fałszywka stworzona po to, by wzbudzić niechęć do tej społeczności. Choć nie ma wystarczających dowodów na to, że teksty te rzeczywiście napisał „naród wybrany”, to jednak zbyt wiele ujętych tam sformułowań i norm postępowania uwidacznia się w tym, co reprezentują swoją postawą żydzi. Bez względu więc na to, czy rzeczywiście napisali ją żydzi czy też nie, obrazuje ona w sposób dosadny mechanizm ich działania i to, czym się kierują.

Książka ta wzbudza niemałe kontrowersje – co więc zawiera? Protokoły mędrców Syjonu to zbiór 24 dokumentów przedstawiających plan zdobycia władzy nad światem poprzez kontrolę nad mediami, finansami, międzynarodową polityką, a także wykorzystywaniem wojen do osiągania konkretnych celów.

Oto tekst jednego z protokołów:

§ 1. Prawo składania próśb i projektów
Nie pozwalając na samodzielne zajmowanie się polityką, będziemy natomiast popierali wszelkie podania i petycje, podające do uznania rządu różne projekty polepszenia bytu narodu: ujawni nam to braki lub kaprysy naszych poddanych, na które będziemy odpowiadali wykonaniem lub uzasadnionym odrzuceniem, które uwidoczni krótkowzroczność osoby mylnie rozumującej.
§ 2. Intrygi
Intrygi nie są czymś innym, jak szczekaniem pieska na słonia. W oczach rządu dobrze zorganizowanego pod względem społecznym, nie zaś policyjnym, piesek szczeka na słonia, nie uświadamiając sobie jego siły i powagi. Wystarcza na przykładzie wybitnym okazać doniosłość tych dwu czynników – a wkrótce pieski przestaną szczekać. Będą nawet kręciły ogonami na widok słonia.
§ 3. Sposób sądzenia przestępstw politycznych
Chcąc przestępców politycznych pozbawić nimbu dzielności, będziemy ich sadzali na ławie oskarżonych obok złodziejów, zabójców oraz innych brudnych i wstrętnych przestępców. Wówczas w umysłach ogółu zjednoczy się pojęcie takich przestępstw z haniebnością wszystkich innych. W ten sposób wszystkie będą jednakowo pogardzane.
§ 4. Cel sławienia przestępstw politycznych
Usiłowaliśmy i, o ile mi się zdaje, osiągnęliśmy to, że goje nie odgadli takiego sposobu walki z intrygami. W tym celu w prasie i przemówieniach, a pośrednio nawet w rozsądnie ułożonych podręcznikach historii, reklamowaliśmy męczeństwo przestępców politycznych, poniesione za ideę pomyślności powszechnej. Reklama ta powiększyła szeregi wolnomyślnych i znęciła gojów do szeregów naszego inwentarza żywego.