Jakobini - Teodor Jeske-Choiński

Teodor Jeske-Choiński w barwnej, epickiej opowieści kreśli dramatyczne losy bohaterów wplątanych w chyba największy konflikt średniowiecza – zmagania króla i przyszłego cesarza Henryka IV z papieżem i przyszłym świętym Grzegorzem VII o kształt katolickiej Europy.

Połowa XVI wieku. Rzeczpospolita u szczytu swej chwały. Skutecznie – bo dyplomatycznie i zbrojnie – dbająca o przyjaźń swych sąsiadów.

Jeske-Choiński w porywającym stylu ukazuje potęgę Rzeczpospolitej, siłę jej możnych panów, wielkość husarii, wolność i swawolę szlachty oraz narastające spory religijne trawiące chrześcijaństwo.

Teodor Józef Fryderyk Jeske-Choiński — intelektualista, pisarz i historyk, publicysta konserwatywny, krytyk teatralny i literacki urodził się 27 lutego 1854 r. w Pleszewie (Wielkopolska). Uczęszczał do gimnazjów klasycznych w Śremie i Poznaniu. Studia inżynierskie odbywał na politechnice we Wrocławiu, filozoficzne na uniwersytecie w Pradze, a literaturoznawcze w Wiedniu.

Po studiach zamieszkał w Warszawie, gdzie przez krótki okres współpracował ze środowiskiem pozytywistów. W tym czasie zamieszczał artykuły m.in. w „Przeglądzie Tygodniowym”, „Ateneum” i „Nowinach”. Na początku lat osiemdziesiątych XIX wieku dokonał wyraźnego zwrotu w poglądach, stając się czołowym publicystą obozu młodych konserwatystów. Pisał w takich gazetach, jak „Niwa”, „Słowo”, „Wiek”, „Rola”. W 1889 r. zamieszkał w Paryżu, pisując stamtąd artykuły do warszawskiego pisma „Wędrowiec”. W 1910 r. przeprowadził się do Lwowa i tam do 1914 r. redagował „Kronikę Powszechną”, a także był redaktorem serii wydawniczej „Biblioteki Dzieł Wyborowych” przybliżającej polskiemu czytelnikowi dorobek literatury światowej. W latach 1914-1915 przebywał w Wiedniu, po czym powrócił do Warszawy. Zmarł w Warszawie 14 kwietnia 1920 r.

Teodor Jeske-Choiński jest autorem około trzydziestu powieści, dramatów i nowel o tematyce historycznej i współczesnej. W swoich dziełach zwracał uwagę na więzi łączące starożytną cywilizację antyczną z cywilizacją chrześcijańską, natomiast przemiany w życiu społecznym i kulturalnym XIX i XX wiecznej Europy porównywał do czasów upadku starożytnego Imperium Rzymskiego.

W poglądach politycznych był konserwatystą, którego światopogląd ewoluował ku nacjonalizmowi, pozostając w wyraźnej opozycji do dominującej wówczas opcji konserwatywno-ugodowej. Jak sam napisał po latach, jego program był tożsamy z tym, który prezentowała prawica narodowo-demokratyczna.

Był jednym z pierwszych polskich intelektualistów, którzy zwrócili uwagę na problematykę żydowską. Podejmował tę tematykę w książkach: Poznaj Żyda (1912), Historia Żydów w Polsce (1919) i in. Jego stosunek do Żydów był zdecydowanie niechętny, wyrażający się w przekonaniu o konieczności obrony cywilizacji chrześcijańskiej przed rozkładową działalnością społeczności żydowskiej.  

W 1951 r. wszystkie jego utwory zostały wycofane z polskich bibliotek oraz objęte cenzurą.

Teodor Jeske-Choiński pozostaje nadal pisarzem w Polsce niemal zapomnianym.

Spis treści

1. Dekadentyzm rzymski
   II. Dekadentyzm nowoczesny
   III. Dekadentyzm w literaturze francuskiej — Karol Baudelaire
   IV. Paweł Verlaine — Maurycy Rolliant — Jan Richepin
   V. Dekadenci — symboliści francuscy
   VI. Maurycy Maeterlinck
   VII. Dekadentyzm w powieści francuskiej
   VIII. Dekadentyzm w filozofii
   IX. Dekadentyzm polski — Stanisław Przybyszewski