Księga win Judy (porachunki niemieckie) - Wilhelm Meister (Paul Bang)

Napisana w 1919 roku przez Paula Banga , pod pseudonimem Wilhelm Meister, Księga win Judy (która zresztą stała się bestsellerem i doczekała się aż 8 wydań!) nie będzie dla polskiego czytelnika lekturą łatwą, a to z kilku powodów. Została napisana przez Niemca i dla Niemców, w określonych realiach historycznych, tuż po klęsce wojennej i upokorzeniu Niemiec przez traktat pokojowy. Nie brakuje w niej typowo niemieckiego poczucia wyższości, chociaż dużo częściej czytamy o wielkim upokorzeniu i głupocie narodu niemieckiego. Przywoływane autorytety dla Polaka są często obce i nierzadko wręcz stojące w sprzeczności z naszym interesem narodowym i religią. Uznajemy jednak, że książka zasługuje na uwagę, że pewien snop światła musi być rzucony na sprawę żydowską w Niemczech, zwłaszcza, że jak pisze autor – „Cel ostateczny Judy leży poza granicami jak naszego, tak i wszelkiego innego państwa; jest on nie tylko międzypaństwowy, ale i nadpaństwowy, to wynika z wyraźnej woli potęgi narodu, który czuje się teraz jak i dawniej wybranym. Celem jest panowanie nad światem samo w sobie. Już Benjamin D’israeli, wielki mędrzec, oświadczył: „Światem rządzą całkiem inni ludzie, niż sądzą nie stojący za kulisami”.

Przy okazji, warto zwrócić uwagę na inną rzecz. Żydzi talmudyczni przez wieki walczyli z krzyżem, z krzyżem w cieniu którego – mimo swoich licznych zdrad i rasistowskiej, talmudycznej nienawiści – niejednokrotnie znajdowali schronienie przed gniewem ludu.  W III Rzeszy krzyż zniknął, został zastąpiony przez pogańskiego, lewicowo-nacjonalistycznego potwora, dla którego pojęcie miłosierdzia i współczucia dla obcych nie istniało (zupełnie tak jak u Żydów opierających swą moralność o Talmud. (Hitler zresztą nie wymyślił niczego nowego – obrócił on talmudyczną nienawiść w kierunku swych wrogów, a z Niemców uczynił nadludzi).

Bożyszcze socjalistów, przechrzczony Żyd, Heinrich Heine już w 1834 roku pisał proroczo: „Myśl poprzedza działanie, tak jak błyskawica poprzedza grzmot. Niemiecki grzmot ma prawdziwie germański charakter; nie jest zbyt zwinny, ale porusza się ciężko. Jednak nadejdzie i kiedy usłyszycie trzask, jakiego nie słyszano nigdy wcześniej w historii świata, wtedy będziecie wiedzieć, że niemiecki piorun wreszcie spadł. Na ten huk orły powietrzne padną martwe, a lwy na najodleglejszych pustyniach Afryki ukryją się w swoich królewskich jaskiniach. W Niemczech zostanie wystawiony spektakl, który sprawi, że rewolucja francuska będzie wyglądać jak niewinna idylla”.

Spis treści:

SŁOWO OD Magna Polonia 7
OD WYDAWCÓW (Z roku 1922) 11
PRZEDMOWA DO 1-GO WYDANIA 13
OD TŁUMACZA 17
I. Hańba 19
II. Judasz 24
III. Zwycięstwo żydów 33
IV. Juda przed wojną 37
V. Zaraza dusz 41
VI. Kościół i Szkoła 47
VII. Teatr. Sztuka. Literatura 58
VIII. Zaraza polityczna 67
IX. Reprezentacja ludu 84
X. Rząd 114
XI. Cesarz 124
XII. Zaraza gospodarcza 134
XIII. Wielkie finanse 143
XIV. Socjalizacja 149
XV. Zaraza prasowa. 156
XVI. Panjuda (Alljudaan) 173
XVII. Proroctwo 179
XVIII. Anglia 187
XIX. Ameryka 192
XX. Francja 197
XXI. Austro – Węgry 201
XXII. Fabryka kłamstw i „Trzystu” 208
XXIII. Związki 214
XXIV. Gwiazda Judy 216
XXV. U całunu Zygfryda 234
XXVI. Zmartwychwstanie 236
XXVII. Wyzwolenie 239