Nowenna za wstawiennictwem Charbela Świętego Pustelnika

W Internecie, w telewizji, w dyskusjach ze znajomymi spotykamy się z ciężkimi zarzutami dotyczącymi postępowania ludzi Kościoła w trakcie Jego dwutysiącletniej historii.

Czy wszystkie są fałszywe? Zapewne nie. Wszak już w pierwszym „seminarium duchownym”, jakie prowadził Jezus dla swoich dwunastu apostołów, w chwili próby jeden z nich Go zdradził, a dziesięciu następnych uciekło. Kościół tworzą nie tylko święci.

Z drugiej strony nietrudno zauważyć, że zarzuty wobec dziejów Kościoła są wyolbrzymiane. Widzę to szczególnie dziś, po zakończeniu pisania tej książki, po zbadaniu 231 historycznych zarzutów. Starałem się to zrobić najdokładniej, zachowując obiektywizm (czy mi się to udało, ocenią Czytelnicy). Wiedziałem, że oskarżyciele mają skłonność do przesady, ale muszę przyznać, że skala antykościelnych przekłamań mnie zaskoczyła. Fakty są przekręcane, liczby wymyślane, zaniedbywany jest kontekst, a zdarza się i to, że oskarżyciele przypisują Kościołowi swoje własne winy!

Ten wybitny intelektualista, pisarz, autor słynnej Utopii, filozof, jeden z czołowych przedstawicieli an­gielskiego renesansu i przyjaciel wielkiego Erazma z Rotterdamu był jednocześnie politykiem i kanclerzem królestwa. W 1535 roku odmówił uznania zwierzchnictwa króla Anglii nad Kościołem.  Wcześniej długo studiował i medy­tował, głęboko się modlił − aż nabył niezbitego przekonania, że skła­dając wymagany podpis, wyprze się wiary. Przed Komisją Lordów oświadczył: „Uważam, że każdy człowiek winien postąpić zgodnie z własnym sumieniem. I szczerze myślę, że by­łoby dobrze, gdyby i mi pozwolono postąpić zgodnie z moim”.