Myśląc o Polsce - Dariusz Maciej Grabowski

... W latach 80-tych pracowałem w winnicy, w winiarskim okręgu Beaujolais, we Francji. Winorośl obrodziła wyjątkowo obficie. Właściciel polecił nam, byśmy zbierali tylko najdorodniejsze kiście, zaś wszystkie pozostałe obcinali i rzucali na ziemię. Zmarnowaliśmy w ten sposób co najmniej połowę winogron. Kiedy zapytałem patrona, dlaczego kazał nam to robić, wyjaśnił mi, że ustalona została urzędowa, maksymalna wydajność winnic na 50 hl wina z hektara, a jeśli ktoś próbowałby ją przekroczyć, narażał się na surowe kary. Te restrykcje były rezultatem ustaleń dokonanych w Komisji Europejskiej...  

W lutym 2018 r. Polska padła ofiarą zaplanowanej i skoordynowanej agresji, która obnażyła w sposób bezceremonialny brak profesjonalizmu polskich dyplomatów. Zatrważający brak zrozumienia, że sztuka dyplomacji jest przede wszystkim sztuką prowadzenia wojny i to bynajmniej nie w metaforycznym sensie tego słowa. Po przyjęciu przez Sejm nowelizacji ustawy o IPN, gdy izraelski ambasador zaatakował Polskę, do tego na jej własnym terytorium, w Auschwitz, w świetle jupiterów i w obecności polskiego premiera, gdy izraelski minister wywiadu obciążył odpowiedzialnością za holokaust cały naród polski, odgrażając się „my, Izraelczycy nigdy nie zapomnimy i nie wybaczymy”, gdy izraelski minister edukacji zapowiedział wprowadzenie we wszystkich szkołach zajęć o odpowiedzialności Polaków za holokaust, gdy przywódca izraelskiej opozycji ogłosił, że „były polskie obozy i żadne prawo tego nie zmieni”, jedyną odpowiedzią było zaskoczenie.