Podręcznik do kazań i nauk o Matce Bożej - Franciszek Walczyński

Autor przedsięwziął zaszczepianie prawdziwego nabożeństwa do Niepokalanej Matki Bożej w ludzkich sercach. W tym celu wykorzystywał wiele środków, angażując wszystkie swoje talenty i umiejętności, jako nauczyciel, wychowawca, muzyk, kompozytor, autor i wydawca. Jednym z takich środków jest opracowany przez niego podręcznik, przygotowany po to, aby dostarczyć treści do kazań i nauk dot. Maryi współbraciom kapłanom, którzy nie zawsze mają czas na studiowanie dzieł o Najśw. Maryi Pannie.

Powstało wyjątkowe opracowanie, solidnie ugruntowane w nauce katolickiej, a zarazem niezwykle jasno, prosto i praktycznie wyjaśniające i porządkujące zagadnienia dot. Matki Bożej i naszego zbawienia, w tym łaski, modlitwy, umartwienia, wytrwania, praktykowania poszczególnych cnót, celowego działania oraz współpracy z łaską.

Każdy z nas jest żeglarzem na otwartym morzu życia doczesnego; z łódką naszej duszy chcemy przybić do przystani niebios; w tym celu rozpinamy żagle naszych pragnień, którymi kierować ma wiatr woli Bożej; zaopatrujemy się na podróż zasobami chleba duchownego, którym jest słowo Boże i zasobami wody łask Bożych, które czerpiemy ze źródeł Sakramentalnych; pracujemy ciężko wiosłami dobrych uczynków; mamy kotwicę silnej nadziei, opartej na wszechmocy, dobroci i wierności Bożej; ale mimo to wśród wichrów i burzy toniemy niejednokrotnie; straszne to bowiem morze, ten zwodniczy świat i to życie nasze, pełne niebezpieczeństw; lada chwila grozi nam wieczna zagłada! Otóż wśród tej naszej niebezpiecznej żeglugi Maryja jest dla nas gwiazdą morską — gwiazdą naszego ratunku i bezpieczeństwa; na Maryję więc trzeba nam patrzeć ustawicznie, Maryję na pomoc przyzywać, aby uniknąć rozbicia. Stąd słusznie mówi św. Tomasz z Akwinu: „Maryja nosi imię gwiazdy morskiej, gdyż jak ta gwiazda żeglujących do portu, tak Maryja chrześcijan wiedzie do chwały”. [Fragment]
 
Człowiek różni się między innymi tym od nierozumnych istot, że cokolwiek poczyna, zawsze stawia sobie, a przynajmniej stawiać sobie powinien na myśli cel, do którego zmierza; przeciwnie zwierzę nie zastanawia się, nie patrzy na koniec, ale czyni to, do czego je wrodzona chęć, instynkt naturalny skłania.
Ta właśnie myśl i przedsięwzięcie, ten akt woli, którym się człowiek kieruje w sprawach swoich do pewnego celu, zwie się intencją. Jest to więc niejako wewnętrzna sprężyna działania, która jakąś czynność wywołuje, albo na nią wpływa; jest to jakby dusza każdej czynności, bo od niej zależy moralna wartość naszych czynności.
Niestety! My o tym warunku, od którego zależy cała wartość i owoc cnotliwego życia i dobrych naszych uczynków, od którego zależy i wiekuista nasza zapłata, bardzo często zapominamy; w życiu naszym cnotliwym, w spełnianiu dobrych uczynków więcej szukamy siebie i chwały swojej, aniżeli Boga i Jego chwały i tym sposobem krzywdzimy bardzo i Boga i siebie; wyrządzamy szkodę naszej duszy, a Panu Bogu ujmujemy chwały, która Mu się od nas słusznie należy. Nie zwracając zaś uwagi na brak tego warunku, należącego do istoty życia cnotliwego, możemy stracić wszystkie nasze zasługi na żywot wieczny i z próżnymi rękami stanąć na sądzie Bożym, i co za tym idzie, zamiast błogosławieństwa zyskać potępienie.
Aby tej szkody i tego nieszczęścia uniknąć, czego potrzeba?
Trzeba całe życie naszej duszy, wszystkie akty cnót otoczyć strażą dobrej intencji; dobrą intencją trzeba uświęcać wszystkie najdrobniejsze, na pozór mało lub nic nie znaczące sprawy codzienne, według polecenia św. Pawła Apostoła: „Czy jecie, czy pijecie, czy co innego czynicie, wszystko ku chwale Bożej czyńcie“ (I. Kor. 10, 31).
Tego uświęcania spraw naszych codziennych, tego ubezpieczenia cnót naszych i zapewnienia im wiekuistej nagrody za pomocą dobrej intencji uczy nas wymownie i bardzo praktycznie N. Maryja Panna, Matka nasza; dlatego udajmy się dzisiaj do Niej, jako Mistrzyni dobrej intencji i z Jej przykładu nauczmy się, jak mamy postępować by spełnić polecenie Pana Jezusa „tak niechaj świeci światłość wasza…“ [Fragmenty]

W niniejszym wznowieniu dokonano nieznacznych poprawek wg zasad współczesnej ortografii Końcówki niektórych wyrazów zamieniono a na e (np. słuszna – słuszne), lub na y (np. dobremi – dobrymi), ę na ą (np. jednę – jedną), jak też y na i (np. patryarchowie – patriarchowie) lub yj na ji (okazyj – okazji). Usunięto e (np. jakiem – jakim), lub zamieniono je na i (np. swojem – swoim).
Uspójniono pisownię małą i wielką literą oraz łączną i rozłączną.

We Mnie wszystka nadzieja cnoty.
Kto mnie znajdzie, znajdzie żywot i wyczerpnie zbawienie od Pana.

Imprimatur
Z KONSTYSTORZA BISKUPIEGO W TARNOWIE
Dnia 30. kwietnia 1909.
† Leon Bp.
L. 2168.