Sprawa polska i kwestia żydowska - Stanisław Kobyliński

Tekst książki pochodzi z roku 1924. Autor zauważa, że Polska nigdy nie prowadziła niezależnej, samoistnej, konsekwentnej polityki wobec żydów — a żydzi prowadzili taką politykę wobec Polski od pierwszych faz swego napływu.

Spis treści

Od wydawcy
Od autora
I. Najstarsze mocarstwo podziałowe
II. Żydzi a rozbiory
III. Żydzi i nasze walki o niepodległość
IV. Żydzi żywiołem panującym w Polsce pogrobowców
V. Przemiana w budowie narodu polskiego powodem przyspieszenia wielkiej wojny
VI. Żydzi i rozwiązanie sprawy polskiej
VII. Dwie drogi

Fragmenty książki

Szlachta nie docenia zresztą trudności walki, występuje nawet wprost przeciw żydom, i to w sposób nieprzemyślany: konstytucja z r. 1768 stała się podstawą wyparcia z miast na wieś jednej piątej części ludności żydowskiej, a konstytucja z roku 1775 — o sancta simplicitas — usiłowała skierowywać żydów na rolę! Częściowe przesunięcie żydów na wieś było potrzebne tylko żydom: szlachcie otwierają się z wolna oczy, więc przyszedł czas na złamanie szlachty, na zużytkowanie włościanina przeciw szlachcicowi. Jak to bywa zawsze, pobudki antyżydowskie, nie oparte na znajomości kwestii żydowskiej, mając na celu szkodzenie żydom zamiast pomagania samemu sobie, idą nieświadomie żydom na rękę.

Kwestia żydowska wypłynęła naturalnie na Sejmie Czteroletnim, prąd domagający się „równouprawnienia” żydów znalazł się jednak w mniejszości. Sejm Wielki najwidoczniej nie chciał dla Polski przewrotu. Nie chciał go również nagabywany przez żydów Kościuszko. Toteż nasza walka o niepodległość nie uzyskała prawdziwego poparcia ze strony naszego naturalnego sojusznika zachodniego — Francji. Zaatakowani przez wspólnych nieprzyjaciół byliśmy tym samym sprzymierzeńcami. Kierownicy rewolucji jakobińskiej sądzili inaczej. Nic nie pomogło nawet, że twórcy Konstytucji majowej i sam Naczelnik należeli do związku wolnomularskiego. Powodem obojętności na losy nasze Francji rewolucyjnej (pokój bazylejski!) była ta okoliczność, że nasi wolnomularze nie byli „dość rewolucyjni” dla kierowników rewolucji we Francji, że nie chciano u nas mordować szlachty i kleru, że nie zgadzano się na „emancypację” żydów nawet pod powłoką wszech uszczęśliwiającej „równości” praw człowieka i obywatela.

(s. 26-27)