Ta historia wciąż trwa. Wspomnienia Jana Olszewskiego - Justyna Błażejowska

W lutym 2018 r. Polska padła ofiarą zaplanowanej i skoordynowanej agresji, która obnażyła w sposób bezceremonialny brak profesjonalizmu polskich dyplomatów. Zatrważający brak zrozumienia, że sztuka dyplomacji jest przede wszystkim sztuką prowadzenia wojny i to bynajmniej nie w metaforycznym sensie tego słowa. Po przyjęciu przez Sejm nowelizacji ustawy o IPN, gdy izraelski ambasador zaatakował Polskę, do tego na jej własnym terytorium, w Auschwitz, w świetle jupiterów i w obecności polskiego premiera, gdy izraelski minister wywiadu obciążył odpowiedzialnością za holokaust cały naród polski, odgrażając się „my, Izraelczycy nigdy nie zapomnimy i nie wybaczymy”, gdy izraelski minister edukacji zapowiedział wprowadzenie we wszystkich szkołach zajęć o odpowiedzialności Polaków za holokaust, gdy przywódca izraelskiej opozycji ogłosił, że „były polskie obozy i żadne prawo tego nie zmieni”, jedyną odpowiedzią było zaskoczenie.

Co do politycznego aspektu żydowskiego rasizmu,  to twierdzenie o wyjątkowości ludobójstwa dokonanego na Żydach przez Niemców  podczas II wojny światowej  jest  nieprawdziwe.  To zwyczajny polityczny mit, polityczna propaganda: „religia świecka”, czyli ideologia. Ludobójstwo dokonane w Związku Sowieckim przez komunistów na „ klasowych wrogach rewolucji” przekracza wielokrotnie liczbę żydowskich ofiar Hitlera (6 milionów według najwyższych szacunków) i oceniane jest (wedle najniższych szacunków) na 20 milionów ofiar.

W 2018 roku, gdy pojawił się projekt ustawy JUST, władze PiS-owskie nie uczyniły nic dla wsparcia spontanicznej, oddolnej akcji protestacyjnej Polonii amerykańskiej, przeciwnie: rozmawiały z członkami amerykańskiego lobby żydowskiego, a nie z walczącą z nim Polonią… Podczas swej rozmowy z prezydentem Trumpem prezydent Duda nawet nie poruszył tematu tej ustawy, a zapytany na konferencji prasowej, dlaczego? – odparł z głupia frant: „Bo strona amerykańska nie poruszyła tego tematu”…